Mijn psycholoog en ik

De relatie tussen mijn psycholoog en mij bloeit de laatste tijd steeds verder op. Met regelmaat moeten we samen lachen. Zij lacht dan vooral om mijn cynische zelfspot waarna ze zich haast om haar professionele houding weer aan te nemen. Ik zou mezelf bijna met haar in een kroeg zitten. Bijna ja, want echt mijn type is ze niet. Ze is nogal…hoe zeg ik dat…stijf. Misschien is het haar professionele houding maar ik heb sterk het vermoeden dat ze eigenlijk helemaal niet van andere mensen houdt. Dat is misschien ook wel waarom ik haar wel mag. Ik hou namelijk ook niet zo van mensen. Ik probeer dit heus te verbergen hoor. Het is namelijk over het algemeen genomen niet echt een leuke binnenkomer op een feestje bijvoorbeeld. Dan kijken mensen je toch wat raar aan. Terecht misschien ook wel maar he, ik kan er ook niets aan doen! Ach, misschien is het een van die negatieve trekjes waar ik hopelijk ooit vanaf kom met mijn therapie.

Het viel me bij aanvang van de laatste sessie overigens direct op dat er een nieuw vloerkleedje in de therapie ruimte lag. Uiteraard helemaal matching met de overige kleuren (de ruimte is ziekelijk keurig en colour-matching ingericht). Mijn psycholoog reageerde ietwat betrapt toen ik haar daar direct over complimenteerde (dat leek me toch het juiste om te doen). Ik denk dat ze zo langzamerhand begint te zien dat ik heus wel doorheb dat het volledig in haar belang is om mij zo lang mogelijk ziek in mijn hoofd te houden. Hoe kan ze anders haar praktijk opleuken? En vergeet niet die keuken die hoognodig aan vervanging toe is! Nu ik er zo over nadenk zijn er al best wat spullen bijgekomen in haar praktijk sinds ik officieel tot de patiëntengroep behoor. Zo hangt er een nieuw schilderij in het gangetje, is het tafeltje vervangen, heeft ze een nieuwe thermosfles aangeschaft en nu weer dit kleedje. Hmmm….

Ach, ik heb er ook wat aan zal ik maar denken. Sinds ik met deze therapie bezig ben heb ik namelijk nog meer wijze raad voor vriendinnetjes dan ik altijd al had. Ik wist altijd namelijk al heel goed wat ik allemaal verkeerd deed en mijn psycholoog heeft dat lijstje vakkundig verlengd. Toen ik vervolgens verzuchtte dat ik het lijstje wel lang genoeg vond en ik toe was aan een paar oplossingen voor mijn mankementen, heeft mijn psycholoog er een schepje bovenop gedaan. Op de therapie bedoel ik. Ik denk dat ze bang was dat ik misschien wel zou besluiten te stoppen en zij haar keuken niet meer af kon betalen. Als ze, zoals ik vermoed, inderdaad al een forse aanbetaling had gedaan, zou ze dan toch een probleem hebben.

We zijn dus samen een nieuwe weg ingeslagen waar we hopelijk een aantal trauma’s kunnen verwerken en achter me kunnen laten. Ik kan je vertellen; dat is geen feestje! Ik ben iedere keer weer een dag of drie van het padje na zo’n sessie. Dood en dood moe. Getergd door hoofdpijnen, nachtmerries en een vreselijk humeur (waar ik zelf dus ook last van heb ja) sleep ik me door die dagen heen. Als het tenslotte langzaam weer wat beter gaat, staat de volgende sessie al op de planning. Ik vind het nu nog vervelender dat ik zoveel trauma’s heb.

Voorlopig ben ik er nog wel even, bij mijn nieuw gevonden vriendin. We zijn ook best een leuk stel, mijn psycholoog en ik!

Ik vrees alleen wel dat ze inmiddels ook een offerte voor een serre heeft aangevraagd….

Gepubliceerde column!

Als je mijn blogs leuk vind om te lezen, kun je ook de mama magazine van februari kopen. Op pagina 13 staat de lezerscolumn van mijn hand!

Snel kopen en lezen dus want de volgende komt al weer snel uit! :)

Therapie, therapie....

Elke week zit ik weer braaf bij mijn therapie sessies mijn best te doen om tot inzichten te komen en mezelf te begrijpen. Ik probeer mijn perfectionisme onder controle te krijgen en te veranderen dat ik altijd maar moet, moet, moet. En passant komt daar dan nog eens een grote dosis oud zeer naar boven. Dat ik niet gelukkig was vroeger, dat wist ik al. Maar hoe dat nou precies kwam, daar begreep ik maar bar weinig van eigenlijk. Toch begint het inzicht in dat laatste steeds meer te groeien. En het goede nieuws daarin? Het blijkt niet mijn schuld te zijn! Manlief beweerde dit overigens al jaren maar strijdde tegen veel meer jaren van de tegenover gestelde boodschap. Nu zijn er meer mensen die me vertellen dat het niet mijn schuld is en begint deze boodschap de overhand te krijgen.

Ik heb wel wat hulptroepen ingeschakeld hoor, anders was het nog niet voldoende. Zo draagt mijn poppenmeisje een flinke steen bij door zichzelf te zijn. Dat is dus een lief, onschuldig meisje wat het verdient om gelukkig te zijn en om beschermd te worden. Maar om even een hele grote dosis therapie in één keer te krijgen ben ik op een therapie weekend geweest. Met een vriendin heb ik een weekend lang cocktails gedronken, geshopt, gepraat, geslapen en gelachen, veel gelachen. Ze is een van de weinigen die me echt begrijpt en dus niet probeert me te ‘maken’. Ze snapt dat ik er zelf uit moet komen en kwam met een flinke dosis goed advies en vooral veel luisterend oor. Het slapen en de cocktails droegen ook bijzonder positief bij aan het geluksgevoel. En het lachen, het gieren, het brullen? Tja, dat was de roze kers op de taart!

Ik voelde me herboren na het weekend en voel me ook anders nu. Ik heb sterk het gevoel dat ik alles anders wil gaan doen. Ik wil mijn leven weer oppakken. Ik moet alleen nog heel even bekijken wat mijn leven zou moeten zijn. De weg waar ik voor dit alles overheen denderde was namelijk niet de richting waar ik heen wilde. Mijn totale gebrek aan richtingsgevoel maakt het ook wel lastig om de juiste route te vinden. Het helpt natuurlijk niet dat ik dan voornamelijk door vrouwen wordt bijgestaan.... Ik zal dus maar af en toe naar manlief met zijn feilloze richtingsgevoel moeten luisteren. Hmmm.... Ik denk dat ik dat maar stiekem ga doen, hij moet niet naast zijn schoenen gaan lopen natuurlijk! J

Alle therapie kost helaas wel veel energie. Meer dan ik heb ook. Na mijn sessie van afgelopen maandag ben ik totaal uitgeput merk ik. Het blijft raar hoe ergens over praten zoveel energie kan kosten. Misschien moet ik ook eens proberen niet zo mijn best te doen tijdens therapie. Ik vraag me zo vaak af hoe raar mijn therapeute me eigenlijk zou vinden. Ik hoor namelijk zelf met zeer grote regelmaat mijn eigen cirkelredernaties en zie de belachelijkheid daarvan echt wel in. Toch blijft ze vriendelijk en geduldig, heel geduldig. Misschien zit ze in haar hoofd te bedenken welke kleur keuken ze gaat uitzoeken met het geld wat ze dankzij mijn hersenspinsels gaat verdienen. Hoewel....ik vraag me af of ze een keuken heeft. Ze is eng dun namelijk dus ik vraag me af of ze wel eet. Ik stel me trouwens regelmatig voor hoe zij in het normale leven is. Misschien hangt zij in de weekenden wel op haar kop vastgesnoerd in haar love swing! Of misschien zijn haar kinderen thuis wel de baas en heeft ze niets te zeggen. Ik zal het waarschijnlijk nooit te weten komen maar deze kleine fantasieen helpen me af en toe stiekem wel door een sessie heen.