Bloginterview door @marysjabbens

Af en toe is het best lastig om te schrijven. Je zit thuis achter je laptop te tikken en publiceert af en toe iets. Vaak gevolgd door een dag licht-hysterisch de statistieken checken. Want gelezen worden is toch een soort bevestiging dat je op de goede weg bent. Soms win je een wedstrijd en voel je je een dag of wat zeker over het pad dat je bent ingeslagen. Een compliment of een rake reactie heeft het zelfde effect. Laatst kreeg ik echter een nieuwe high; of ik mee wilde werken aan een bloginterview. Een –voor mij- totaal onbekende vroeg mij om een interview! Blijkbaar komt mijn blog dus bij steeds meer mensen terecht en vinden ook onbekenden het de moeite waard om er iets mee te doen. Dit bloginterview nam Mary Sjabbens (www.marysjabbens.nl) via de mail bij me af en is door haar bedacht om lezers meer te laten weten over de blogger achter het blog. Leuk om aan mee te werken en heel bijzonder om in de voetsporen te treden van zoveel bloggers voor mij! 

Wil jij je even voorstellen?

Ik ben Lisette van Elk, 35 jaar en moeder van een dochter van (bijna) 4. 

Wat is de reden dat je bent gaan bloggen?

Ik ben gaan bloggen toen ik met een burnout thuis kwam te zitten. Ik voelde de behoefte om mijn verhaal van me af te schrijven. Eerst deed ik dat een beetje undercover, toen ik merkte dat mensen mijn blogs leuk vonden, durfde ik mijn blog ook te gaan promoten. 

Hoe lang blog jij al?

Ik blog inmiddels ruim twee jaar. 

Hoe vaak blog jij?

Ik heb laatst berekend dat ik 2 a 3 blogs per maand schrijf. 

Heb jij vaste tijden waarop jij je blogs schrijft?

Nog niet, op het moment is mijn dochter bij mij thuis en pak ik mijn momenten wanneer ik maar kan. Als ze straks op school zit heb ik vaste tijdstippen voor het schrijven ingericht. Dan zal ik waarschijnlijk wat vaker en op wat geregeldere tijden gaan bloggen. 

Heb jij altijd een thema of idee waarover je wilt bloggen of komt dat pas als je er voor gaat zitten?

Beiden eigenlijk, soms weet ik van te voren waar ik over wil bloggen, dan broeit een blog al een tijdje in mijn hoofd. Soms ga ik zitten en komt het stukje vanzelf. 

Blog jij over alles?

Wel zo’n beetje ja. Mijn blog gaat over mijn leven dus tja, daar past bijna alles wel in. 

Hoe zou jij jouw blogs omschrijven?

Moeilijke vraag en ik ben eigenlijk ook wel benieuwd hoe anderen deze vraag over mijn blog zouden beantwoorden. Ik denk dat: een blog over mijn leven, geschreven uit het hart en vaak met humor, wel een goede beschrijving is. 

In hoeverre en waarom houd jij rekening met jouw lezers, of doe je dat helemaal niet?

Ik schrijf over mijn leven, op mijn manier. Maar dat heeft ook wel voor problemen gezorgd in het verleden en tegenwoordig schrijf ik daarom niet meer over alles en iedereen. 

Zijn er onderwerpen waarover je wilt schrijven maar het nog niet durft/wil/kan?

Ja dus, zie de vorige vraag J 

Hoe belangrijk zijn de statistieken voor jou?

Belangrijk in de zin dat ze voor mij een bevestiging zijn dat mensen mijn schrijfsels nog leuk vinden en dat is een stimulans om door te gaan. 

Op wat voor manier en waar, maak je kenbaar dat je een nieuw blog hebt geschreven?

Via Facebook (www.facebook.com/lisetteschrijft), Twitter en Linkedin. 

Ben je tevreden over jouw site?

Mijn blog is wel ok. Mijn eigen site (www.vanelk.net) zou ik graag nog wel onder handen nemen.  

Wat vind je van de reacties van lezers op jouw blog?

Ik vind het heel leuk als mensen reageren op mijn blogs! Van mij mogen er alleen maar meer reacties komen.

Bedankt en tot ziens

Buiten miezert het. De lente is nog nergens te bekennen ondanks het feit dat het eind maart is. Ze rilt terwijl ze naar het treurige tehuis loopt. De omgeving is mooi, het is een oud bos. Vast een fijne plek om dit voorjaar te wandelen denkt ze bij zichzelf. Een traan loopt over haar wang, ongemerkt was hij in haar oog gegroeid tot hij plotseling naar beneden viel over haar warme wang. Met een snelle beweging veegt ze hem weg. Geen tijd voor tranen nu, ze heeft belangrijk werk te doen. In haar aantekeningenblok staan veel vragen, eisen, wensen genoteerd. Als ze dan toch een hospice voor haar stervende vader moet zoeken, dan maar grondig onderzoek doen. Ze loopt het huis binnen en wordt overvallen door een diepe triestheid. Als ze de afdeling oploopt weet ze al dat dit huis het niet zal worden. Als hij niet al stervende zou zijn, dan zou hij door de triestheid van dit huis wel spontaan dood willen. Ze raffelt het gesprek af en loopt zo snel ze kan terug naar haar auto. In haar aantekeningen zet ze een simpele ‘nee, nooit’. Ze toetst het volgende adres in en gaat weer op pad. Ze doet het graag, eindelijk iets wat ze voor haar vader kan doen, verder is er niets. Maar de dag weegt zwaar, het is vreselijk en het breekt haar hart om de plek waar haar vader zal sterven, uit te moeten zoeken. Alsof ze op de één of andere manier wil dat hij zal sterven door deze keuze te maken. Onzin natuurlijk, het ziekenhuis zal hem volgende week simpelweg ontslaan omdat hij uitbehandeld is. Toch doet het haar pijn op een niveau wat ze vooraf nooit had kunnen bedenken. Het hospice werd niet gekozen. Nog voor de beslissing genomen kan worden, sterft hij in de treurige ziekenhuiskamer waar hij de afgelopen weken had gelegen. Het had zelfs de artsen verbaasd hoe snel het was gegaan.

De dochter regelt veel voor de begrafenis, zoekt de kleding voor haar moeder uit en rijdt af en aan voor allerlei zaken. Haar eigen dochter ziet ze nauwelijks en veel plek voor haar verdriet is er niet. Na de trieste begrafenis neemt ze een week vrij en is blij als ze weer naar het normale leven terug kan keren op haar werk. Een beetje onwennig stapt ze het kantoorpand binnen. In de spiegelende gevel ziet ze haar grauwe gezicht. Ze heeft maar weinig geslapen de afgelopen weken en haar verdriet tekent op haar gezicht. In de auto heeft ze gehuild, halverwege stopte ze om haar gezicht schoon te maken en verder te kunnen rijden. Nu heeft ze haar emoties weer enigszins onder controle. Het voelt prettig weer onder de mensen te zijn en ze voelt veel medeleven van haar collega’s. Haar baas had haar afgelopen week verrast door op de begrafenis te verschijnen, ze had het erg gewaardeerd. De dag verloopt wat rommelig en de hele dag heeft de jonge vrouw een raar gevoel. Het zullen de spanningen van de afgelopen maanden wel zijn denkt ze. Het is ook niet niks, halverwege je zwangerschap horen dat je vader zal sterven en vlak na de bevalling op zijn begrafenis staan.

Om vier uur roept haar baas haar bij zich. De baas die amper een week haar hand schudde, haar betraande wangen zoende en haar condoleerde. Er is geen plaats meer voor haar binnen het bedrijf. De grond zakt onder haar voeten weg. Ze kan niets uitbrengen, misselijkheid vult haar maag, haar handen zijn hard samen geknepen in haar schoot. Ze voelt hoe de nagels in haar huid snijden. De pijn die dat veroorzaakt is fijner dan de pijn die ze in haar hart voelt. In één klap is ze alles kwijt, haar baan, zekerheid, collega’s, het beetje steun dat ze daar vond. Thuis huilt ze harder dan ze de afgelopen weken heeft gedaan. Alle energie die ze had, zou naar het verdriet om haar vader moeten gaan en plotseling heeft ze daar geen energie voor over. Plotseling moest ze een andere baan zoeken, solliciteren, anderen overtuigen van haar capaciteiten. Alles op een moment dat ze zich totaal waardeloos voelt. Verloren en eenzaam moet ze naar vreemde bedrijven gaan, vreemde mensen ontmoeten en hen overtuigen dat ze haar moeten aannemen. Het voelt als een onmogelijke taak.

Ze is een vechter en natuurlijk lukt het haar. Diep van binnen weet ze dat de prijs die ze voor deze nieuwe baan betaalt, hoger is dan ze ooit kan betalen maar ze heeft geen keuze. Haar lieve, begripvolle baas hoeft deze prijs niet te betalen en leeft zijn leven vrolijk verder. De jonge vrouw zal deze baas nooit meer vergeten, hoe graag ze dat ook wil.

Aftellen tot aan het station

Er hangt sinds kort een aftelkalender bij ons in huis. Een aftelkalender tot dochterlief naar school mag. De kalender is voor haar, iedere dag mag ze een sticker plakken en langzaam komt de dag van haar eerste schooldag dichter en dichter bij. Ze heeft er zin in en kijkt er enorm naar uit. De aftelkalender is ook een beetje voor mij. Het is mijn houvast in deze laatste weken. De afgelopen tijd was heel bijzonder. Ik realiseerde me hoe zeer mijn dochter nu nog echt zichzelf is, zonder allerlei invloeden van buitenaf. Ik koesterde onze momenten samen. Heerlijk aanrommelen en niets hoeven. Maar sinds een week of wat heeft mevrouw het in haar bol. Ze is als een ADHD patiënt zonder medicijnen en op een dieet van louter suiker en kleurstoffen. Ze is altijd al actief maar op het moment stuitert ze werkelijk rond in huis. Ik kijk nu met regelmaat op de kalender en tel de dagen af tot ik in mijn lege huis zal zitten. Ongetwijfeld met een gebroken hart maar wel in rust!

Het is een moment van bezinning ook. Wat een reis hebben we de afgelopen jaren gemaakt. Het begon in een donderstorm waar geen eind aan leek te komen, een uitstapje wat gedoemd leek om te mislukken. Langzaam klaarde het weer op en vonden we elkaar, maakten we vooral plezier. We werden echte vriendinnen en hielden uiteindelijk van elkaar zoals ik altijd had gedroomd. We zijn samen de reis gaan waarderen.

We zijn er nog lang niet gelukkig maar het voelt nu wel alsof we op het punt staan een station binnen te rollen. Ik vraag me nu steeds af of we het gezellige rustige boemeltreintje moeten zullen gaan verlaten en in een flitsende en vooral snelle intercity moeten stappen. Ik vraag me af wat er straks gaat gebeuren als we het station inrollen en de deuren van de trein openen. Zal ze als een dolle de trein uit rennen en de grootste en snelste trein uitzoeken en daar zomaar instappen? Moet ik dan hard achter haar aanrennen in de hoop die trein ook nog te halen? Of zal ze stiekem wat verlegen mijn hand pakken en tegen me fluisteren dat ze nog even wil blijven zitten?

Ik heb geen idee maar ik zet me voor de zekerheid vast schrap, in mijn ene hand onze koffers geklemd en in de andere haar kleine handje, want wat er ook gebeurt ik blijf bij haar in die trein, welke ze ook kiest!