Verslaafd

Ik zag het al een tijdje aankomen. Het was ook wel te verwachten eigenlijk. Met mijn geschiedenis bedoel ik. Mijn genen, mijn voorbeeld. Ik ben verslaafd.

Er is hier nog wat discussie waaraan allemaal maar ik kan met zekerheid zeggen dat ik in elk geval ernstig verslaafd ben aan de aandacht voor mijn verhalen. Ik heb namelijk op mijn geheime blog een gedeelte van mijn boek geplaatst. Met het verzoek om daar eens kritisch naar te kijken. Totaal onbekende mensen lezen nu mijn verhaal en oordelen. Ik was vreselijk bang voor genadeloze afstraffingen, boze woorden, afschuw en gelach….niets van dat alles. Roerende reacties, vol lof en aanmoediging. *slik* De meeste reacties lees ik met tranen in mijn ogen met een buik vol vlinders en vol verbazing dat iemand mijn verhaal heeft gelezen én het goed vindt! Ik vind het onwaarschijnlijk.

Nu ben ik dus al de hele week gekluisterd aan mijn laptop, Iphone en alles waar maar internet op te vinden is. Continu check ik de statistieken, bekijk ik mijn geheime twitter account (waar overigens steeds meer volgers op verschijnen) en dubbel check ik of er weer nieuwe reacties zijn. Ik word er helemaal enthousiast van als ik zie dat er weer een nieuwe volger bij is verschenen of als er weer een aantal pageviews bij zijn gekomen. Ik word er zo enthousiast van dat het schrijven ook een extra impuls krijgt. Gisteren heb ik een kort verhaal afgeschreven voor een nieuwe schrijfwedstrijd. Een behoorlijk zwart verhaal wat me veel energie kostte. Nu vormt zich langzaam een nieuw verhaal in mijn hoofd voor een nieuwe schrijfwedstrijd. Ondertussen broed ik ook rustig verder op mijn boek. Het boek wat ik toch echt af wil gaan schrijven nu. Blijkbaar is er een markt voor, in elk geval onder mijn geheime twittervrienden.

Nadeel van mijn nieuwe verslaving en schrijfimpuls is wel mijn aloude en welbekende eigen gemaakte fuik van eisen. Ik bedoel de veel te hoge eisen die ik vervolgens aan mezelf stel. Hoe kan mijn boek ooit aan mijn eigen eisen voldoen als ik de lat stiekem steeds een paar centimeter hoger leg… Voorlopig probeer ik de lat maar op ooghoogte te houden, dat is wel zo overzichtelijk. Bovendien is mijn psycholoog op vakantie dus het lijkt me niet het moment voor een zelf gecreëerde mentale instorting. Doorgaan dus maar en proberen mijn ernstige reactie-verslaving enigszins onder controle te krijgen. Misschien dat ik straks voor de zekerheid maar eens even het internet eruit trek. Op een smartphone alleen kun je gelukkig toch niet rekenen…

Feest

Ik ben niet zo van de feestjes eigenlijk. Dit is al zo sinds ik ooit als tiener mijn verjaardagsfeestje vierde waar iedereen die ik uitnodigde, zou komen. Uiteindelijk eindigde ik met drie gasten en veel te veel lekkers. Ik was zo teleurgesteld en verdrietig dat ik nooit meer onbekommerd mijn verjaardag heb durven vieren. Altijd ben ik weer bang dat er uiteindelijk nauwelijks mensen komen. Toch heb ik afgelopen maand een hoop te vieren gehad. Ik heb alle gelegenheden uiteraard stilzwijgend aan me voorbij laten gaan. Echt reden tot feest was het ook niet, een jaar bij de psycholoog, een jaar thuis….mijlpalen maar niet van de feestelijke soort.

Waar sta ik nu, een jaar nadat alles begonnen is, vroeg ik me vertwijfeld af. Het gaat beter, dat wel. Maar het blijft een beetje prutsen in de marge. Hoewel ik afgelopen week wel echt een verschil voelde. Voor het eerst kon ik me echt ontspannen. Ik ben niet meer continu bezig met morgen, wat ik dan moet doen, waar ik zeker weer niet aan toe gaan komen of wat ik vandaag weer eens niet of niet goed genoeg heb gedaan. Voor het eerst kon ik genieten van een momentje rust, van Sophie die uitgelaten blij in het zomerse weer speelde. Ik kon gewoon zitten, gewoon zomaar niets doen! Ik was in mijn hoofd niet bezig met morgen en wat ik allemaal nog moest doen. Ik was niet verlamd van angst over wat ik allemaal moest doen. En ik kan je zeggen; het voelde heerlijk!

Het klinkt absurd als ik het zo opschrijf en ik kan me heel goed voorstellen dat menig lezer totaal niet begrijpt wat ik bedoel. Ik hoop ook dat maar weinig mensen de verlammende angst kennen die ik dagelijks voelde. Angst die ervoor zorgde dat ik het gevoel had dat het me allemaal niet zou lukken en ik daardoor zo verlamde dat ik helemaal niets meer kon. Een vicieuze cirkel waar geen ontkomen aan leek.

Afgelopen week werd dat ineens beter. Hoe het komt weet ik ook niet. Ik heb er geen verklaring voor. Ik hoop nu alleen maar dat het gevoel zal blijven. Hoewel…misschien mag er best een tikje stress terug komen als ik zo rond kijk. Het ‘huis’ waar wij in wonen, lijkt op het moment meer op een zwijnenstal dan iets anders, compleet met een laag zand op de grond. Nou is dat op zich ook wel weer best passend bij dat kleine mormeltje wat hier rondloopt en vaak meer weg heeft van een varkentje dan van een prinsesje, maar wij wonen er ook nog! Ik denk dat ik dus maar even de stofzuiger pak….

Open deur

De laatste weken merk ik dat het schrijven me veel energie kost. Het lijkt wel of het schrijven van mijn verhalen een deur openzet in een gedeelte in mijn hoofd waar ik eigenlijk liever niet ben. Ik probeer in mijn verhalen een gevoel neer te zetten maar merk vervolgens dat ditzelfde gevoel me blijft achtervolgen. Ik kan dit gevoel als een slechte schurk in een B-film een aantal dagen maar niet van me afschudden.

Ironisch genoeg zorgt hetzelfde schrijven er juist voor dat ik me beter ga volgen. Ik denk dat dit te maken heeft met controle. Ik heb zelf de controle of ik de deur wel of niet open zet. Hoewel….het schrijven en die deur werken ook erg verslavend en als een echte junk zet ik de deur ook open op momenten als ik weet dat ik dat beter niet kan doen. Maar met elke letter die ik schrijf hoop ik op een nog betere high, eentje die blijft hangen, die niet na een poosje weer weg is geëbd alsof hij er nooit is geweest. Een blijvende indruk. Goh, het lijkt haast wel een cliche…

Voorlopig zit ik dus vast in een vicieuze cirkel van schrijven met een sociaal isolement, niet schrijven met sociale capaciteiten en het gemis van het schrijven. Gelukkig is de gemene deler het rare, onheilspellende gevoel dat ik iets mis, meer zou moeten, iets –fataals- nalaat. Gelukkig is dit iets wat mijn psycholoog vast niet zal herkennen en heus niets met mijn immer durende faalangst, prestatiedrang en mijn hang naar bevestiging te maken heeft. En daar wil ik graag bij laten, ja.

Maar willen jullie in de tussentijd wel graag even voor me duimen dat ik die schrijfwedstrijd win en dat nieuwe verhaal voor die andere wedstrijd afkrijg? Als ik die win zal ik wel geloven dat ik kan schrijven en misschien zit er dan een high in die echt blijft hangen?!....