Mijn psycholoog en ik

De relatie tussen mijn psycholoog en mij bloeit de laatste tijd steeds verder op. Met regelmaat moeten we samen lachen. Zij lacht dan vooral om mijn cynische zelfspot waarna ze zich haast om haar professionele houding weer aan te nemen. Ik zou mezelf bijna met haar in een kroeg zitten. Bijna ja, want echt mijn type is ze niet. Ze is nogal…hoe zeg ik dat…stijf. Misschien is het haar professionele houding maar ik heb sterk het vermoeden dat ze eigenlijk helemaal niet van andere mensen houdt. Dat is misschien ook wel waarom ik haar wel mag. Ik hou namelijk ook niet zo van mensen. Ik probeer dit heus te verbergen hoor. Het is namelijk over het algemeen genomen niet echt een leuke binnenkomer op een feestje bijvoorbeeld. Dan kijken mensen je toch wat raar aan. Terecht misschien ook wel maar he, ik kan er ook niets aan doen! Ach, misschien is het een van die negatieve trekjes waar ik hopelijk ooit vanaf kom met mijn therapie.

Het viel me bij aanvang van de laatste sessie overigens direct op dat er een nieuw vloerkleedje in de therapie ruimte lag. Uiteraard helemaal matching met de overige kleuren (de ruimte is ziekelijk keurig en colour-matching ingericht). Mijn psycholoog reageerde ietwat betrapt toen ik haar daar direct over complimenteerde (dat leek me toch het juiste om te doen). Ik denk dat ze zo langzamerhand begint te zien dat ik heus wel doorheb dat het volledig in haar belang is om mij zo lang mogelijk ziek in mijn hoofd te houden. Hoe kan ze anders haar praktijk opleuken? En vergeet niet die keuken die hoognodig aan vervanging toe is! Nu ik er zo over nadenk zijn er al best wat spullen bijgekomen in haar praktijk sinds ik officieel tot de patiëntengroep behoor. Zo hangt er een nieuw schilderij in het gangetje, is het tafeltje vervangen, heeft ze een nieuwe thermosfles aangeschaft en nu weer dit kleedje. Hmmm….

Ach, ik heb er ook wat aan zal ik maar denken. Sinds ik met deze therapie bezig ben heb ik namelijk nog meer wijze raad voor vriendinnetjes dan ik altijd al had. Ik wist altijd namelijk al heel goed wat ik allemaal verkeerd deed en mijn psycholoog heeft dat lijstje vakkundig verlengd. Toen ik vervolgens verzuchtte dat ik het lijstje wel lang genoeg vond en ik toe was aan een paar oplossingen voor mijn mankementen, heeft mijn psycholoog er een schepje bovenop gedaan. Op de therapie bedoel ik. Ik denk dat ze bang was dat ik misschien wel zou besluiten te stoppen en zij haar keuken niet meer af kon betalen. Als ze, zoals ik vermoed, inderdaad al een forse aanbetaling had gedaan, zou ze dan toch een probleem hebben.

We zijn dus samen een nieuwe weg ingeslagen waar we hopelijk een aantal trauma’s kunnen verwerken en achter me kunnen laten. Ik kan je vertellen; dat is geen feestje! Ik ben iedere keer weer een dag of drie van het padje na zo’n sessie. Dood en dood moe. Getergd door hoofdpijnen, nachtmerries en een vreselijk humeur (waar ik zelf dus ook last van heb ja) sleep ik me door die dagen heen. Als het tenslotte langzaam weer wat beter gaat, staat de volgende sessie al op de planning. Ik vind het nu nog vervelender dat ik zoveel trauma’s heb.

Voorlopig ben ik er nog wel even, bij mijn nieuw gevonden vriendin. We zijn ook best een leuk stel, mijn psycholoog en ik!

Ik vrees alleen wel dat ze inmiddels ook een offerte voor een serre heeft aangevraagd….