2013

Ik heb dus iets met cijfers. Niet in de rainman zin van het woord en ik zal de laatste zijn die beweert dat ik enige wiskundige aanleg bezit, maar ik heb wel een zekere cijfer-obsessie. Dat was best een ding toen ik zwanger was want door de hoeveelheid zwangerschapshormonen die door mijn lijf gierden werd deze obsessie alleen maar versterkt. Dat bracht extra zorgen met zich mee. Want wat te doen als mijn kind op een door mij zelf uitgeroepen 'slechte' datum geboren zou worden? Mijn man begreep er -uiteraard- niets van. Inmiddels heb ik me er bij neergelegd dat mijn dochter niet op een optimale datum geboren is, het had tenslotte slechter kunnen zijn. De 29e bijvoorbeeld, brrrr, ik moet er niet aan denken.

Nu het einde van het jaar 2012 in zicht komt, slaat mijn obsessie weer toe. In mijn hoofd kan 2013 namelijk nooit een succes worden. Dit is immers een zeldzaam slecht getal. Dan ga ik me dus zorgen maken. Wat zal er dit jaar nou weer gebeuren? De afgelopen jaren waren weinig succesvol, waarbij ik moet toegeven dat afgelopen jaar nog het meest succesvolle is geweest. Ondanks menig dieptepunt zijn er afgelopen jaar ook mooie stappen vooruit gemaakt. Het was in elk geval een stuk beter dan bv 2010 (wat volgens de cijfers best een succesvol jaar had moeten worden), er zijn geen vaders dood gegaan en er zijn geen ontslagen gevallen. Toegegeven, papa was al dood en ik was al werkloos, maar toch...het blijft feit dat het niet nóg een keer is gebeurd! Wat dat betreft is ook 2011 afgelopen jaar overtroffen aangezien er geen ernstige depressie is geweest, er geen dramatische operaties hebben plaatsgevonden en -daar komt hij nog een keer- ik niet ontslagen ben. Hoera! Maar 2012 zou volgens mijn eigen numerologie een briljant jaar moeten zijn geweest, zo zou ik het nou ook weer niet omschrijven geloof ik. Ik zou natuurlijk ook kunnen concluderen dat mijn cijferkunde wellicht iets minder waarheidsgetrouw is dan ik zelf heb bedacht maar dat is natuurlijk wel heel gemakkelijk! Nee, we kunnen ons beter wapenen tegen het onheil dat 2013 ongetwijfeld met zich mee zal brengen.

Toch blijf ik hopen op en dromen van een mooi jaar. Ik heb me ernstig voorgenomen om dit jaar mijn boek af te schrijven. Nu ik het concept van het boek helemaal heb uitgedacht en de grote lijnen op papier staan, zou dat moeten lukken. In elk geval ziet het er naar uit dat er ook in 2013 een boek uitgegeven zal gaan worden met een verhaal van mijn hand. Aangezien de deadline van de kinderverhalen-wedstrijd in 2012 valt, mag ik ook best hopen dat die wedstrijd zijn vruchten af zal werpen. En ja, een kinderboek van mijn hand, uitgegeven in 2013 zal er zeker voor zorgen dat ik mijn cijfer obsessie achter me zal laten. Denk ik.

Op naar een prachtig 2013! En ach, je moet maar zo denken: over 365 dagen staat 2014 al weer voor de deur en dat jaar, jongens, let op mijn woorden, dat jaar gaat het worden hoor!

Oud verleden en nieuwe tradities

Vandaag hebben wij onze eerste echte pakjesavond gevierd als gezin. Nou ja, avond, het was eigenlijk meer een vroege matinee…  Vooraf hadden we samen bedacht hoe we de dag wilden invullen. Het werd een pyjama dag (kleding verboden) vol met lekkere hapjes en drankjes. De zak met cadeaus stond lekker vroeg op de stoep, compleet met gebonk op het raam, open gevallen mondje van dochter en verschrikte ogen. Het was een prachtig moment. De zak zat lekker vol want hij was opgevuld met praktische dingen die we toch al moesten hebben.

Nog voor de sint zijn cadeaus had gebracht voelde ik me wat emotioneel worden. Het afgelopen jaar ben ik enorm bezig geweest met mijn leven. Hoe vind ik mezelf terug als ik geen idee heb wanneer ik mezelf ben kwijt geraakt? Afgelopen week besloot ik al dat ik Sophie zou gebruiken om mezelf weer te vinden. Als ik samen met haar probeer weer een beetje kind te zijn, dan kan ik ook weer voelen waar ik echt gelukkig van word en wie ik vroeger ook alweer was. Met haar opgroeien zo ongeveer.

Door de spanning van de dag stond ik ineens weer even stil bij het bijzondere moment. Hoe zeer ik ook bezig kan zijn met vroeger, met hoe anders het had kunnen zijn of wat ik anders had willen hebben, ik moet vooral niet vergeten dat ik nu de kans heb om mijn heden te bepalen. Het zijn zinnen die je vaker hoort of leest maar ineens voelde ik het ook echt zo. Ik voelde de macht die ik heb om nu een leven te maken zoals ik dat als kind graag had gezien. Ik maak het voor mijn eigen kind en moet mezelf gewoon herinneren dat ik het kleine kind in mij ook best kan laten mee genieten van dat leven.

Eindelijk mag ik loslaten wat ik als kind vreselijk vond. Ik mag doen waar ik wel blij van werd en zoeken naar nog veel meer rare dingen om plezier te maken. Ik hoef me niet te houden aan ongeschreven harde regels waar zware straffen aan kleefden bij overtreding. Het klinkt allemaal vreselijk dramatisch als ik het zo opschrijf maar het voelt als een ware bevrijding. Streven naar die lach op het gezicht van Sophie, dat is van nu af aan de regel hier in huis!

Zomaar een dag

Mijn vader staat in de kamer. Hij ziet er goed uit. Volgens mij is hij een paar kilo afgevallen maar zijn gezicht ziet er juist vol uit, gezond bruin, uitgerust ook. Hij lacht breed naar me en ik loop op hem af. We houden elkaar stevig vast. Hij knuffelt me zoals alleen hij dat kan. We zeggen niets, dat hoeft ook niet, we hebben nooit woorden nodig gehad om te praten. We begrijpen elkaar. Ik voel zijn stevige armen om me heen en ik voel hoe hij me wilt laten voelen hoeveel hij van me houdt. Ik zeg met mijn knuffel natuurlijk hetzelfde terug. Ik vind het fijn dat hij er is, dat hij mijn dochter ook weer eens ziet. Als Sophie de kamer binnen komt roept zij verrukt: opa! Ik verbaas me erover dat ze hem gelijk herkent, ze heeft hem zo lang niet gezien. Hij pakt haar stevig vast en de knuffel eindigt in een forse kietelbui waarbij Sophie luid lachend op de grond valt. Ze straalt. Ik heb tranen in mijn ogen terwijl ik naar ze kijk, ik slik ze snel weg en vraag of ze zin hebben om naar de geitjes in het bos te gaan. Natuurlijk willen ze dat.

We wandelen het hele eind. Sophie loopt tussen ons in en houdt onze handen stevig vast. Ze kletst aan één stuk door tegen haar opa. Passanten kijken vertederd en glimlachen naar ons. Ik voel mijn wangen branden in de koude lucht. Ik ben net zo blij als Sophie dat hij er is, dat is wel duidelijk. We lopen een uur rond op de kinderboerderij. Sophie laat zien aan opa hoeveel ze al kan, dat ze al kan rennen, dat ze al kan klimmen en dat ze ook de boze schapen best durft te aaien (maar dat ze dat vandaag even niet doet). Ze vertelt hem hoe elk beest heet en welk geluid ze maken. Opa klapt hard als ze bovenop de hoogste boomstam staat en geeft haar kussen als ze gevallen is. Hij was net te laat om haar te vangen.  Via het bos lopen we weer terug naar huis. Het begint wat kouder te worden en zelfs opa’s hand kan Sophie niet genoeg warm houden.

Thuis eet ik samen met Sophie. Mijn vader zit wel aan tafel maar eet niet mee. Hij lacht om Sophie als ze hem haar volle mond laat zien en lacht nog harder als ze fluit met haar mond vol. Vanavond vind ik het niet erg. Sophie haalt werkelijk elke truc uit de kast om haar opa aan het lachen te maken. Van mij mag ze vandaag. Ze geniet enorm van zijn aanwezigheid. Ze is altijd zo blij als hij er weer eens is. Het is jammer dat ze elkaar maar zo weinig zien. Na het eten spelen we verstoppertje, Sophie wint maar net want opa kan zich heel goed verstoppen.

Dan is het tijd voor bad en bed. Ik heb het extra lang uitgesteld maar de dag is nu toch echt bijna voorbij helaas. In bad heeft Sophie de grootste lol, ze spettert mijn vader kletsnat en het maakt niemand wat uit! Ze vindt het prachtig en ik geniet enorm met haar mee. Als ik haar voorlees zit ze als een prinses op mijn vaders schoot. Hij streelt haar door haar mooie blonde haren. Wat is het toch een prachtig meisje fluistert hij. Ik voel me in en in trots, ze is ook echt zo mooi en zo lief geworden. Je moet ook trots zijn zegt hij zacht, je doet het heel goed. Als ik Sophie uiteindelijk in bed leg kan ik mijn tranen toch niet helemaal wegslikken. Er valt een traan op haar wang. “Mama, waarom huil je?” vraagt ze me een beetje bang. Ik glimlach en veeg mijn tranen weg, “ik huil omdat ik zo blij ben met jou, lieve schat. Dit zijn tranen van geluk”. Ze kijkt tevreden naar me. Ik voel mijn vaders hand op mijn schouder, ik zie zijn silhouet weerspiegeld in de ogen van Sophie. Als ik opsta om de kamer uit te gaan geeft hij me nog een knuffel, ik wou dat ik daar kon blijven, daar in zijn armen met mijn dochter vredig in haar bedje. Dan hoor ik Sophie vragen wat ik doe. Snel draai ik me naar haar toe en zeg; “niets, ik keek of het lampje wel aan is.” Dan loop ik langzaam de kamer uit en kijk nog één keer in de hoek van haar kamer, in de schaduw staat mijn vader te lachen. Met pijn in mijn hart laat ik ze daar achter, hij zal vanavond weer op haar letten, zoals altijd. Morgen ochtend worden Sophie en ik gewoon weer wakker en kan ons leven doorgaan. Heel af en toe komt onze droom uit en is hij er weer even. Dan voelt het alsof hij er echt is en genieten we nog iets meer dan normaal.

*Dit verhaal was een inzending voor een schrijfwedstrijd, maar is helaas niet in de prijzen gevallen*

Columniste

Ik werk er hard aan, aan mijn schrijverscarrière. Ik leg mijn ziel bloot in mijn verhalen of graaf diep in mijn fantasie om een verhaal tevoorschijn te toveren. Ook schuw ik een gezonde dosis zelfspot niet en vergroot ik graag mijn onzekerheden ter vermaak van de lezer. Dat laatste heb ik in column-vorm gegoten en ingestuurd naar de Metro. Als mijn column genoeg stemmen krijgt, wordt hij echt geplaatst in de krant! Hoe meer stemmen, hoe beter dus! Ga dus gelijk naar de column, lees en stem! Misschien sta ik dan binnenkort in de krant!

http://metrocolumn.nl/view/cz6n

Sophie

Omdat je soms ook gewoon een stukje voor jezelf moet schrijven…

 

Drie jaar geleden kwam je in mijn leven, klein glibberig en heel luidruchtig. Hoewel dat luidruchtige nog even op zich liet wachten, in eerste instantie was je vooral paars en beduusd. Maar met elke fles en elke luier groeide je een beetje, langzaam werd je groter en groter. Je was erbij, bij alle pieken en dalen. Moeiteloos ging jij er doorheen, met een lach op je gezicht zelfs. Het duurde even maar ik begon je te waarderen, jouw optimisme, jouw doorzettingsvermogen en jouw vertrouwen in ons. Ik begon je mooier en mooier te vinden. Je veroverde mijn hart. Ik dacht altijd dat dit gevoel instant had moeten zijn en voelde me schuldig, raar en een slechte moeder omdat dat niet zo was. Ik heb dat eindelijk achter me gelaten. Ik zie nu dat het er om gaat dat het er is, dat ik nu meer van jou hou dan ik ooit van iets of iemand heb gedaan.

Elke dag probeer ik je nu in elk geval één moment echt te zien; jouw goudblonde, dansende haartjes. Jouw lachende wangen met dat pittige mondje met daarin jouw gekke tandjes. Ik zie hoe jij kan genieten van kleine dingen, van de zon, een vogeltje of jouw knuffel. Jouw knuistjes die iets moois kunnen pakken alsof ze het nooit meer los zullen laten. Jouw ogen die kunnen kijken met een rotsvast vertrouwen, vol liefde en oprechtheid. Je kunt de meest prachtige dingen zeggen en echt van ons houden.

Ik ben benieuwd hoe mooi jij later gaat zijn, wat voor prachtige dingen jij gaat doen en wat je zult bereiken. Ik hoop dat ik elke stap bij je mag blijven, stiekem je hand mag vasthouden of over je bol mag aaien als het even moeilijk is.

Lieve Sophie, je bent mijn kleine prinsesje, mijn vriendinnetje en ik wil je bedanken dat je bij me bent!

Schrijverschap

Daar zit ik dan, kotsmisselijk, verhit en toch koud. Van de zenuwen, echte onvervalste zenuwen. Niet dat ik precies kan uitleggen waar ik zenuwachtig voor ben maar ik voel het wel. In elke cel van mijn lichaam zelfs! Ik ben op weg naar mijn uitgever. Ik kan het nog steeds niet echt bevatten maar ik heb gewoon echt een uitgever. Straks bestaat er een boek waar mijn naam ook op staat en is er een verhaal waar mensen van zullen gruwelen als ze het lezen. Dat is althans mijn huidige idee over mijn verhaal. Ik voel me vandaag een ware, onbegrepen, hysterische, enigszins geflipte kunstenares. Ik loop straks op mijn doem af, mijn toekomst en ik ben daar dus doodsbang voor.

De dualiteit van het schrijverschap is iets waar ik nog geen grip op heb gekregen in de afgelopen maanden. Ik vrees dat het erbij hoort. Voor mij in elk geval wel. Ik las laatst ook dat er een onderzoek is wat heeft aangetoond dat schrijvers 50% vaker zelfmoord plegen. Hmmm. Toch begrijp ik het allemaal wel, je probeert met woorden iets los te maken bij een lezer, om dit voor elkaar te krijgen moet je veel van je hart bloot geven, diep uit je eigen ziel putten. Maar dat blootgeven zorgt automatisch voor een enorme kwetsbaarheid van je hart. Kritiek of commentaar, of dit nu echt geuit wordt of alleen in je eigen hoofd te horen is, komt extra hard binnen.

Misschien genoeg reden om het dan maar niet op te zoeken? Ja, misschien wel. Maar bizar genoeg kan ik toch ook weer niet zonder. Mijn zoektocht naar de ultieme bevestiging van mijn aanwezigheid op deze wereld is groter dan de afkeer tegen de nare bijwerkingen. De behoefte om iets na te laten en mijn grootste wens; iemands leven raken, zijn immens groot en vallen niet te onderdrukken. Dus ik pak de kotszakjes er nog even bij en tik nog maar eens een verhaal...

Mijn droom, mijn nachtmerrie

Het Is zo ver. Mijn droom is uitgekomen. Althans, een gedeelte van mijn droom. Ik zal gepubliceerd worden! Ik heb een verhaal geschreven voor een schrijfwedstrijd en dat is goed genoeg bevonden om gepubliceerd te worden!

Mijn hart sloeg over toen ik het las, vol ongeloof las ik het mailtje wel vier keer voor ik echt een brok in mijn keel voelde. Het voelde zo surrealistisch en volstrekt onwerkelijk dat ik het echt niet kon geloven. De rest van de dag bleef het in mijn hoofd onrustig en hoorde ik steeds maar een bandje spelen dat me zei dat het vast niet echt was, dat het vast niet door zou gaan, het echt niet zo speciaal was en ga zo maar door. Ik kon er maar niet bij dat mijn verhaal straks echt in een boek zou staan.

Toen mijn man eindelijk thuis was en ik het hele verhaal nog tien keer (sorry man) kon herhalen begon het nieuws wat te bezinken en sloeg de angst toe. Ineens realiseerde ik me dat het verhaal gepubliceerd zou worden! HET verhaal, het verhaal wat uit het diepste en meest duistere stukje uit mijn hart komt. Het stukje wat de meeste mensen afsluiten en waar ze de sleutel bewust van kwijtraken zodat het deurtje maar nooit geopend kan worden. De deur die bij psychopaten extreem groot is en bovendien wagenwijd open staat. Straks kan de hele wereld zien wat er bij mij achter die deur schuilt. Nu weet ik wel dat niet de hele wereld mijn verhaal gaat lezen, goddank wonen we in een klein, onbeduidend landje en zal het zo’n vaart niet lopen, maar toch… Straks leest de buurvrouw het, daar gaan de playdates van mijn dochter…. Of leest de bakker op de hoek mijn verhaal waardoor hij me elke keer als ik een brood kom halen vreemd aan zal kijken.

Ik schreef al eens eerder over de dualiteit van het schrijven en dat komt nu dus weer duidelijk naar voren. Aan de ene kant kan ik niet trotser zijn dan ik nu ben omdat ik gepubliceerd zal worden en aan de andere kant ben ik doodsbang voor de reacties van anderen zodra ze mijn stuk lezen. Bijkomend probleem is dat het verhaal een thriller achtig verhaal is en dat het zich nogal dicht bij huis afspeelt. De kans dat mensen zich erin zullen gaan herkennen is behoorlijk aanwezig. Hoe die mensen gaan reageren als ze zich herkennen….daar krijg ik dus nachtmerries van! Gelukkig heb ik nog even en mag ik eerst ervaren hoe het is om met een redacteur te werken. Misschien weet die nog wel een goede manier om het verhaal wat te verhullen waardoor de herkenbaarheid wat verdwijnt.

Het nieuwe leven

Het is zo ver, ik ben officieel thuisblijf moeder. Ik zit 24x7 thuis mét kind. Vooraf maakte ik me enorme zorgen, zorgen over mezelf, zorgen over mijn dochter. Want hoe zou ik het vinden om alleen maar thuis te zitten? De mensen die ik vooraf vertelde over de beslissing reageerden allemaal in meer of mindere mate met groot ongeloof. De meeste ouders spraken direct hun angst uit. Jeetje, elke dag samen met je kind, is dat niet heel pittig? Ik deelde deze angst. Mijn dochter is namelijk geen type van de gemakkelijke, meegaande, relaxte soort. Het is een soort ‘wervelwind ontmoet sloop bal ontmoet ballerina pippi-type’. Dat is dus bijzonder weinig rust voor mama. Toch begon ik me er steeds comfortabeler bij te voelen om alleen nog maar met haar bezig te mogen zijn.

 

Wel bleef ik me zorgen maken over haar. Ze ging iedere keer met heel veel plezier naar het kdv. Ze had het er erg naar haar zin, veel vriendinnen en lieve juffen. Ik vroeg me openlijk af wat ik haar ontnam door haar eraf te halen. Toen de eerste week thuis aanbrak was ik er mentaal klaar voor. Mijn dochter werd zingend wakker en dat humeur bleef de rest van de dag. Halverwege de dag keek ze me verliefd aan en zei: ‘mama, ik ben zoooo blij dat ik nu thuis mag blijven!’ Mijn ogen schoten vol –hoe kan het ook anders- en ik realiseerde me hoe onterecht onze angsten voor haar waren geweest. Naarmate de week vorderde verdwenen mijn angsten voor mezelf ook compleet. Ik blijk namelijk gewoon een hele leuke moeder te zijn! Een leuke moeder van een heel leuk kind!

Ik heb mijn dochter nog nooit zo ontspannen en gezellig meegemaakt als ze nu is. Er is heel veel stress bij haar weg gevallen, zo lijkt het. Mijn geduld is zo ongeveer vertienvoudigd wat het mogelijk maakt voor haar om veel meer zelf te mogen ontdekken en te doen. Omdat ik (samen met manlief natuurlijk) de enige ben die haar opvoed, kan ik een veel duidelijker pad met haar bewandelen. Dat maakt het voor haar ook veel duidelijker. We hebben veel meer tijd om gezellige dingen te doen en ik merk en voel dat onze band nog hechter wordt dan dat die al was.

Het gaat allemaal niet vanzelf hoor, ik moet me wel elke ochtend weer even tot de orde roepen dat ik dus niet gehaast wil zijn, dat ik ontspannen wil kunnen genieten van mijn dochter en de tijd die we samen hebben. Ik vertel mezelf nog weer een keer hoe enorm groot het cadeau is dat ik al die tijd samen met haar mag zijn. Ook mijn dochter moet ik soms even herinneren aan het feit dat ik thuis blijf voor haar, om het met haar gezellig te maken en dat we daar dan wel allebei onze best voor moeten doen. Dat doet ze dan ook wel, voor een bijna driejarige doet ze het zelfs best goed. En als het allemaal even niet zo soepel verloopt tel ik in mijn hoofd even de weken die het nog duurt voor ze naar school gaat. Dat is ook heel kalmerend, kan ik je vertellen!

Doordat het zo goed gaat begin ik me nu wel steeds meer te verbazen over al die reacties van andere ouders. De verbaasde, bijna geschokte reacties over mijn thuis blijven. Eigenlijk is het best vreemd dat we denken dat het eng is om met je eigen kind te zijn. Jarenlang was de norm dat je als vrouw thuis was bij je kinderen. Tegenwoordig lijkt dat een schrikbeeld voor moeders. Alsof je aangevallen door kind en huishouden, gevangen zit in een vreselijke situatie. Er wordt voorbij gegaan aan het feit dat je je eigen tijd helemaal zelf in kunt delen, je alle vrijheid hebt om te bepalen wat je die dag eens zult doen en al die tijd mag je ook nog eens spelen en knuffelen met je liefste bezit!

Ik heb toch het gevoel dat we ergens met zijn allen een beetje zijn doorgeslagen in alle emancipatie. Niet dat ik nu pleit voor een stap terug in de tijd waar alle vrouwen weer fijn thuis zitten bij de kinderen en de piepers om 5 uur op tafel hebben staan, welnee! Ik ben enorm voorstander van vrije keuze en ik kan me heel goed voorstellen dat het voor sommige vrouwen heel belangrijk of fijn of zelfs noodzakelijk is om te werken naast het moeder zijn. Dat moet ieder voor zichzelf bepalen en kiezen. Maar ik vind het dus wel raar dat thuis blijven bij je kroost zo enorm uit de gratie is geraakt dat het blijkbaar zelfs tot een schrikbeeld is gepromoveerd. We zijn met zijn allen vergeten hoe fijn het ook kan zijn om thuis te blijven bij die kleine wezentjes waar de meesten van ons erg ons best op hebben gedaan om ze te maken.

Begrijp me niet verkeerd hoor; ik zal de laatste zijn die zegt dat het een luizenleven is want het huishouden blijf ik een flinke taak vinden en mijn dochter….nou ja, laat ik het zo zeggen; die vervelende zeurende baas, die heb ik ook! Maar het is wel een baas die me knuffelt, heel verliefd aan kan kijken en de mooiste dingen tegen me kan zeggen!

Een nieuwe baan dus een nieuwe garderobe!

Elke vrouw weet het, bij een nieuwe baan hoort een nieuwe outfit, of beter nog; een compleet nieuwe garderobe! Bij die nieuwe baan past dat ene jurkje namelijk perfect of hoort die ene bloes er echt bij. Nu heb ik al jaren een zelfde soort baan. Een baan waarbij ik representatief voor de dag moet komen. Zakelijk en volwassen, zo was altijd mijn beoogde uitstraling. Nu heb ik dus een nieuwe baan. Noem het de household-manager, de hoofd-wasser, de thuis-coördinator of gewoon huisvrouw, dat kan ook natuurlijk. Oh, en ik ben natuurlijk ook parttime schrijfster, zelf uitgeroepen, dat wel maar niet minder ambitieus. En bij die nieuwe banen hoort, je raadt het al; een nieuwe garderobe!

Ik zag mezelf gek genoeg niet in een pak stofzuigen of de ramen lappen in één van mijn ietwat strakke, korte jurkjes de ramen lappen. Bovendien is zo’n outfit niet praktisch als je op de grond een duplo kasteel moet maken of door de zompige modder grond achter een geit aan rent. Genoeg reden dus om eens flink te gaan shoppen. Het lastige was alleen wel dat ik merkte dat ik al jaren vooral had geshopt op werkkleding en niet op casual outfits. Wat is mijn smaak, vroeg ik mij ineens vertwijfeld af. En hoe kan ik er comfortabel bij lopen zonder gelijk een uitgebluste, afgeleefde moeke uitstraling te adopteren? Want laten we wel wezen, wij dames gaan altijd nog liever als hete milf door het leven dan als seksloze moeder. Of beken ik hier nu geheel per ongeluk een persoonlijk geheim? Nou ja..

Na een flinke online zoektocht, talloze wanhopige momenten, veel, heel veel bezoekjes van mijn pakjes postbode heb ik nu een nieuwe garderobe. Mijn kledingkast is uitgemest en op een paar stukken na heb ik nu een volledige casual garderobe. Een mooi startpunt voor mijn nieuwe leven, mijn nieuwe route en missie in het leven. Want de laatste week van het kinderdag verblijf is aangebroken en de paniek slaat soms al aardig toe. Hoe ga ik de dagen vullen? Hoe hou ik dochterlief tevreden en bovenal; hoe hou ik haar in het gareel? Het komt vast goed, dat weet ik ook wel. Dochter heeft er in elk geval heel veel zin in en met haar goede wil komen we al een heel eind. Gelukkig zijn er steeds meer dames in de straat zonder baan en zijn er dus steeds meer kinderen thuis door de week. Ik bespeur bij al die buurvrouwen eenzelfde angst dus iedereen staat te springen om speel afspraakjes.

Ach, ik blijf ook maar tegen mezelf zeggen dat hoe het ook gaat lopen, ik er in elk geval wel mooi uit zie in mijn nieuwe outfits!

Oude relatie en nieuwe dates

Ik zit dus nog steeds vol in de relaties. Met man en psycholoog. Ik heb het echt geprobeerd uit te maken hoor, met de psycholoog dus, mijn man hou ik -geheel volgens plan- aan. Tijdens het ongemakkelijke ik-wil-eigenlijk-van-je-af-gesprek zag ik mijn psycholoog verschieten. Zichtbaar geschrokken zag ik haar in haar hoofd al het granieten aanrechtblad afbestellen, de massieve vloer vervangen voor een laminaat variant en een luxaflexje ophangen in plaats van de door haar zo gewenste shutters. Ze hield zich goed hoor, ik ken haar gewoon erg goed inmiddels. Ze herstelde zich snel en nam haar immer professionele houding weer aan. Toch zag ik de zweem van teleurstelling in haar ogen blijven. Ik verzwakte. Ik kon haar hart niet zomaar keihard breken. Ik heb te weinig therapie gehad om mijn people pleasing behoefte helemaal uit te schakelen. Gelukkig maar, voor haar dan. Ik zit er voorlopig nog steeds aan vast. Gelukkig was ik wel standvastig genoeg om de frequentie naar beneden te krijgen. Ik hoef haar niet meer wekelijks te zien maar mag om en om een weekje vrij. Het voelt een heel klein beetje als spijbelen maar ik heb besloten dat ik het toch ooit echt op eigen benen moet gaan rooien. Een beetje afbouw is daarin wel fijn. Gelukkig blijft er genoeg om aan te werken en met mijn karakter is het ook nooit goed genoeg dus dat is een fijne vicieuze cirkel waar mijn psycholoog handig gebruik van kan maken.

De vraag voor mij is wel of ik haar wil gaan vervangen en zo ja, hoe. Ik speel de laatste tijd namelijk wel eens met het idee om iets aan sport te gaan doen. Ik moet al bijna kokhalzen als ik het zo opschrijf. Jarenlang ben ik fervent tegenstander geweest van alles waar je zinloos moe en zweterig van wordt. Helaas ban ik al weer enige jaren geleden de 30 gepasseerd en met een kind in the pocket, blijft je lichaam toch wat achter bij je wensen… Inmiddels zijn er echte rollen ontstaan waar dochterlief me heel graag, al prikkend en knijpend, op wijst. Hard lachend roept ze dat ik zo’n dikke buik heb. Nou ben ik wel wat gewend van haar, want ze wijst me er ook heel graag op dat ik een tent op mijn hoofd heb. De eerste keer dat ze dat luid lachend riep, vermoedde ik dat een kappersbezoek wel zou helpen maar helaas. Ze bleek te refereren aan mijn fronsrimpels tussen mijn wenkbrauwen. Een beetje gelijk heeft ze wel, het is inderdaad een mooi driehoekje, in de vorm van een tent. Ik overweeg om haar spaargeld in te zetten voor een flinke botox behandeling, aangezien zij het issue aanhangig heeft gemaakt én bovendien mede de oorzaak is. Ik moet namelijk zeer regelmatig heel boos naar haar kijken en dat komt de tent dus niet ten goede. Die tent, die kan ik dus wel hebben van haar maar het gelach om mijn rollen…nee, dat is een beetje pijnlijk. Vooral omdat ik de rol der rollen zelf ook zo goed zie hangen. Over mijn broek, onder een truitje, of erger nog; als ik naakt voor de spiegel sta! Brrrr…

Ik geloof dus dat ik maar moet gaan sporten. Ik ben me nu aan het oriënteren wat voor sport ik zal gaan doen want zoiets moet je niet overhaasten natuurlijk. Gelukkig las ik laatst een artikel over dat als je heel hard denkt dat je bepaalde spieren gebruikt, ze daadwerkelijk gestimuleerd worden. Ik wil niet verder nadenken over de kans dat dit waar is en val nu standaard elke avond in slaap terwijl ik me rot sport -in mijn hoofd dan-. Je moet dus niet raar opkijken als je me binnenkort super strak rond ziet lopen. Of met een dikke rol én een sporttas. We zien wel.

Verbroken relatie

Ik ga het uitmaken. Niet dat er een ander is hoor, mijn hemel, nee. Even geen polonaise meer aan mijn lijf. Ik ga het uitmaken omdat het op is, het gevoel is weg. Dat fijne gevoel van lichte spanning als ik haar weer zou zien. Die gespannen verwachtingen van wat we nu weer zouden gaan doen. Het is een sleur geworden. De spanning eruit, de magie verdwenen. We kennen het allemaal natuurlijk en soms valt zo’n relatie nog wel te redden en ik heb dat ook echt geprobeerd, werkelijk. Maar ja, als het er niet meer is, dan is het er niet meer.

Eigenlijk wilde ik het haar vanmorgen vertellen. Maar het kwam er niet van. Nou ja, vooruit, ik was te laf, durfde niet. Ik denk dat ik volgende week een oldskool briefje meeneem. Zo een met erop: het is uit. Gewoon, recht voor zijn raap, zonder poespas. Maar ja, ze zal wel willen weten waarom. Waar het mis is gegaan, wat ze anders had kunnen doen… Zou ze gaan huilen vraag ik me nu ineens af? Wat dan? Durf ik dan nog steeds keihard tegen haar te zeggen dat ze zich er maar overheen moet zetten en dat ik niet meer kom?

Mijn man weet het inmiddels ook trouwens. Hij vond het wel spannend geloof ik. Ze heeft de afgelopen anderhalf jaar natuurlijk ook wel een groot deel uitgemaakt van ons leven. Ik ben al aan het idee aan het wennen. Hoewel, echt definitief breken, dat vind ik misschien ook wel weer net iets te heftig nu. Er is al zoveel aan het veranderen. Misschien hou ik haar er toch nog even aan maar dan wat minder vaak. Iets meer in balans zodat ik meer tijd heb voor mijn man en kind. Die verdienen ook mijn aandacht natuurlijk.

Ja, dat doe ik. Ik blijf haar zien! Maar dan wat minder vaak. Eén keer per maand of zo. Gewoon, voor de zekerheid. Nu nog even bedenken hoe ik haar ga verkopen dat ze mijn vangnet moet zijn. Dat we haar wensen even terzijde schuiven en die van mij laten heersen. Ze zal haar keuken op moeten geven, de uitbouw moeten laten voor wat hij is. Ze zal opofferingen moeten maken, dat is zeker. Maar ik kan ook niet eeuwig in therapie blijven natuurlijk, of zou zij dat wel hebben gedacht? Nee, mijn psycholoog gaat haar beste en meest trouwe klant toch echt (een beetje) kwijt raken geloof ik.

Als ik het tenminste durf te zeggen volgende week…

Verslaafd

Ik zag het al een tijdje aankomen. Het was ook wel te verwachten eigenlijk. Met mijn geschiedenis bedoel ik. Mijn genen, mijn voorbeeld. Ik ben verslaafd.

Er is hier nog wat discussie waaraan allemaal maar ik kan met zekerheid zeggen dat ik in elk geval ernstig verslaafd ben aan de aandacht voor mijn verhalen. Ik heb namelijk op mijn geheime blog een gedeelte van mijn boek geplaatst. Met het verzoek om daar eens kritisch naar te kijken. Totaal onbekende mensen lezen nu mijn verhaal en oordelen. Ik was vreselijk bang voor genadeloze afstraffingen, boze woorden, afschuw en gelach….niets van dat alles. Roerende reacties, vol lof en aanmoediging. *slik* De meeste reacties lees ik met tranen in mijn ogen met een buik vol vlinders en vol verbazing dat iemand mijn verhaal heeft gelezen én het goed vindt! Ik vind het onwaarschijnlijk.

Nu ben ik dus al de hele week gekluisterd aan mijn laptop, Iphone en alles waar maar internet op te vinden is. Continu check ik de statistieken, bekijk ik mijn geheime twitter account (waar overigens steeds meer volgers op verschijnen) en dubbel check ik of er weer nieuwe reacties zijn. Ik word er helemaal enthousiast van als ik zie dat er weer een nieuwe volger bij is verschenen of als er weer een aantal pageviews bij zijn gekomen. Ik word er zo enthousiast van dat het schrijven ook een extra impuls krijgt. Gisteren heb ik een kort verhaal afgeschreven voor een nieuwe schrijfwedstrijd. Een behoorlijk zwart verhaal wat me veel energie kostte. Nu vormt zich langzaam een nieuw verhaal in mijn hoofd voor een nieuwe schrijfwedstrijd. Ondertussen broed ik ook rustig verder op mijn boek. Het boek wat ik toch echt af wil gaan schrijven nu. Blijkbaar is er een markt voor, in elk geval onder mijn geheime twittervrienden.

Nadeel van mijn nieuwe verslaving en schrijfimpuls is wel mijn aloude en welbekende eigen gemaakte fuik van eisen. Ik bedoel de veel te hoge eisen die ik vervolgens aan mezelf stel. Hoe kan mijn boek ooit aan mijn eigen eisen voldoen als ik de lat stiekem steeds een paar centimeter hoger leg… Voorlopig probeer ik de lat maar op ooghoogte te houden, dat is wel zo overzichtelijk. Bovendien is mijn psycholoog op vakantie dus het lijkt me niet het moment voor een zelf gecreëerde mentale instorting. Doorgaan dus maar en proberen mijn ernstige reactie-verslaving enigszins onder controle te krijgen. Misschien dat ik straks voor de zekerheid maar eens even het internet eruit trek. Op een smartphone alleen kun je gelukkig toch niet rekenen…

Feest

Ik ben niet zo van de feestjes eigenlijk. Dit is al zo sinds ik ooit als tiener mijn verjaardagsfeestje vierde waar iedereen die ik uitnodigde, zou komen. Uiteindelijk eindigde ik met drie gasten en veel te veel lekkers. Ik was zo teleurgesteld en verdrietig dat ik nooit meer onbekommerd mijn verjaardag heb durven vieren. Altijd ben ik weer bang dat er uiteindelijk nauwelijks mensen komen. Toch heb ik afgelopen maand een hoop te vieren gehad. Ik heb alle gelegenheden uiteraard stilzwijgend aan me voorbij laten gaan. Echt reden tot feest was het ook niet, een jaar bij de psycholoog, een jaar thuis….mijlpalen maar niet van de feestelijke soort.

Waar sta ik nu, een jaar nadat alles begonnen is, vroeg ik me vertwijfeld af. Het gaat beter, dat wel. Maar het blijft een beetje prutsen in de marge. Hoewel ik afgelopen week wel echt een verschil voelde. Voor het eerst kon ik me echt ontspannen. Ik ben niet meer continu bezig met morgen, wat ik dan moet doen, waar ik zeker weer niet aan toe gaan komen of wat ik vandaag weer eens niet of niet goed genoeg heb gedaan. Voor het eerst kon ik genieten van een momentje rust, van Sophie die uitgelaten blij in het zomerse weer speelde. Ik kon gewoon zitten, gewoon zomaar niets doen! Ik was in mijn hoofd niet bezig met morgen en wat ik allemaal nog moest doen. Ik was niet verlamd van angst over wat ik allemaal moest doen. En ik kan je zeggen; het voelde heerlijk!

Het klinkt absurd als ik het zo opschrijf en ik kan me heel goed voorstellen dat menig lezer totaal niet begrijpt wat ik bedoel. Ik hoop ook dat maar weinig mensen de verlammende angst kennen die ik dagelijks voelde. Angst die ervoor zorgde dat ik het gevoel had dat het me allemaal niet zou lukken en ik daardoor zo verlamde dat ik helemaal niets meer kon. Een vicieuze cirkel waar geen ontkomen aan leek.

Afgelopen week werd dat ineens beter. Hoe het komt weet ik ook niet. Ik heb er geen verklaring voor. Ik hoop nu alleen maar dat het gevoel zal blijven. Hoewel…misschien mag er best een tikje stress terug komen als ik zo rond kijk. Het ‘huis’ waar wij in wonen, lijkt op het moment meer op een zwijnenstal dan iets anders, compleet met een laag zand op de grond. Nou is dat op zich ook wel weer best passend bij dat kleine mormeltje wat hier rondloopt en vaak meer weg heeft van een varkentje dan van een prinsesje, maar wij wonen er ook nog! Ik denk dat ik dus maar even de stofzuiger pak….

Open deur

De laatste weken merk ik dat het schrijven me veel energie kost. Het lijkt wel of het schrijven van mijn verhalen een deur openzet in een gedeelte in mijn hoofd waar ik eigenlijk liever niet ben. Ik probeer in mijn verhalen een gevoel neer te zetten maar merk vervolgens dat ditzelfde gevoel me blijft achtervolgen. Ik kan dit gevoel als een slechte schurk in een B-film een aantal dagen maar niet van me afschudden.

Ironisch genoeg zorgt hetzelfde schrijven er juist voor dat ik me beter ga volgen. Ik denk dat dit te maken heeft met controle. Ik heb zelf de controle of ik de deur wel of niet open zet. Hoewel….het schrijven en die deur werken ook erg verslavend en als een echte junk zet ik de deur ook open op momenten als ik weet dat ik dat beter niet kan doen. Maar met elke letter die ik schrijf hoop ik op een nog betere high, eentje die blijft hangen, die niet na een poosje weer weg is geëbd alsof hij er nooit is geweest. Een blijvende indruk. Goh, het lijkt haast wel een cliche…

Voorlopig zit ik dus vast in een vicieuze cirkel van schrijven met een sociaal isolement, niet schrijven met sociale capaciteiten en het gemis van het schrijven. Gelukkig is de gemene deler het rare, onheilspellende gevoel dat ik iets mis, meer zou moeten, iets –fataals- nalaat. Gelukkig is dit iets wat mijn psycholoog vast niet zal herkennen en heus niets met mijn immer durende faalangst, prestatiedrang en mijn hang naar bevestiging te maken heeft. En daar wil ik graag bij laten, ja.

Maar willen jullie in de tussentijd wel graag even voor me duimen dat ik die schrijfwedstrijd win en dat nieuwe verhaal voor die andere wedstrijd afkrijg? Als ik die win zal ik wel geloven dat ik kan schrijven en misschien zit er dan een high in die echt blijft hangen?!....

Bedankt

Regelmatig ontvang ik van lezers een reactie op mijn blog. Soms zijn het complimenten op mijn schrijfstijl, herkenning van de inhoud en heel vaak zijn het hele lieve reacties met als doel mij een hart onder de riem te steken. Deze reacties lees ik bijna altijd met tranen in mijn ogen. Vol ontzag naar de schrijver, ik weet namelijk niet of ik zelf het lef zou hebben iemand zo’n berichtje te sturen. Dat terwijl ik nu uit eerste hand weet hoe enorm fijn zulke reacties zijn.

Toch werkt het heel vreemd in mijn hoofd. Ik lees zo’n reactie, ik word er helemaal warm van en waardeer ze echt enorm. En toch heb ik geen idee hoe ik erop moet reageren. Raar, want je zou verwachten dat een reactie precies is waar ik op zit te wachten, ik zoek tenslotte zelf de publiciteit met mijn blog. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen als mensen onder de indruk zijn van mijn verhaal. Voor mij voelt het inmiddels allemaal niet meer als iets enorms. Het is ‘gewoon’ geworden geloof ik. Zoiets als; als je midden in de golf zit, bevat je niet hoe groot hij is. Als ik dan een reactie uit het hart van een lezer lees, zie ik soms ineens hoe groot die golf ook alweer was. Uit angst om direct te verdrinken, duik ik maar weer kopje onder en zwem ik stug verder. Ik weet ergens diep van binnen namelijk best dat elke golf uiteindelijk ergens aanspoelt. De vraag is nog even waar dat gaat gebeuren. En wanneer we er eindelijk zijn. -Ik hoop zelf dat ik ergens op een prachtig eiland aanspoel met witte stranden, palmbomen en zon, zon, zon. Een cocktail is er dan gemakkelijk bij gedroomd uiteraard.-

Inmiddels heb ik een heel stapeltje hele lieve reacties liggen, praktisch allemaal onbeantwoord. Want uit pure onwetendheid en onkunde van mijn kant reageer ik meestal maar gewoon niet. Ik weet met mijn grote mond gewoonweg niet wat ik moet zeggen tegen de schrijver. Hoe verwoord ik mijn dankbaarheid als ze niet de tranen in mijn ogen kunnen zien tijdens het lezen? Hoe vertel ik ze hoe fijn het is om eindelijk te laten zien dat ik niet zo sterk ben als ik vaak lijk? Ik kan niet beschrijven hoe fijn het voelt als mensen je schrijfsels lezen, ze waarderen en steeds weer opnieuw je hersenspinsels opzoeken. Er zelfs soms om moeten lachen en heel af en toe zelfs een traan om laten. Mensen raken, dat is geloof ik wel mijn ultieme doel van deze blog en een reactie is een ultieme bevestiging van het feit dat dit soms lukt. Onbeschrijflijk hoe trots je dan kunt zijn.

Toch lukt het me meestal niet om dan een leuke reactie te sturen. Maar ja, wat moet ik dan ook zeggen; bedankt dat jij mijn levensverhaal hebt gelezen? Bedankt dat je met me meeleeft? Dat voelt een beetje als een low-budget-Hallmark-aanbiedingskaart. Dus zeg ik meestal maar niets. Vervolgens lig ik ’s nachts uiteraard te malen om mijn gebrek aan reactie naar de schrijver. Ik ben bang dat ik ze het gevoel geef dat hun reactie me niets deed, dat ik hem misschien wel helemaal niet heb gelezen dat hij nooit werd gewaardeerd. Terwijl ik zo blij ben met hun reactie, met een teken van leven, een bevestiging dat ze er zijn; de lezers!

Bij wijze van enorm laffe oplossing van mijn kant, schrijf ik daarom nu deze blog. Als dank naar iedereen die mijn blog leest, naar iedereen die er om kan lachen of om moet huilen en zeer zeker naar iedereen die de moeite neemt om te reageren op mijn blogs. Uit het diepst van mijn hart wil ik jullie allemaal bedanken.

En voor de duidelijkheid voor iedereen die me ooit nog een reactie wil sturen; alvast sorry als ik niet reageer, ik waardeer je reactie, heb diep respect voor jouw lef om me een bericht te sturen en bedankt voor het meeleven/het hart onder de riem/ wat leuk dat je mijn verhalen herkent (doorhalen wat niet van toepassing is).

En nog één keer voor jullie allemaal: bedankt voor het lezen!

Diva drama's

Vanmiddag vroeg ik me ineens verbeten af wanneer ik het persoonlijke slaafje van mijn dochter ben geworden. Sinds wanneer is zij –zelf uitgeroepen- koningin en ben ik tot haar dienares gepromoveerd? Ik was in de veronderstelling dat ik mijn dochter best wel een beetje streng opvoed. Ik ben behoorlijk consequent en vind het geen probleem om haar nee te verkopen. Genoeg voorbeelden in mijn omgeving waar de kinderen gedaan krijgen wat ze maar willen als ze er maar hard genoeg om zeuren. Dat zou mij nooit gebeuren, zo beloofde ik mezelf toen ik mijn wondertje voor het eerst vast had. Ergens is het radicaal mis gegaan want ik ben nu trotse eigenaar van een heuse mini diva met bijbehorend gedrag.

Onze dame is nu richting de drie jaar aan het gaan en heeft daarom besloten haar opvoeding in eigen hand te nemen en ons even een tandje harder te laten werken. Werkelijk alles is dus inmiddels een discussie. Nee is het standaard antwoord en hoezo, waarom en wat doe je de meest gestelde vragen in ons huis. En ja, daar word je best moe van. Ik begin nu te merken dat opvoeden vooraf best een leuk en vermakelijk idee is, maar dat het een behoorlijke pittige dagtaak is als je er daadwerkelijk mee aan de slag moet.

Eerlijk gezegd vind ik dat hele opvoeden niet echt leuk. Ik word er ook geen leuker mens van merk ik. Met regelmaat zie ik mezelf van een afstandje en als ik mijn ogen dan wat samen knijp zie ik, werkelijk waar, mijn moeder tegen mij tieren. Oei. Dat was niet het plan. Maar er dan maar voor kiezen om mijn dochter te laten gaan en haar opvoeding aan haarzelf over te laten…eh ik geloof het toch maar niet. Ik hou er namelijk weer wel van als ik enige controle heb over mijn leven. Niet met veertien kilo huilende en jengelende massa aan mijn been door het leven hoef te gaan. Bovenal hou ik vooral niet van de afkeurende blikken richting mijn slopende, boerende en gillende dochter.

De vraag is nu hoe ik van mijn bezitterige, commanderende, veeleisende en bij vlagen echt stoute dochter een welgemanierd mensje maak waar mensen over praten in de provincie omdat ze zo welopgevoed is? *Bij voorkeur wens ik dit resultaat te behalen zonder de terreur van een schreeuwende en slaande ouder. Therapie genoeg in dit gezin.* Sinds deze week ben ik daarom maar begonnen met de reverse-psychology tactiek. Wil je niet eten? Prima, vooral niet komen! Slapen, welnee joh, lekker in bed liggen en je ogen open houden (als je maar stil bent). Aankleden, nee hoor, ik help je niet meer, regel het zelf maar. Dat, in combinatie met een enorme dosis omkoping (de beloningsvellen en bijbehorende stickervellen vliegen je hier om de oren) begint hier aardig vrucht af te werpen. De kleine klierige diva is van een onaardig en ontevreden monstertje aan het veranderen in een diva met veel zelfvertrouwen. Daar ben ik met vlagen best behoorlijk trots op. Nu nog even van die slaafjes afkomen, dan ben ik best tevreden….

Nachtmerrie

Ik ben een beetje zenuwachtig. Ik heb namelijk straks weer therapie na een break van een paar weken. Normaliter ben ik niet zenuwachtig voor therapie maar nu ineens wel. Dit heeft alles te maken met de onderbreking van een paar weken. Mijn therapeute en ik zijn niet uit elkaar hoor en er was geen sprake van ruzie, maak je vooral geen zorgen. Mijn therapeute moest geopereerd worden. Nu leek het mij nogal ongepast om te vragen waar ze aan geopereerd moest worden en dus heb ik mijn tong afgebeten toen ze vertelde dat ze onder het mes ging. Ik heb die hele sessie in mijn achterhoofd diverse scenario’s de revue laten passeren. Van een knie operatie tot een oog-laser behandeling gingen door mijn hoofd. Ik vermoed dat mijn therapeute een lastige tijd heeft doorgemaakt. Ze moest natuurlijk aan al haar patiënten hetzelfde verhaal vertellen. Ze zal zich ongetwijfeld hebben gerealiseerd dat ze de rest van het uur nauwlettend in de gaten werd gehouden door de betreffende patiënt in een wanhopige poging een glimp op te vangen van haar verborgen operabele probleem. Of zouden die andere patiënten wel gewoon gevraagd hebben waar ze aan geopereerd moet worden? Zij zijn ook gek in hun hoofd tenslotte.

In elk geval betekende haar operatie een ‘vakantie’ van een paar weken voor mij. Vandaag is het weer zo ver en mag ik weer op haar bank plaatsnemen. Niet dat ze een bank heeft trouwens, niet in haar praktijk althans, maar dat is toch de associatie die je hebt bij een psycholoog en in die waan laat ik jullie graag. Door mijn aankomende afspraak begon bij mij de vraag te herrijzen waar ze toch aan geopereerd zou zijn. Ineens schoot er in mijn hoofd dat ze misschien wel een geslachts-veranderende operatie  heeft ondergaan! Ineens wist ik het zeker, ze had al mijn sessies natuurlijk niet nodig voor haar uitbouw of haar nieuwe keuken, ze was aan het sparen voor een operatie! Nu het steeds iets beter met me gaat voelde ze wellicht druk om snel te handelen voor haar melkkoe haar als wekelijkse therapeute zou ontslaan. Misschien heeft ze daarom wel gekozen voor de goedkopere, Poolse variant. Het beeld bij het resultaat van zo’n operatie doet me rillen eerlijk gezegd. Ik heb steeds een beeld voor me van een wanstaltige mislukte mannelijke versie van haar. Het lijkt me geen pretje om daar op uit te kijken een heel uur lang. Ik vrees ook dat het me ernstig zal afleiden van mijn eigen misère, hoewel dat dan wellicht weer een positief bijproduct is. Ik maak me vooral zorgen over hoe ik daar nou op moet gaan reageren? Ik zie het al voor me; ze doet de deur van haar praktijk open, ik zie direct een five o’clock shadow op haar duidelijk verbrede kaaklijn, vlug laat ik mijn blik enigszins beschaamd naar beneden flitsen om te stuiten op gebobbelde (het blijft een Pools product tenslotte) verbrede heupen. Heupen die ineens niet in haar standaard rokje zitten maar in een corduroy broek (het blijft een psycholoog tenslotte) gehuld zijn. Vervolgens hoor ik haar krakerige, lage stem die me begroet en me binnen vraagt.

Wat zou nu het sociaal wenselijke gedrag zijn? Wegrennen lijkt me sowieso een no-go. Haar ehhh hem complimenteren over zijn nieuwe kapsel dan maar? Of zou hij dat als echte kerel nou ook weer niet willen horen? Maar om nou iets te zeggen over die andere bobbel in zijn broek, tja, dat lijkt me dan toch ook weer enorm ongepast! Misschien moet ik het ijs maar breken door te vragen of hij ‘de wedstrijd’ heeft gezien (er was toch voetbal, heren?)?

Ik hoop stiekem dat mijn psychologe heeft gelogen en helemaal niet geopereerd hoefde te worden. Ik hoop dat ze eigenlijk gewoon thuis moest zijn voor de plaatsing van de nieuwe keuken. In de nieuwe aanbouw uiteraard. Laten we daar maar allemaal even hard om duimen alsjeblieft!

Een blog over een jaar geleden

Voor ik mijn blog begin moet ik even uitleggen waarom ik al zo lang niet geblogd heb. -Ik ga er gemakshalve maar even van uit dat jullie dat net zo erg vinden als ik- Ik heb het namelijk druk. Ja dat kan dus ook als je kansloos thuis zit ja! Ik ben in mijn hoofd erg druk geweest met mijn tweede identiteit. Mijn geheime blog en dat zorgde, hoe kan het ook anders, voor een dramatische schrijf blokkade. Ik kan de ironie hiervan uiteraard wel waarderen, wat past er beter bij mij dan dat mijn zogenaamde oplossing voor een fonkelnieuw probleem zorgt?! Maar goed, laten we hopen (of in elk geval hoop ik) dat deze blog de blokkade doorbreekt en er weer een fijne stroom aan onsamenhangende, humoristisch zwart gerande relazen van mijn hand loskomt.

Koninginnedag zal voor mij altijd wel een beetje een rare herinnering met zich meedragen. De nacht van 30 april op 1 mei wordt door velen als niet enorm prettig ervaren. Dat realiseer ik me. Want of je nou gewoon last hebt van het feit dat er dronken jongeren onder je raam zingen, je zoon of dochter maar niet thuis komt, je zelf boven de pot hangt na een glaasje teveel of iemands haar omhoog moet houden, iedereen heeft wel één of meerdere van zulke herinneringen vermoed ik. Ik ook hoor, ik kan me echt nog wel (al is het beeld behoorlijk vaag) herinneren hoe ik al zwalkend en vallend naar huis fietste na een bijzonder gezellige (lees: veel, heel veel drank) Koninginnedag naar huis fietste. Gevolgd door een flinke discussie met partner over wie nou wie omver fietste en wie derhalve het meest dronken was en de pleisters moest gaan betalen.

Toch vallen zulke herinneringen sinds vorig jaar voor mij in de categorie: hilarisch-gênante-herinneringen. Vorig jaar dacht ik die nacht namelijk dat ik dood ging. Dit keer geen over gedramatiseerde bewoordingen van een minder fijne herinnering maar een oprechte vaststelling. Die nacht was ik er echt van overtuigd dat ik dood zou gaan. Of eigenlijk was het nog vreemder. In eerste instantie dacht ik dat ik dood zou gaan van de pijn, dat was al een behoorlijk onprettige gedachte en geen fijn gevoel. Maar de herinnering is pas echt dramatisch te noemen vanaf het moment dat ik letterlijk dacht dat het ook maar echt beter zou zijn als ik dood ging. Nu is de terugkerende lezer op de hoogte van mijn depressie en bijbehorende vrolijke “was ik maar dood” wens die met enige regelmaat de kop op steekt. Toch was dit moment heel anders. Deze doodswens kwam namelijk niet voort uit emotionele pijn, onkunde of soortgelijke problemen in mijn hoofd. Het was echt een moment waarop ik echt niet meer wilde leven omdat de fysieke pijn ondraaglijk was. Ik gaf me over aan wat er gebeuren zou, ervan overtuigd dat ik dood zou gaan. Dat gebeurde niet, anders zou dit wel een héél bijzondere blog zijn. Het werd ochtend en weer licht. Ik heb toen voor het eerst van mijn leven echt om hulp gevraagd. Ik heb mijn man gebeld en gezegd dat hij moest komen, zelfs terwijl hij met dochterlief op het strand was. Vlak na dat telefoontje vertelde mijn overbuurvrouw op de zaal dat ze blij was dat mijn man zou komen, ze had de hele nacht wakker gelegen met de alarmknop in haar hand omdat ze dacht dat ik dood zou gaan.

Nu ik dit zo opschrijf realiseer ik me dat ik totaal niet uit kan leggen hoe bizar deze nacht toen voor mij is geweest. Letterlijk opgeven, niet meer vechten zoals je instincten wel aangeven is iets wat diepe indruk achter laat. Ik denk dat ik hetzelfde moment bij mijn vader ook heb gezien. Toen hij happend, snakkend naar adem vocht om te blijven leven en ineens stopte met dat gevecht. Hij realiseerde zich waarschijnlijk dat het een gevecht was wat hij niet kon winnen en gaf zich over. Ik weet nog heel helder hoe ook ik die beslissing nam. Het enige verschil tussen hem en mij is dat mijn lichaam nog niet op was en door kon gaan. Mijn tijd was nog niet op. Die van mijn vader wel. Best ironisch aangezien ik vermoedelijk vaker uit het leven heb willen stappen dan mijn vader en mijn vader niet wilde opgeven en ik –zeker in die tijd- geen duidelijke behoefte voelde om te blijven leven.

Het is overigens wel een keerpunt geweest in mijn leven. Enerzijds omdat ik naar aanleiding van deze gebeurtenis maar eens besloot professionele hulp in te roepen. Anderzijds omdat er ergens iets is blijven hangen van de gedachte dat er misschien, heel misschien, toch echt een goede reden is waarom ik moest blijven leven. Ik realiseerde me dat laatst nog meer toen ik me herinnerde dat ik al eens eerder in het ziekenhuis had gelegen en het kwartje ook toen net zo gemakkelijk de andere kant op had kunnen vallen. Twee keer een medisch buitenkansje meemaken dat enorm onwaarschijnlijk is en in veel gevallen fataal afloopt. Ineens geeft me dat soms een vreemd gevoel van vertrouwen. Misschien dat ik deze dingen mee moest maken om me te laten voelen dat iets, iemand wil dat ik blijf. Dat ik nog iets moet doen voor ik mag gaan. Misschien moet ik proberen hier nog weer eens aan te denken als ik de volgende keer vergevorderde plannen heb. Want als ik gelijk heb, is de kans dat mijn touw breekt en ik vervolgens alleen heel lullig een been breek ofzo, wel erg groot. Dat lijkt me dan toch ook niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Het zal in elk geval niet bevorderlijk zijn voor mijn faalangst vermoed ik zo.

Mijn beste kans lijkt me om gewoon maar even op zoek te gaan naar datgene waarvoor ik hier ben. Alleen jammer dat ik nog steeds geen duidelijk beeld heb van wat dat is. Dus als er suggesties zijn hoor ik ze graag hoor! J

Mama magazine column

Voor iedereen die mijn column in Mama magazine heeft gemist, hier nog even in de herhaling!

Lieve Sophie,
Net 2 geworden en al tot een echt mens aan het uitgroeien, je krijgt zo
duidelijk karakter. Ik zie hoe mooi je wordt. Ik besef eens te meer hoezeer
ik dat niet zag toen je er net was. Hoe ontzettend slecht het toen met me
ging, dat ik niet kon genieten van de mooie dingen. Het regende in die
periode ook alleen maar, achteraf gezien misschien een teken. Lieve kleine
schat, wat zijn we samen door het oog van de naald gekropen hè? Maar we
hebben het gered! Dankzij jou. Die allereerste keer toen je nauwelijks kon
lopen, kwam je naar me toe om  me met je kleine armpjes heel hard te
knuffelen. Wat heb ik toen gehuild om jouw liefde. En toen wist ik; voor jou
moest ik doorgaan, hulp zoeken. Nu zeg je heel vaak; ik blij, mama ook blij
hè? Niemand weet hoe waar dat is of hoeveel dat precies betekent. Ik zal
nooit vergeten hoeveel je me hebt geholpen. Voor jou ga ik helemaal beter
worden. Beloofd!

Pas op! melancholische en ietwat dramatische blog!

Vandaag is het precies twee jaar geleden. Twee jaar. Sophie was nog geen half jaar, een echte baby nog. Ik vraag me af of hij weet hoe lief en hoe leuk ze nu is. Hoe ze bijna niet meer huilt nu het wat beter met mij gaat. Vroeger geloofde ik echt heilig in ‘iets na de dood’, dat mensen niet gelijk helemaal weg zouden zijn maar bij je konden blijven. Bij je zouden blijven. Nu niet meer. Ik wil het wel geloven, heel graag zelfs. Geloven is gemakkelijker dan niet geloven. Ik zou het heel fijn vinden als hij mijn kleine meisje zag opgroeien. Ik zou dolgelukkig zijn als hij erbij is op mijn reis. Natuurlijk zou ik het aller gelukkigste zijn als hij mijn nieuwe weg goed zou keuren. Als hij trots op me zou zijn. Maar als dit allemaal zo zou zijn, dan had ik daar toch zeker een keer een teken van gekregen moeten hebben?

Ik zou gevoeld moeten hebben dat hij in me gelooft, dat hij het eens is met mijn keuzes. Maar ik voel het niet. Ik voel vooral de twijfel. Doe ik er goed aan, gaat het lukken, ga ik de weg vinden? Het is nog zo donker. Ik had zo gehoopt dat hij, juist hij, voor een beetje licht zou kunnen zorgen.

Nee, ik moet nu na twee jaar toch echt concluderen dat hij er niet meer is. Dat ik de mooiste, de moeilijkste, de grappigste, de meest starre maar vooral de liefste man ter wereld heb moeten begraven.

Lieve papa, als u me toch per ongeluk kunt horen, kunt zien, met me mee reist; ik mis u. Ik hou van u, ik wou dat ik dat nog een keer had gezegd.

Oh, en als u er dan toch bent en luistert en het niet te veel moeite is enzo, wilt u me dan even laten weten of ik het goed doe?

Geheim!

Er moet me even iets van het hart voor ik begin aan het vertellen over mijn grote geheim. Wat leven wij toch anders dan een paar jaar geleden. Het overviel me net ineens. Ik zit nu in een lokaal restaurantje te genieten van een club sandwich terwijl ik via de gratis wifi met mijn laptop op internet zit. Voor t gemak twitter ik even met mijn mobiel dat ik uit lunchen ben om te gaan schrijven. Jee, in wat voor wereld groeit mijn dochter op? Ik hoop maar dat ik het allemaal een beetje zal kunnen bijhouden. Ik geniet er trouwens wel enorm van hoor, geen klachten van mij! De koffie smaakt goed, de sandwich is heerlijk en sinaasappelsap die je niet zelf hoeft te persen is toch echt veel lekkerder!

Maar goed. Ik heb dus een geheim. Een geheim wat ik best met jullie wil delen. Nou ja, een beetje dan. Ik heb namelijk sinds deze week een blog. Een andere dan deze dan ja. Niet dat ik nu gelijk helemaal wil stoppen met deze blog, juist niet. De laatste tijd had ik alleen al steeds vaker het gevoel dat ik niet alles in deze blog kwijt kon wat ik wilde. Dat krijg je er ook van natuurlijk als je onder je eigen naam blogt en je blog ook nog eens promoot via je eigen twitter en linkedin kanaal. Zo heb ik al eens iets geschreven over iemand die daar niet ontzettend blij mee was. Maar toen ik laatst vernam dat één van mijn blogs –anders geïnterpreteerd dan door mij bedoeld-  in iemands verkeerde keelgat was geschoten, wist ik het zeker. Ik moet een nieuwe blog beginnen. Een blog onder een pseudoniem, een geheime blog (en ja, dat moet je even lezen met een mysterieuze toon in je stem, dan is het leuker).

Ik ben nu dus de trotse bezitter van een pseudoniem, een nieuw twitter account onder mijn nieuwe, valse naam en een super eerlijke blog! Afgezien van de naam die erop staat dan, maar dat zeg ik ook weer eerlijk. In die blog kan ik alles bespreken wat ik hier niet kwijt kan of kwijt wil. Want ja, ik heb ook zo mijn geheimen ja! Daarover schrijven blijkt heel fijn te zijn, therapeutisch bijna. Het voelt nog beter nu ik direct na mijn eerste plaatsing al enthousiaste reacties kreeg van lezers. Lezers die ik niet ken, die mij niet kennen. Onbekenden die de moeite nemen mijn relaas te lezen en vervolgens nog meer moeite doen om mij te laten weten dat ze er moesten lachen, het goede stukken vonden! WHOEHAA! De vele hits op deze blog, mijn kansrijke –doch verloren- inzending van een schrijfwedstrijd en reacties van vrienden en bekenden waren al een indicatie dat mijn schrijfwerk wellicht niet heel slecht is. Maar de hits én complimenten op mijn geheime blog, dat is voor mij onbetaalbaar.

Maar wees gerust, voorlopig heb ik echt wel genoeg onzin te melden voor twee blogs hoor. Schrijven voor bekenden heeft ook iets bijzonders en gezien de leuke, lieve, spontane en mooie reacties van die groep is en blijft deze blog ook meer dan de moeite waard! En als je nou heel graag ook mijn geheime blog wilt volgen dan moet je maar even goed zoeken. Of me een berichtje sturen natuurlijk. Wie weet verraad ik mezelf dan wel….op eigen risico natuurlijk! Want eerlijk is eerlijk!

Stom, stom, stom!!!

Waarom trap ik er toch steeds maar weer in? In mijn eigen fuik? Steeds weer doe ik wat ik denk dat anderen denken dat ik zou moeten doen. Volg je me nog? Ik ligt het maar even toe…

Ik zat vanmorgen heerlijk te knutselen aan een aankleedpopje toen er onverwacht een bezoeker voor de deur stond. Daar zat ik dan, in mijn pyjama, ongewassen in een vies huis, te knutselen. Ik hoor de haar de afkeurende gedachten denken. Ze keek me enigszins jaloers (of was het meer misprijzend?) aan en mompelde; tja, daar heb je nu tenminste lekker de tijd voor. Ik probeerde haar uit te leggen dat ik mezelf tegenwoordig probeer af te vragen waarom ik dingen doe. Doe ik ze omdat ik er gelukkig van word of omdat het van me verwacht word? Ik heb namelijk recentelijk ontdekt dat daar een cruciaal verschil in zit in mijn geval. Tja, sneerde het bezoek, maar er moet ook brood op de plank komen! Ik probeerde tevergeefs nog uit te leggen dat dat ook helemaal waar is. Zolang er maar een balans is tussen dingen die we nou eenmaal móeten en dingen waar we echt volmaakt perfect gelukkig van worden. Die balans is voor iedereen ook anders, sommige mensen worden gelukkig van 5 dagen per week werken, voor anderen ligt die balans bij 1 dag. Iedereen heeft zijn eigen persoonlijke balans die ook te maken heeft met wat iedereen zelf belangrijk vind. Wil je perse skiën omdat je daar gelukkig van wordt, prima natuurlijk, consequentie is dan wel dat die vakantie betaald moet worden. Dat wij ervoor hebben gekozen om heel veel te laten zodat stoppen met werken voor mij eventueel een optie zou kunnen zijn, is onze keuze. Halverwege brak ik mijn betoog maar af, het kwam niet meer aan.

Ik begrijp het ook wel. Van de buitenkant zie je natuurlijk een ‘huisvrouw’ die lekker niets in huis doet en de hele dag op haar luie reet zit te knutselen of tv zit te kijken. Daar zou ik ook jaloers op zijn als ik me de benen onder mijn lijf ren om alles te laten lopen, het huis, de kids, het werk én een relatie…. Wat die argeloze waarnemer echter niet ziet is de immense interne strijd die hier continu geleverd wordt. Weet zij veel dat ik vannacht letterlijk een uur heb wakker gelegen over de vraag of ik aan mijn aankleedpopje kon werken vandaag. Dat omdat er nog zoveel in huis gedaan moet worden. Beiden is geen optie, niet dat het zoveel tijd zou kosten maar ik red dat simpelweg niet. Meer dan 2 tot 3 taken op een dag kan ik gewoon niet aan. Ik verlam nog steeds van angst bij het zien van een te lang to-do lijstje. Als een ware Bambi verstar ik volledig, terwijl ik met grote ogen recht in de koplampen van de naderende auto kijk. Dit levert uiteraard enorme fysieke klachten op want dat verstarren doe ik ook letterlijk. Doordat ik op dit soort momenten dan niets doe, blijft het werk liggen (ik heb hier namelijk geen hordes kaboutertjes die ’s nachts het werk voor mij doen als ik er niet aan toe kom), hierdoor ontstaat een nog langer lijstje voor morgen. Nou ja, je begrijpt het probleem.

Om de mogelijk verwijtende blikken van buurtgenoten te vermijden hou ik de gordijnen al die maanden al angstvallig dicht. Bang om gezien te worden tijdens mijn ‘luierpartijen’. Dat terwijl ik het liefst alle gordijnen en ramen zo wijd mogelijk open zou doen omdat ik het licht zo hard nodig heb nu het zo donker is in mijn hoofd. Ik ben gewoon zo bang voor de afkeur. En ja, ik ben me er volledig van bewust dat die afkeur in mijn eigen hoofd zit. Als andere mensen dat al denken, hebben ze pech want zij leven mijn leven niet en kunnen er dus ook niet over oordelen. Maar weten en voelen, denken en handelen….er zit nogal een kloof tussen helaas.

Vandaag had ik dus besloten dat ik het verdiende om iets voor mezelf te doen. Ik was even volmaakt gelukkig en rustig. Al priegelend zag ik de bende om me heen gelukkig toch niet dus dat scheelde. Tot mijn bezoek dus. Door haar onuitgesproken afkeurende blikken en opmerkingen werd ik weer keihard terug gesmeten naar mijn koude harde fuik. Je verdient geen tijd voor jezelf. Ja, als alles spik en span is en er werkelijk geen klusje meer te bedenken is… Gevolg, het aankleedpoppetje is bruut aan de kant geschoven en met tranen in mijn ogen moet ik hier nu weer concluderen dat het me weer niet gelukt is. Ik kan het niet, het zit er niet in. Ik vind mezelf niet belangrijk genoeg.

Mijn nieuwe bril

Ondanks het feit dat het vandaag een zonnige zaterdag is, ben ik toch maar even achter mijn laptopje gekropen. Uit schuldgevoel. Ik heb al zo lang niet geblogd. Dat kan natuurlijk niet! Niet dat ik niet heb geschreven trouwens, ik heb juist heel veel geschreven. Al was het maar omdat ik een nieuwe laptop heb. Die moest ik van manlief kopen, bij wijze van aanmoediging. En of dat werkt! Want mijn lieve, gloednieuwe en prachtige laptopje tikt wel heel fijn natuurlijk. Maar blogs kwamen er op de een of andere manier maar niet uit. Ik heb wel een gastcolumn geschreven op mams at work ( http://www.mamsatwork.nl/home/2012/02/13/gastcolumn-opgeruimd-staat-netjes-niet-bij-mij-door-lisette-van-elk/), ik heb met angst en beven een verhaal ingezonden voor een verhalenwedstrijd waar ik echt mijn hart heb gegeven en ik ben begonnen aan een idee voor een boek. Het is nog even de vraag of het daadwerkelijk een boek gaat worden maar therapeutisch is het welk erg goed voor me.

Langzaam begin ik me iets beter te voelen. Ik durf het nauwelijks te zeggen, bang om direct afgestraft te worden en keihard terug te vallen maar ik ben ook bang dat dit betekent dat ik alles al weer op een rijtje moet hebben. En dat is dus echt niet het geval. Ik ontdek meer en meer dat ik niet weet wie ik ben of wie ik wil zijn. Langzaam begint het me wel te dagen maar de details zijn nog onduidelijk. Ik moet voor mezelf altijd een zo duidelijk mogelijk beeld hebben zodat ik daar naartoe kan werken. En dat duidelijke beeld is dus op het moment een wazige vlek alsof ik ineens met brillenglazen met sterkte -6 naar mezelf moet kijken. Ik krijg er hoofdpijn van! Toch begin ik er langzaam vertrouwen in te krijgen dat het wel goed gaat komen. Ik probeer steeds een andere sterkte aan brillenglazen en ach, dan moet ik toch een keer de juiste sterkte treffen?

Als ik heel eerlijk ben, weet ik best welke sterkte ik nodig heb en weet ik wie ik wil zijn. Ik ben alleen te bang om de juiste glazen te pakken en de weg op te wandelen. Stel je voor dat ik alsnog de weg kwijt raak en alsnog mijn doel niet bereik. Wat als ik niet kan wat ik wil, wat als ik faal? Het duurt nog wel even voor ik zo ver ben dat ik met vertrouwen durf te zeggen wat ik wil en hier ook echt openlijk aan durf te werken. Tot die tijd blijf ik het maar een beetje stiekem doen, net onder de radar. Die paar mensen die weten wat ik wil vertrouw ik wel. Als ik bij hen faal, zal het allemaal wel loslopen hoop ik.

Mijn psycholoog en ik

De relatie tussen mijn psycholoog en mij bloeit de laatste tijd steeds verder op. Met regelmaat moeten we samen lachen. Zij lacht dan vooral om mijn cynische zelfspot waarna ze zich haast om haar professionele houding weer aan te nemen. Ik zou mezelf bijna met haar in een kroeg zitten. Bijna ja, want echt mijn type is ze niet. Ze is nogal…hoe zeg ik dat…stijf. Misschien is het haar professionele houding maar ik heb sterk het vermoeden dat ze eigenlijk helemaal niet van andere mensen houdt. Dat is misschien ook wel waarom ik haar wel mag. Ik hou namelijk ook niet zo van mensen. Ik probeer dit heus te verbergen hoor. Het is namelijk over het algemeen genomen niet echt een leuke binnenkomer op een feestje bijvoorbeeld. Dan kijken mensen je toch wat raar aan. Terecht misschien ook wel maar he, ik kan er ook niets aan doen! Ach, misschien is het een van die negatieve trekjes waar ik hopelijk ooit vanaf kom met mijn therapie.

Het viel me bij aanvang van de laatste sessie overigens direct op dat er een nieuw vloerkleedje in de therapie ruimte lag. Uiteraard helemaal matching met de overige kleuren (de ruimte is ziekelijk keurig en colour-matching ingericht). Mijn psycholoog reageerde ietwat betrapt toen ik haar daar direct over complimenteerde (dat leek me toch het juiste om te doen). Ik denk dat ze zo langzamerhand begint te zien dat ik heus wel doorheb dat het volledig in haar belang is om mij zo lang mogelijk ziek in mijn hoofd te houden. Hoe kan ze anders haar praktijk opleuken? En vergeet niet die keuken die hoognodig aan vervanging toe is! Nu ik er zo over nadenk zijn er al best wat spullen bijgekomen in haar praktijk sinds ik officieel tot de patiëntengroep behoor. Zo hangt er een nieuw schilderij in het gangetje, is het tafeltje vervangen, heeft ze een nieuwe thermosfles aangeschaft en nu weer dit kleedje. Hmmm….

Ach, ik heb er ook wat aan zal ik maar denken. Sinds ik met deze therapie bezig ben heb ik namelijk nog meer wijze raad voor vriendinnetjes dan ik altijd al had. Ik wist altijd namelijk al heel goed wat ik allemaal verkeerd deed en mijn psycholoog heeft dat lijstje vakkundig verlengd. Toen ik vervolgens verzuchtte dat ik het lijstje wel lang genoeg vond en ik toe was aan een paar oplossingen voor mijn mankementen, heeft mijn psycholoog er een schepje bovenop gedaan. Op de therapie bedoel ik. Ik denk dat ze bang was dat ik misschien wel zou besluiten te stoppen en zij haar keuken niet meer af kon betalen. Als ze, zoals ik vermoed, inderdaad al een forse aanbetaling had gedaan, zou ze dan toch een probleem hebben.

We zijn dus samen een nieuwe weg ingeslagen waar we hopelijk een aantal trauma’s kunnen verwerken en achter me kunnen laten. Ik kan je vertellen; dat is geen feestje! Ik ben iedere keer weer een dag of drie van het padje na zo’n sessie. Dood en dood moe. Getergd door hoofdpijnen, nachtmerries en een vreselijk humeur (waar ik zelf dus ook last van heb ja) sleep ik me door die dagen heen. Als het tenslotte langzaam weer wat beter gaat, staat de volgende sessie al op de planning. Ik vind het nu nog vervelender dat ik zoveel trauma’s heb.

Voorlopig ben ik er nog wel even, bij mijn nieuw gevonden vriendin. We zijn ook best een leuk stel, mijn psycholoog en ik!

Ik vrees alleen wel dat ze inmiddels ook een offerte voor een serre heeft aangevraagd….

Gepubliceerde column!

Als je mijn blogs leuk vind om te lezen, kun je ook de mama magazine van februari kopen. Op pagina 13 staat de lezerscolumn van mijn hand!

Snel kopen en lezen dus want de volgende komt al weer snel uit! :)

Therapie, therapie....

Elke week zit ik weer braaf bij mijn therapie sessies mijn best te doen om tot inzichten te komen en mezelf te begrijpen. Ik probeer mijn perfectionisme onder controle te krijgen en te veranderen dat ik altijd maar moet, moet, moet. En passant komt daar dan nog eens een grote dosis oud zeer naar boven. Dat ik niet gelukkig was vroeger, dat wist ik al. Maar hoe dat nou precies kwam, daar begreep ik maar bar weinig van eigenlijk. Toch begint het inzicht in dat laatste steeds meer te groeien. En het goede nieuws daarin? Het blijkt niet mijn schuld te zijn! Manlief beweerde dit overigens al jaren maar strijdde tegen veel meer jaren van de tegenover gestelde boodschap. Nu zijn er meer mensen die me vertellen dat het niet mijn schuld is en begint deze boodschap de overhand te krijgen.

Ik heb wel wat hulptroepen ingeschakeld hoor, anders was het nog niet voldoende. Zo draagt mijn poppenmeisje een flinke steen bij door zichzelf te zijn. Dat is dus een lief, onschuldig meisje wat het verdient om gelukkig te zijn en om beschermd te worden. Maar om even een hele grote dosis therapie in één keer te krijgen ben ik op een therapie weekend geweest. Met een vriendin heb ik een weekend lang cocktails gedronken, geshopt, gepraat, geslapen en gelachen, veel gelachen. Ze is een van de weinigen die me echt begrijpt en dus niet probeert me te ‘maken’. Ze snapt dat ik er zelf uit moet komen en kwam met een flinke dosis goed advies en vooral veel luisterend oor. Het slapen en de cocktails droegen ook bijzonder positief bij aan het geluksgevoel. En het lachen, het gieren, het brullen? Tja, dat was de roze kers op de taart!

Ik voelde me herboren na het weekend en voel me ook anders nu. Ik heb sterk het gevoel dat ik alles anders wil gaan doen. Ik wil mijn leven weer oppakken. Ik moet alleen nog heel even bekijken wat mijn leven zou moeten zijn. De weg waar ik voor dit alles overheen denderde was namelijk niet de richting waar ik heen wilde. Mijn totale gebrek aan richtingsgevoel maakt het ook wel lastig om de juiste route te vinden. Het helpt natuurlijk niet dat ik dan voornamelijk door vrouwen wordt bijgestaan.... Ik zal dus maar af en toe naar manlief met zijn feilloze richtingsgevoel moeten luisteren. Hmmm.... Ik denk dat ik dat maar stiekem ga doen, hij moet niet naast zijn schoenen gaan lopen natuurlijk! J

Alle therapie kost helaas wel veel energie. Meer dan ik heb ook. Na mijn sessie van afgelopen maandag ben ik totaal uitgeput merk ik. Het blijft raar hoe ergens over praten zoveel energie kan kosten. Misschien moet ik ook eens proberen niet zo mijn best te doen tijdens therapie. Ik vraag me zo vaak af hoe raar mijn therapeute me eigenlijk zou vinden. Ik hoor namelijk zelf met zeer grote regelmaat mijn eigen cirkelredernaties en zie de belachelijkheid daarvan echt wel in. Toch blijft ze vriendelijk en geduldig, heel geduldig. Misschien zit ze in haar hoofd te bedenken welke kleur keuken ze gaat uitzoeken met het geld wat ze dankzij mijn hersenspinsels gaat verdienen. Hoewel....ik vraag me af of ze een keuken heeft. Ze is eng dun namelijk dus ik vraag me af of ze wel eet. Ik stel me trouwens regelmatig voor hoe zij in het normale leven is. Misschien hangt zij in de weekenden wel op haar kop vastgesnoerd in haar love swing! Of misschien zijn haar kinderen thuis wel de baas en heeft ze niets te zeggen. Ik zal het waarschijnlijk nooit te weten komen maar deze kleine fantasieen helpen me af en toe stiekem wel door een sessie heen.

De burgerwagen

De trouwe lezer van mijn blog herinnert zich misschien nog wel ons familietripje van een aantal maanden geleden. Toen wij met het gezinnetje noodgedwongen in een mini formaat broodtrommelte een verre reis moesten maken. Ik zat opgevouwen met mijn knieen tegen het dasboard aan geperst terwijl mijn dochter mij een grondige rug massage gaf met haar maatje 25. Gezellig was het wel want afstand tussen mij en mijn man was er niet. Wel een beetje onhandig dat ik steeds mijn been moest verschuiven als hij wilde schakelen. En het was ook minder fijn dat we continu met wissertjes en doekjes moesten proberen om de ramen weer vrij van condens te krijgen. Erg veilig voelde we ons er ook niet in trouwens. Want van airbags, kooiconstructies of kreukelzones wist de maker nog niets toen ons blikje van de band afrolde. Maar, zo zei ik toen ook al; hij was wel helemaal van ons! En hij paste helemaal in onze nieuwe levensfilosofie: minder is soms echt wel beter.

Maarja, na een paar maanden in het snikhete barreltje (in de nazomer) het ijskoude (ondanks het feit dat het buiten aangenaam was, was het koekblikje vreemd genoeg ijskoud) barreltje te hebben ontdaan van de condens, wat overigens een eeuwig durend fenomeen bleek, vonden we het welletjes. Op zoek naar een nieuwe tweedehands auto dus. Na wat internet speurwerk ontdekte we al snel een ruime keuze aan prima (Franse) modellen. Optimistisch bedachten we dat we onze top 5 wel even konden gaan bekijken bij de diverse garages. Tot we in een vlaag van verstandverbijstering ook nog maar even bedachten dat we de garages wellicht ook nog even konden googelen. Tja....toen waren er ineens nog maar met moeite 2 opties over. De rest van de garages bleken volgens de gemiddelde internet bezoeker dusdanige boeven dat we er al niet eens meer heen durvden uit angst dat ons koekblikje direct onder onze kont vandaan gejat zou worden om in onderdelen afgevoerd te worden nog voor wij ons hadden kunnen omdraaien om te zien wat er gebeurde.

Met onze nieuw verworven levensfilosofie in het achterhoofd besloten we de 2 opties maar te bekijken. Als snel kwamen we er achter dat prijzen in de autobranche niets zeggen. De prijs op internet is namelijk de prijs zonder stoelen, of iets anders essentieels. Een beetje zoals die fijne vliegtax of statiegeld wat je uiteindelijk om de een of andere vage reden alsnog niet terug krijgt. Desalniettemin waren we best enthousiast en we vertelden vol trots aan de buurman over onze zoektocht naar de familiewagen. Hij snuifde enigszins afkeurend bij het horen van onze voorkeuren. Ehhhh.... De buurman zit dus in de auto schades en, zo stelde hij, je kan die auto’s niet voor niets voor zo weinig kopen. Ehhhh.... Na een uitgebreide uiteenzetting van de diverse mankementen en problemen met de verschillende modellen dropen we teleurgesteld weer af.

Gelukkig kwam dezelfde buurman ons een paar dagen later ook een alternatief aanbieden. Via via wist hij een prima auto te koop staan voor een redelijke prijs. En, deze auto kwam hij nooit met problemen tegen tijdens zijn werk. Optimistisch gingen we op pad, overal spottend naar de nieuwe auto, wij kenden namelijk geen van beiden het type. Her en der kwamen we een verdwaald exemplaar tegen. Allemaal rijdend, zonder rookpluimen of rammelende geluiden. Prima dus. Toen bleek dat de garage ook nog eens ons koekblikje wilde hebben (voor de poolse markt *zucht*) was de deal snel gesloten.

Wij hebben dus nu een nieuwe (tweedehands) auto! Hij is prachtig! Er zitten bekerhouders in en we hoeven niet met wissertjes en doekjes in de weer. Mijn dochter kan mijn hernia niet meer zelf rechtschoppen en manlief en ik kunnen weer zonder lijfelijk contact zitten en schakelen tegelijk. Wij zijn tevreden. En trots trouwens op onze eigen en echte burgerwagen. In onopvallend grijs, in een onopvallend model van een onopvallend merk zoeven wij nu weer met gemak met honderd kilometer per uur als een vliegensvlug grijs muisje door de straten!

Wat was het fijn om onwetend te zijn!

Ik weet nog goed hoe ik vroeger, toen ik nog heerlijk onwetend was, dacht dat ik mijn dreumes wel zou kunnen laten slapen. Een tikkeltje minachtend gniffelde ik om die mensen die met een veel te moe kind zeulden of eindeloos onderhandelden over een slaapje. Gewoon een kwestie van consequent zijn en vriendelijk doch dwingend vertellen aan je spruit wat je verwacht. Slapen dus. En dan gewoon even volhouden en doorzetten. Eventueel gewoon even laten brullen. Super simpel.

Nou, niet dus! Want ik was onwetend, zo zei ik al. Ik wist namelijk niet hoe moe je eigenlijk kon zijn. Zo moe dat je met doucheschuim je haren wast en met shampoo je lijf. Zo moe dat je keer op keer ergens in een ruimte in huis staat en je jezelf vertwijfeld afvraagt wat je ook al weer ging doen. Zo moe dat je je sleutels steeds weer kwijt bent en deze pas vindt als je een zompig, lekkend pak diepvries spinazie op het aanrecht vindt en daarom besluit de diepvries maar even open te trekken, waar –hoe kan het ook anders- je sleutels liggen. En hoe het, als je zo moe bent, is om even lekker consequent en streng te zijn.

Ik probeer het desondanks echt hoor. Al was het maar om voor mezelf dat halve uurtje op de bank te krijgen! Maar ik heb –geheel ongepland en per ongeluk- een exemplaar gemaakt wat extreem eigenzinnig en uitermate volhardend is. Even laten brullen zit er bij ons helaas dus niet in. Dat resulteert steevast in een urenlang gebrul. Tenminste, zolang mama het volhoudt. Want mama is ook moe tenslotte. En mama heeft trouwens ook hoofdpijn en dat is geen fijne combinatie met het gebrul van een 2-jarige met hele gezonde longen!

Ik laat mijn dochter nu dus maar af en toe op de bank slapen ’s middags. Geheel tegen mijn (onwetende) voornemens is. Maar soms ben ik er gewoon echt even te moe voor hoor. Om die perfecte en opvoedkundig correcte mama te zijn. Dan zet ik gewoon schaamteloos alles in om maar wat rust voor mezelf te creeeren. Ook als dat betekent dat mijn geliefde bank wordt ingenomen door een snurkend klein monstertje van een centimeter of 95. De stoel zit ook best lekker per slot van rekening. En ach, als ze beneden slaapt hoef ik me ook niet schuldig te voelen over de stofnesten op de grond, stofzuigen kan dan gewoon niet!

Kindermishandeling

Ik moet het bekennen....er is in dit huis sprake van kindermishandeling. Niet het soort dat we onze dochter slaan. En er is ook geen sprake van psychische mishandeling, zoals bij die kennissen van ons waar de vele ruzies letterlijk over het hoofd van de dochter worden uitgevochten. Het is het soort mishandeling van het kind. Ja, je begrijpt het goed ja, ik word mishandeld door mijn tweejarige dochter!

Het is tragisch om toe te geven maar ik ben al maanden bang voor haar. Zodra ze haar armpje opheft (bij voorkeur met een groot houten speelgoed ding erin), deins ik snel terug omdat ik weet wat er komen gaat. Het armpje zwaait hard en snel heen en weer en zodra ik even knipper met mijn ogen, word ik vol geraakt door de arm en het speelgoed. AUW! Vanmorgen was het alweer raak. We bouwden een huis van duplo toen de muur gesloopt werd en keihard tegen mijn hoofd, losschoot. Een bloedlip is het resultaat.

Ik heb sinds mijn dochter echt goed kan lopen en kan spelen al een blauw oog (houten speelkubus), een gekneusde vinger (houten loopfiets), een gescheurde teennagel (vallend stoeltje), tientalle blauwe plekken op diverse plekken en gekneusde ribben opgelopen. Die laatste verwonding heb ik opgelopen omdat mevrouw het leuk vindt om over me heen te lopen. Letterlijk ja (hoewel ze de figuurlijke vorm ook erg aantrekkelijk vindt). Lopen alleen is dan helaas niet genoeg, springen is nog leuker! En ja, ze kan heel hard springen, lang ook. En vaak.

Mijn man lachtte me vaak uit als ik weer eens schrikachtig wegdook zodra haar armpje weer eens omhoog zwaaide. Hij dacht dat ik me aanstelde en dat het vast mijn eigen onhandigheid was als ik weer eens zuchtend en steunend mijn laatste verwonding liet zien. Tot laatst. Mevrouw speelde met papa met de houten kubus. Ik kende het apparaat inmiddels en wist nog goed hoe hard en pijnlijk het ding was en hield me verstandig afzijdig. Papa lag op de grond, dochterlief lachend ernaast. Het was een schattig plaatje. In één vloeiende en vliegensvulgge beweging greep zij de kubus om die aan papa te laten zien. Zoef.....bang......AU!!!! Papa gilde het uit, de kubus raakte hem vol op zijn neus. Eindelijk begreep hij het. Vanaf dat moment heeft ook papa altijd een kussentje binnen handbereik om eventuele aanslagen af te weren. En schiet hij net als ik weg zodra ze die blik in haar ogen krijgt....

Het is treurig dat je bang moet zijn voor je eigen dochter maar ik ben allang blij dat het toch niet persoonlijk bedoeld is en dat papa net zo goed een slachtoffer is. Stiekem werd ik een beetje bang dat het gerichte aanslagen waren op mij. Het fijne van de mishandelingen is wel dat dochterlief het wel altijd weer uitgebreid goedmaakt naderhand met veel kusjes en knuffeltjes. Ik denk dus dat ik haar toch maar hou J

NU EVEN NIET!

Soms is mama zijn echt enorm fijn. Bijvoorbeeld als jouw niet meer zo kleine meisje jouw babietje wil zijn en heerlijk bij je op schoot komt om te knuffelen. Of als ze ’s ochtends op je buik wil liggen in het grote bed en zeker als ze heerlijk ligt te slapen en lekker snurkt. Er zijn echter ook van die momenten dat je gewoon heel even geen mama wilt zijn....

Wat elke moeder namelijk vast herkent is dat het maar doorgaat. Of je er nou zin in hebt of niet. Als je net even aan het bellen bent met een vriendinnetje moet er altijd geplast of gepoept worden, als je gewoon even de piepers wilt jassen zónder hulp, als je probeert een lintje van de prinsessen accesoire probeert terug te friemelen en tien kleine vingertjes het ding steeds uit je handen rukken als het je net bijna is gelukt en helemaal als je gewoon even naar de WC wilt. Alleen. Zonder gebonk aan de deur, zonder geroep vanuit de kamer of erger nog; zonder een boink, stilte gevolgd door een verontrustende ‘ohoh’.

Van de week probeerde ik even vijf minuten voor mezelf te claimen. Ik had madam van alles voorzien: rozijntjes, nieuw glaasje limonade, lekker genesteld op de bank, tv even aan.... Ik liep vliegensvlug en muisstil naar boven naar de badkamer. De witte pot glimde me uitnodigend toe. Ik liet wel de deur op een kier want je weet maar nooit, een beetje supervisie blijft toch noodzaak bij een tweejarige. Ik ging vol genot zitten, vastbesloten om te genieten van deze minuten van stilte en serene rust om me heen.

Binnen drie seconden hoorde ik: miauw. De poes was erg blij dat de deur open stond. Een open deur is een automatische uitnodiging voor een kat, dat snap ik ook wel. Onze toch wat gezette, niet zo mannelijke rode kater stond al miauwend klaar om op mijn schoot te springen. Daar had ik dus net even geen zin in! Ga weg, siste ik, ik wil gewoon even op de WC zitten. Alleen ja! Een keihard en volhardend miauw concert was het gevolg.

Daar ging de serene rust. Nou vooruit, spring dan maar op schoot gromde ik. Helaas was het concert ook beneden te horen want er klonk ineens luid gebonk op de wc deur beneden. MAMA!!! MAMAAAA!!! Ik wil ook plassen! MAMAAAAAAAA!!! Deur open doen!!!! Zucht. Oncharmant gilde ik naar beneden dat ik boven was en dat dochterlief nog maar even TV moest kijken, ik kwam er zo aan.

Behoorlijk geirriteerd en ietwat gehaast ging ik terug naar het hol van de leeuw. Ik vroeg me vertwijfeld af wanneer ik weer eens een momentje van rust zou krijgen. Hoe oud zou ze dan eigenlijk moeten zijn? Dan moet ik alleen nog steeds niet gezwicht zijn voor een tweede want dan duurt het nog langer. En de kat, wat doe ik daar dan mee? En manlief trouwens ook. Die stoort ook vaak. Hmmmm... Voorlopig zit het er niet in geloof ik. Tot die tijd terroriseer ik maar de vriendelijke dames bij de kassa van de winkels in mijn dorp. Ik reageer steevast niet op hun vriendelijke praatjes en vermijd zoveel mogelijk oogcontact. Sorry dames, ik wil gewoon een beetje rust!

Bij deze dan ook een vriendelijke doch zeer dringende oproep aan die dame van die kledingzaak die altijd, echt altijd, te vrolijk voor woorden is. Alsof ze er iedere morgen mijn complete pillenvoorraad van een maand doorheen jaagt! Niet normaal meer. Wil je me voortaan wat sparen? En gewoon ook even lekker sagerijnig en ongeinteresseerd gaan bellen met je collega’s van het andere filiaal? Zoals normale kassa mevrouwen dat doen? Alsjeblieft? Dan beloof ik dat ik ook niets tegen jou zeg, echt waar!