maandag 31 oktober 2011

Tijd voor mezelf, een hele klus

Ik heb na het schrijven van mijn vorige blog van een week of wat geleden toch nog maar eens goed over mezelf nagedacht. Ja, het is hard werken als je overspannen thuis zit. Ik heb dus besloten meer voor mezelf te kiezen. Ik moet elke dag iets voor mezelf gedaan hebben. Vanaf nu mag ik stofzuigen ook niet meer rekenen tot iets voor mezelf doen want daarin ben ik toch best wel net als alle anderen....dat vind ik namelijk helemaal niet leuk!

Ik ben al een beetje begonnen hoor. Ik heb laatst een mooie (lees dure) nieuwe agenda voor mezelf gekocht. Compleet met lieve, leuke (lees nutteloze) kaartjes, stickers en hangertjes. Ook zat er een boekje met schattige (lees dure en compleet nutteloze) notitieblaadjes bij. Het geheel is volledig in het zen-kies-voor-jezelf-thema. Perfect dus! Nadeel is wel dat ik nu dus weer 3 boekjes heb in plaats van 1 handige, kleine, compacte agenda. Ook ben ik nogal bewaarziek en kan ik mooie dingetjes maar moeilijk gebruiken. Dus die hele lieve, mooie kaartjes zitten volgend jaar nog steeds in het boekje want ze zijn te mooi om zomaar te gebruiken.

Nu zit ik hier dus met een kopje koffie me af te vragen hoe ik dat ‘iets leuks voor mezelf’ op dagelijkse basis moet gaan invullen. Gelukkig is dochterlief bijna jarig en zijn er best nog stukjes plafond of muur vrij om een slinger voor te gaan maken. Ik vrees wel dat ik volgende week in een enorm zwart gat ga vallen na haar verjaardag.

Misschien moet ik bij wijze van experiment wel elke week iets nieuws gaan doen, om het te proberen en te kijken of ik dat misschien wel leuk vind. Maarja, mijn mislukte hardloop poging inclusief confrontatie met de enorme Schotse Hooglanders, heeft niet een hele goede indruk achter gelaten. Ik ben gewoon niet zo het type van nieuwe dingen proberen. Ik ben niet voor niets een ‘late adaptor’ van alles wat technisch is of een innovatief nieuw ding lijkt te zijn. Ik hou van mijn vertrouwde dingen.

Ik vraag me ineens af of het niet mogelijk zou zijn een stukje katten-gen te laten implanteren. Ik hoor namelijk op het moment een luid gesnurk vanuit het rieten mandje op de verwarming. Daar ligt onze grote rode theemuts in te chillen. Ik zou best een beetje meer relax-kat mogen zijn. Even googelen of gen implantaties al een beetje in een vergevorderd stadium zijn, ach en anders ben ik maar wel eens een early adaptor! Ook spannend.

zondag 30 oktober 2011

Een vieze blog

Er zijn van die zinnen waar je als moeder niet op zit te wachten. Mama, poep! Is er bijvoorbeeld zo eentje, zeker in een overvolle supermarkt met volgeladen winkelwagentje. Toen dochterlief laatst naar mij toe kwam met die zin was ik toch enigszins verheugd. Ik was namelijk thuis en enorm verkouden. Zo verkouden dat ik zelfs de smerigste poepluier aller tijden nog niet zou ruiken als hij onder mijn neus werd geduwd. Ik stond net de vaatwasser uit te ruimen toen dochterlief me dus kwam vertellen dat ze had gepoept. Ik keek, nog steeds enigszins verheugd op. Oei. Ik was toch minder blij toen bleek dat mijn dochter de poep niet alleen in haar broek had zitten maar ook op haar hand. En mouw. En eigenlijk overal. Mijn dochter zit in haar zindelijkheids fase en dan schijnen ze ineens bijzonder veel interesse te krijgen voor hun poep. Zo ook mijn dochter dus. Fijn.

Omdat de billendoekjes me niet toerijkend leken heb ik haar maar opgepakt en direct boven in bad gezet. Fris gebadderd kwamen we samen weer beneden. Omdat ik niets rook viel het allemaal reuze mee en was het vooral een bonusbadje. Mijn dochter houdt namelijk enorm van in bad gaan, dus dat is altijd feest. Eenmaal beneden wilde ik toch nog even snel de laatste dingen uit de vaatwasser halen dus dook ik snel de keuken weer in. Ik was toch wel verbaasd toen mijn dochter me al snel de keuken in volgde en weer zei: mama, poep!

In haar kleine handje had ze een boekje, je raad het al, vol met poep. Blijkbaar had mevrouw eerst de inhoud van haar luier met haar handen gepakt en was ze daarna even lekker een boekje gaan lezen met haar poephanden. Brrr. Ik pakte het boekje van haar aan en legde subtiel uit dat haar dierenboek niet meer te redden was en dat ik die toch maar weg moest gooien helaas. Ze keek me heel verdrietig aan en jammerde zachtjes dat ik Bumba niet weg mocht gooien. Haar favoriete boek is haar Bumba boek. Ik legde haar begripvol uit dat het haar dierenboek was en dat we zouden gaan zoeken naar een nieuw boek. Ze bleef verdrietig en zei resoluut, mama, kom! Enigszinds vertwijfeld volgde ik haar toch maar de kamer in. Daar wachtte mij een niet zo fijne verrassing. Ze had namelijk niet alleen haar dierenboek gelezen, ook de helft van haar andere boeken waren uit de kast gehaald én ondergesmeerd met poep. Haar Bumba boek lag bovenop de stinkende stapel.

Na een uitgebreide afscheidssessie zijn alle boeken de vuilniszak in verdwenen, gevolgd door een paar puzzels die ook meegesleurd waren in het poep-fiasco. Halverwege het vullen van de zak bedacht ik me dat ze gelukkig bijna jarig is. Vanaf nu is mijn antwoord aan iedereen die een cadeau suggestie vraagt: een boek of een puzzel. Tja, ze is zo nieuwsgierig en onderzoekend he? Dat ze vooral nieuwsgierig is naar haar eigen poep en vervolgens onderzoekt wat het poep-absorberende vermogen van een puzzel is, dat vertel ik er maar niet bij...

woensdag 26 oktober 2011

Verdriet, missen en mooi

Vanmorgen was ik bezig om de namen van de eigenaren van het poppenbedje van mijn dochter op te schrijven. Het poppenbedje is namelijk door mijn overgrootvader gemaakt voor mijn oma. Mijn opa heeft hem later opnieuw geschilderd voor mijn moeder en mijn vader weer voor mij. Een tijd terug heb ik hem voor mijn dochter geschilderd. Mijn vader weet niet dat hij nu roze is geworden en dat ik de zijkanten ook nog steeds niet heb gemaakt, net zoals hij dat nooit had gedaan. Als je dan vervolgens aan het soppen slaat voor de tweede verjaardag van je dochter en zijn foto ook afneemt, tja...dan mis je hem wel heel erg ineens.

Weer een verjaardag die hij nooit mee zal maken. Hij kan niet zien wat voor mooi mensje het babytje wat hij nog heeft vastgehouden, aan het worden is. Zij zal op haar beurt geen herinneringen hebben aan haar opa. Ik ben blij dat ik foto’s van hen samen heb. Later zal ik haar vertellen over die lieve man op de foto. Soms is dat ineens heel dramatisch. Vandaag is zo’n dag en tik ik dit noodgedwongen blind (kan ik niet), zie door de tranen de toetsen niet meer zo goed.

Het is raar hoe erg je soms iemand kan missen waar je eigenlijk nauwelijks mee praatte toen hij nog leefde. Toch hadden we een hele goede band. Onuitgesproken. We wisten hoeveel we van elkaar hielden en we begrepen elkaar. Allebei gevoelsmensen en daar hadden we nou eenmaal geen woorden voor nodig. Toch vind ik het achteraf jammer dat we niet meer met elkaar hebben gepraat.

Die fout ga ik niet maken met mijn dochter. Ik klets haar de oren van haar koppie en sinds ze kan praten doet ze dat met heel veel plezier terug. Als een ware kwebbelkont vertelt ze hele verhalen. Over de inhoud is het vaak nog wel gissen want ze kletst sneller dan ze kan waardoor het vaak onverstaanbaar is. Gelukkig versta ik haar vaak genoeg ook wel. Zoals laatst toen we in de rij bij de kassa stonden. Mama, mama, zei ze. Ik zei; ja liefje? Zegt ze met een geweldig groot publiek om ons heen: mama mooi! Wij hebben ook maar weinig woorden nodig geloof ik....

maandag 24 oktober 2011

Het schiet maar niet op!

Afgelopen week weer gezellig bij de psycholoog geweest. Haar onschuldige vraag hoe het nu ging en mijn onschuldige antwoord duurde de hele sessie. Geen verkooptruc van haar volgens mij maar oprechte interesse. Ik vertelde haar namelijk dat het best goed ging maar dat ik nog steeds zo enorm moe ben. Ik word al moe wakker en word dan in de loop van de dag nog moeier en ik ga uiteindelijk uitgeput naar bed. Dat was dus duidelijk niet wat ze wilde horen!

Grappig hoe ik me daar allang bij had neergelegd en zij zich daar toch zorgen over maakt. Ik zou volgens haar allang moeten merken dat mijn energieniveau omhoog gaat maar dat is dus niet zo. Ik voel me als een verlept plantje wat al een paar dagen te lang geen water heeft gehad. Zoals mijn planten er thuis vaak bij staan, zegmaar. (Hmm..zou dat soms een patroon zijn?) Soms lijkt opstaan van de bank al meer energie te kosten dan ik nog in mijn lijf heb. De psycholoog denkt dat ik te weinig tijd voor mezelf neem. Ik zit elke dag (als mijn dochter naar het kdv is) een uur(!) op de bank. Hoezo neem ik geen tijd voor mezelf?? Is een uur niet genoeg dan??

Het schuldgevoel dat ik heb omdat ik thuiszit is zo groot dat ik het mezelf niet toesta om niets te doen. Tegelijkertijd heb ik zo weinig energie dat alles wat ik doe minimaal drie keer zoveel tijd kost als normaal. Aan het einde van de dag heb ik dan dus maar weinig voor elkaar. Daar voel ik me dan weer nutteloos door waardoor ik de vrije dag erop nog minder tijd aan mezelf mag besteden waardoor ik weer minder energie heb.... Enfin, de cirkelredenatie lijkt me duidelijk. Maar hoe doorbreek je zoiets nou eigenlijk?

Ik denk dat ik mezelf deze week maar tot een verplichte taak moet verheffen. Mezelf verplichten aan mezelf te werken, klink ik al als een ware schizofreen die met haar ene persoon tegen de ander praat en orders uitdeelt?

zondag 23 oktober 2011

Ontsnapt aan de fuik!

Laatst was ik bijna in de fuik getrapt! Ik had een fijne week achter de rug waarin het huishouden gesmeerd liep en dochterlief erg gezellig was. Ze is ook echt heel leuk en ze kan steeds meer zelf. Ze zit op het moment in de enorme baby-fase. Alles wat klein is, is een baby en is lief. Ze ziet ook overal babay’s, ze is net een 35 jarige kinderloze vrouw met zo’n ouwerwetse wekker, zo een die keihard in haar hoofd rinkelt dat het tijd is. *Baby-tijd!!* Ik was op dat moment zo verliefd op mijn dochter dat het me ineens best leuk leek als er nog zo’n spruitje zou zijn... Ook leuk voor haar, zou ze haar eigen baby hebben...

Gelukkig hebben wij sinds kort nieuwe buren. Dat is best bijzonder want het bejaarde dametje wat er eerst woonde vertrok vlak na onze verhuizing (vier jaar geleden) en sindsdien stond het huis leeg. Na een helse verbouwing van vier maanden wonen ze er nu eindelijk. Een stel van onze leeftijd, mét een pasgeboren baby.

Nog voor ik bij mijn man kon droppen dat ik niet meer helemaal anti-tweede kind was (hij is erg pro, dus het zou een fijne openbaring voor hem zijn), brak de eerste nacht aan met buren. Wat een hel! Wij wonen in een mooi jaren 30 huis. En zoals alles wat mooi is, is dat niet praktisch, of fijn en doet het soms zelfs pijn. Het is bijvoorbeeld best gehorig merken wij nu. Die eerste nacht begon de gloednieuwe baby naast ons te huilen. Kan gebeuren natuurlijk, het is tenslotte een baby. Dat was dus blijkbaar niet helemaal wat onze dochter voor ogen had bij het begrip baby. Ze werd na het eerste snikje van de buurbaby wakker en begon zelf direct te huilen. Keihard heeft ze gebruld! Misschien was het haar idee van een karaoke wedstrijd maar wij waren minder fan.

Nu hoor ik op dagelijkse basis hoeveel een baby ook alweer huilt in het begin. Ik begin uit pure inleving met de buurmama geloof ik al een beetje melkproductie te krijgen, nee, daar zit ik op te wachten (zie ook mijn blog over de theezakjes)! Buurmama loopt overdag als een zombie door het huis. Verwilderd en ver van enige vorm van hygiene strompelt ze in badjas of joggingbroek rond. Ik kijk soms stiekem naar haar. Ik denk dat ze dat best wel weet. Ik denk alleen niet dat zij weet dat ik haar gebruik als uitknop op mijn alarmklok. Krampachtig probeer ik een mental image van haar, van het gehuil van buurbaby en van de paniek in hun stemmen na een half uur onophoudelijk gehuil te maken. Ik hoop dat ik dat beeld op kan roepen als ik weer eens bijna in de fuik van een tweede dreig te stappen, maar voorlopig zijn we gelukkig weer veilig...

woensdag 19 oktober 2011

De theezakjes

Ik ben laatst BH’s gaan shoppen. Nee, dat is niet leuk. Vroeger wel ja, maar sinds ik een kind heb... Nee, dat ligt niet aan het feit dat ik mijn dochter meeneem tijdens het shoppen. Dat doe ik namelijk niet want ik kan me nog levendig herinneren hoe mijn moeder verstijfde toen ik ooit als kind haar pashokje opentrok toen zij een BH paste. Liever niet. Ik was helemaal alleen. Misschien maar goed ook want zo bleef mijn huilbui enigszins onopgemerkt (hoewel ik ernstig betwijfel of de dame in het hokje naast mij niet wat gesnik heeft gehoord maar hopelijk heeft zij ook kinderen en herkent ze mijn gevoel).

Wat je moet weten is dat ik vroeger best mooie borsten had. Niet heel groot maar oke. Zeker als ik een gezond laagje wintervet had opgeslagen waren mijn borsten mooi. Tijdens de zwangerschap had ik enorme borsten! Echt geweldig vond ik het. Vooral het feit dat ik op mijn rug kon liggen en ze dan parmantig omhoog bleven staan. Mijn pornotieten noemde ik ze liefkozend. Ik had de wilde geruchten gehoord van vrouwen die er een cupmaat op vooruit waren gegaan na hun zwangerschap, nou dat wilde ik wel hoor!

Ik heb maar een paar weken borstvoeding gegeven. Ik vond vijf borstontstekingen inclusief de bijbehorende 40 graden koorts en antibiotica kuren wel voldoende voor een leven. Sorry meisje, ik verkoos mijn eigen gezondheid boven die van jou (althans zo rept de borstvoedingsmaffia). Daar kan het niet aan gelegen hebben. Ook niet aan mijn BH’s, ik droeg braaf passende en stevige modellen.

Toen de zwangerschapskilo’s langzaam (heel langzaam) van mijn lichaam verdwenen, begonnen mijn borsten ook af te nemen in volume. Jammer dacht ik nog, geen cupmaat gegroeid. Maar tot mijn grote schrik bleven ze maar slinken. Als een half leeg gelopen ballon hangen er nu twee dingen, een cupmaat kleiner dan voorheen maar wel extra uitgezakt langs mijn buik naar beneden. Hoe treurig is dat?

Omdat mijn lichaam verder wel weer redelijk in vorm aan het komen is en het een bijzonder mooie dag was (en ik een extreem goede haardag had), besloot ik geinspireerd door de laatste BH reclames op TV maar weer eens te gaan shoppen voor mijn theezakjes. Misschien dat een wonder BH mijn oplossing zou zijn. Ik trok een paar exemplaren van het rek en begon te passen. De eerste teleurstelling ontstond al toen ik ontdekte dat mijn borsten echt meer dan een cup geslonken waren. Eigenlijk had ik toen moeten stoppen met passen. Bij het passen van modellen met de juiste cupmaat ontdekte ik namelijk dat mijn voormalige borsten zich hebben geconcentreerd rond mijn navel in plaats van een centimeter of 10 daarboven. Dan kun je de boel wel omhoog duwen en in een cup proppen maar dan hou je een half lege cup aan de bovenkant over en een ietwat propperig geheel onderin. Uiteindelijk paste 1 model. Een push up model. Niet om het bekende porno effect te krijgen, nee gewoon om de cups te vullen! Ik besloot uit principe niet toe te geven en verliet onverrichte zaken de winkel.

Eenmaal thuis gekomen nam ik een kop koffie met een chocoladeletter (welkom sint!!), ik ben een emotie-eter namelijk, en klikte de tv aan. Grote fout! Daar kwam de BH reclame weer. Nu pas viel me de belachelijkheid van het model me op. De dame in kwestie heeft namelijk maat 34, hooguit een krappe 36, daar werd ze al niet leuker op. Maar qua cupmaat zal ze ergens rond de D hebben gezeten. Dat is natuurlijk een belachelijke verhouding! Het arme kind (want dat was het) zal vreselijke rugpijn moeten hebben! Boos, verontwaardigd en hyper teleurgesteld heb ik de tv uitgezet, de chocolade letter opgegeten en heb toen online een push up BH besteld. Uit wraak.

Het heeft wel geholpen overigens, manlief viel de borstpartij in elk geval wel direct op en miste de aanblik van de theezakjes niet.

zondag 16 oktober 2011

Het groene gras bij de buren ligt bij mij!

Ik vind niet dat ik het allemaal heel goed voor elkaar heb. Ook niet heel slecht, dat ook weer niet. Toch ik zou mijn huishouden zeker niet als geordend of soepel benoemen. Ik had net zowaar een euforisch moment omdat ik in de wasmand keek en tot mijn grote verbazing ontdekte dat er niet genoeg was in zat om de wasmachine mee te vullen! Joehoe! Helaas duurde dit moment maar kort want toen ik de slaapkamer inliep viel ik over een van de vele wasmanden vol was. Schoon en gevouwen, dat wel. Vervolgens liep ik naar beneden met mijn hoofd door de schone was in het trapgat. Dit alles omdat ik laatst een halve week niet had gewassen terwijl dochterlief wel graag knoeit en ook nog eens aan de dunne poep was...

Eenmaal beneden werd ik begroet door de horde fruitvliegjes die sinds een week of twee langzaam mijn keuken en woonkamer over aan het nemen zijn. Ik heb ze tevergeefs geprobeerd uit te roeien maar ik heb het sterke vermoeden dat het feit dat er in ons huis eigenlijk altijd wel vaat op het aanrecht staat, hun populatie alleen maar ten goede komt. En voor de duidelijkheid; we hebben wel een vaatwasser!

Toch heb ik een buurvrouw jaloers gemaakt met mijn schijnbare georganiseerde huishouden! We stonden laatst met een paar buurvrouwen onze kinderen uit te laten op straat. Ik woon dus in een wijk waar je er dan bovenop moet staan tenzij je het niet erg vindt als je spruit overreden wordt door een van de voorbij scheurende auto’s. Ik woon namelijk op een woonerf waar je maar 30 mag. Ik raakte aan de praat terwijl de kids elkaar achtervolgden op straat. Langzaam kwam etenstijd in de buurt waarop wij allemaal onze kinderen vingen en verklaarden te moeten koken. Nu had ik toevallig de dag ervoor al een ovenschotel klaargemaakt dus ik vermeldde enigszins beschaamd dat ik het eten alleen maar in de oven hoefde te zetten. Er ontstond wat tumult over mijn enorme georganiseerde inborst en vooral een toch wat jaloers gevoel merkte ik.

Verbaasd ontdekte ik een paar dagen later dat er nu een buurvrouw is die denkt dat ik het voor elkaar heb! Toen ik haar weer tegen kwam verzuchtte ze dat ze zo graag haar eten al vooraf had willen maken zoals ik dat zo goed deed maar dat haar dat nooit lukte! Ik durfde haar niet te vertellen dat ik al een week niet had gewassen, gestofzuigd of de ramen had gelapt terwijl ik toch echt al maanden thuis zit! Ik heb de rest van de week voor de zekerheid de gordijnen maar dicht gehouden voor het geval ze naar binnen zou kijken en mijn huishouden van Jan Steen zou ontdekken. Ik vind het namelijk stiekem wel heel fijn dat er iemand is die nou eens tegen mij op kijkt in plaats van andersom!

maandag 10 oktober 2011

Ontdekking!

Vandaag weer iets ontdekt over mezelf. Eigenlijk blogde ik op blogeiland maar wilde naar een andere site gaan. Kwam terecht op blogger, dat sprak me aan dus ik wilde een account aanmaken. Bleek ik al een account te hebben. Realiseerde me ineens dat ik in april van dit jaar al eens een begin wilde maken met bloggen. Achteraf bezien een idiote timing want nu markeer ik juist die periode als de slechtste periode van de dip! Ik wilde toen ook bloggen over hoe slecht ik alles aanpakte en dat niets me lukte. Zelfs bloggen lukte toen niet!

Ben nu dus een half jaar verder en nog volop bezig met de dip (die eigenlijk geen dip meer mag heten maar hoe noem je het dan??). Het lijkt wel alsof ik helemaal niets ben opgeschoten. Maar eigenlijk moet ik dat direct weerleggen want ik heb laatst echt een volle week vol geluk gehad! Dat klinkt misschien sneu maar het was echt bijzonder voor mij om me gewoon gelukkig te voelen. Zomaar, uit mezelf! Ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit eerder heb gehad. Ja, als klein kind, toen wel. Maar ergens in het opgroeien ben ik dat per ongeluk kwijt geraakt. Best vervelend want een verloren lievelingsknuffeltje kun je altijd nog op opsporing verzocht laten tonen of desnoods vervangen en vervolgens de rest van je leven verzuchten dat het toch niet hetzelfde is. Maar gevoel...tja, dat zenden ze niet zomaar uit. En waar en wanneer ben ik het precies kwijt geraakt? Ik weet het niet meer precies.

Wat een filosofisch verhaal. Misschien moet ik me maar aanleren om niet meer te bloggen vlak na therapie....

Paniek in de speelgoedwinkel

08-10-2011 - Paniek in de speelgoedwinkel
Afgelopen week heeft de dip weer een nieuw dieptepunt bereikt. Misschien moet ik maar eens stoppen met de dip een dip te noemen en daarmee ophouden met de ontkenning. Volgens mijn psycholoog ontken ik namelijk nog steeds hoe slecht het met me gaat. Ik vraag me stiekem nog steeds af of dat geen handige verkooptruc van haar is maar ben toch geneigd haar te geloven. Zeker sinds afgelopen week.

Ik moest een cadeautje kopen voor mijn neefje die 1 jaar werd. Dat is niet zo moeilijk voor een kindervriend zoals ik. Bovendien is het maar amper een jaar geleden dat mijn dochter ook 1 werd. Ik voelde me de bewuste shop-dag erg goed en ging gezellig naar de speelgoedwinkel. Wat een keuze! Ik werd er een beetje nerveus van en begon te schiften; te duur (dat was gemakkelijk), te meisjesachtig (ook simpel), te kinderachtig. Of toch niet? Te moeilijk, of niet? Ehhhhh....

Tevergeefs probeerde ik criteria te bedenken waar het kado aan moest voldoen. Maar steeds als ik iets had bedacht, begon ik ook daar weer aan te twijfelen. Dat proces zorgde ervoor dat ik mijn eigen kuil groef. Met elk criterium verzon ik namelijk weer nieuwe redenen om te twijfelen. Dat is niet handig. Langzaam leken de vrolijk gekleurde plastic attributen voor mij te veranderen in piepkleine maar moordlustige monsters. Als je niet oppast, vallen ze je medogenloos aan! Ze springen van de planken af en weten je altijd op je zwakke plek te raken.Het zweet begon me langzaam uit te breken en nadat ik bijna alles al wel een keer uit het schap had gehaald om het vervolgens vertwijfeld maar weer terug te zetten, moest ik concluderen dat dit me niet zou gaan lukken.

Nu zijn ze bij ons in de lokale speelgoedwinkel best wat gewend. Regelmatig huilen de kleuters dramatisch wanneer de papa’s en mama’s onverbiddelijk het prachtige nieuwe lievelings speelgoed weer terug zetten. Van hysterische stampvoetende kinderen in het gangpad wordt niet opgekeken en een dramaqueen op de grond, ach daar stap je zo overheen. Maar een volwassen vrouw die na ruim een half uur voor een schap spontaan in huilen uitbarst.... De puisterige maar zeer begripvolle kassajongen kwam na vijf minuten gesnik van mij toch maar even vragen of het wel goed met me ging. Sniffend legde ik hem uit dat ik geen keuze kon maken maar dat ik mijn man wel even zou bellen. De jongen keek me nogal verwonderd aan en lichtte voor de zekerheid zijn manager zachtjes maar even in die me vervolgens angstvallig van een afstandje in de gaten bleef houden.

Geheel tegen mijn trots in belde ik mijn man maar op. Na een minuutje internetten gaf hij me 2 opties. Ik somde al mijn eerder bedachte tegenargumenten op. Die werden uiteraard allemaal direct weerlegd. Toen ik uiteindelijk uit de 2 opties nog niet kon kiezen, koos mijn man radicaal het rode stuurtje vol met lampjes en toeters. Zomaar! In 1 keer! Binnen 3 minuten was de klus geklaard. Toen ik een paar dagen later mijn neefje zijn stuurtje gaf begon hij er direct enthousiast op te slaan en alle knopjes uit te proberen, hij vond hem geweldig. Toch jammer dat ik me niet meer in de speelgoedwinkel durf te vertonen want ze hadden er blijkbaar best leuk spul....

Was ik maar een man!

06-10-2011 - Was ik maar een man!
Nee, mijn persoonlijke crisis is niet verder geescaleerd en ik bedoel dus niet dat ik graag fysiek een man zou willen zijn. Ik zou in mijn hoofd wel een beetje meer man willen zijn. Het valt mij namelijk steeds vaker op dat mannen perfect om kunnen gaan met de dagelijkse huishoud-stress.

Maar ook weggaan op vakantie bijvoorbeeld; stressvrij! Ze maken zich niet dagen van te voren druk over de was, de koffers en het eten. Wat een genot! De dag van vertrek zijn ze nog steeds compleet zen en proppen de koffers (die op mysterieuze wijze vakkundig zijn ingepakt) en het voedsel (gesmeerde broodjes, snoepjes, drinken, waar komt dat toch vandaan?) in de auto. Licht geirriteerd kijkt manlief naar de vrouw die puffend heen en weer rent. Waar maakt ze zich toch druk over? Alles is toch onder controle?

Ook als er geen vakanties geboekt zijn is het verschil schrijnend. Het is toch bijzonder hoe de man heerlijk een boekje of de krant leest of even lekker gaat gamen terwijl de vrouw daar geen tijd voor schijnt te hebben. De man ziet namelijk niet dat er stofnesten onder de stoel liggen. Ook de felgekleurde wasmanden met schone of vuile was lijken voor mannen onzichtbaar. De piepende vaatwasser die uitgeruimd wil worden horen ze niet en dat je niet naar buiten kunt kijken door de vuile ramen hebben ze ook niet door.

Ik probeer het steeds vaker, in het kader van de therapie zegmaar, gewoon even lekker zitten. Kopje koffie drinken bijvoorbeeld en net als manlief de boel de boel laten. Maar dat kan ik dus niet! Zodra ik neerplof vallen de stofnesten me aan met als gevolg een enorme niesbui. Toch maar even snel stofzuigen. Vervolgens ga ik op een ander plekje zitten, in de hoop daar wel wat rust te vinden. Helaas, daar lijken de wasmanden dreigend op me af te komen. Hoe vrolijk gekleurd ze ook zijn (ik ben zo iemand die tevergeefs hoopt dat vervelende klussen leuker worden als ze omringd worden door vrolijke kleuren). Ik heb ze geprobeerd te negeren maar toen kreeg ik commentaar van mijn man dat ik zo met mijn ogen zat te knijpen. Hoe doen die mannen dat toch? Hebben zij een blinde vlek die ik niet heb? Toch maar even een wasje erin doen en gelijk de schone was even vouwen.

 Ondertussen is mijn koffie koud geworden. Net op het moment dat ik besluit dan maar een nieuw kopje te zetten besluit mijn lieve dochter dat haar middag slaapje voorbij is. Dan maar even geen koffie vandaag. Maar morgen....morgen ben ik echt even een man en doe ik niets! (dan stofzuig ik vanavond wel even....)

Visioenen

22-09-2011 - Visioenen
Ik heb de laatste tijd steeds meer last van visioenen. Nee, geen enge dramatische beelden, achtervolgingswaanzin of andere spannende dingen. Echt last heb ik er ook niet van eigenlijk, het is best een fijne ontsnapping. Ik zie mezelf heel sereen zitten, aan de eetkamertafel. Achter een laptop, vrolijk tikkend. Kopje thee erbij, soms een koffie (hangt af van de bui). In een prachtige lichte woonkamer (uitgebouwd met veel ramen) in een fijn en opgeruimd huis. Een huis dat ook nog eens veel goedkoper is dan ons huidige huis! Ooohhh wat geweldig! Ik heb er voor het gemak maar mijn mantra van gemaakt. Wie weet helpt het wel. Om mijn visioenen kracht bij te zetten hou ik funda fanatiek bij en droom ik weg bij ieder potentieel huis. Ik snap namelijk ook wel dat je voor het bereiken van zo'n fantasie zelf ook wat moet doen. Helaas is veel goedkoper maar wel groter en met een betere tuin toch wat ambitieus dus voorlopig blijft het bij fantaseren.

Toch heb ik mijn perfecte plaatje in mijn hoofd allang bij elkaar geklust. Ook mijn eigen hoofd is in mijn fantasie allang weer helemaal gerenoveerd. Hoe ver kun je met je fantasie van de werkelijkheid af zitten? Hoe beter mijn beeld van wat ik wil wordt, hoe moeier ik in het echt ben. Ik sta moe op, wordt in de loop van de dag nog moeier en ga weer hondsmoe naar bed. Uitgerust ben ik gewoon nooit meer de laatste tijd. Nogal frustrerend dat ik keer op keer denk dat ik niet dieper kan zinken! Wanneer gaat die weg nou eindelijk weer eens omhoog uit die diepe put!?

Misschien moet ik eraan toegeven en mijn hardloopsessie maar weer op gaan pakken. Sinds ik niet kon vinden hoe hard Schotse Hooglanders kunnen rennen en hoe agressief die beesten eigenlijk zijn, is mijn hardloop fettish nogal opgedroogd moet ik eerlijk bekennen. Zwak, ik weet het maar ik haalde er echt geen plezier uit en dan is het lastig volhouden. Misschien moet ik maar eens kijken of ik een sport kan vinden waar ik minder aversie tegen heb en waar ik geen last kan hebben van de Schotse Hooglanders.

Is de zomer nou eindelijk eens voorbij­?!

19-09-2011 - Is de zomer nou eindelijk eens voorbij­?!
Ik denk dat ik een van de weinige Nederlanders ben die het wel goed vind met al dat mooie weer en die zon. Ik wil kou! Het liefst met sneeuw, zo ben ik dan ook wel weer. Die regenperiode die meestal de sneeuw vooraf gaat mag van mij overgeslagen worden hoor. Je vraagt je misschien af waarom ik dit zo graag wil. Ik hou zelf ook niet perse van kou. Ik ben nogal kouwelijk aangelegd zelfs. Gezien onze ambitie om te downgraden (zie mijn eerdere blog), mag ik van mezelf de verwarming niet zo vaak aanzetten, wat bij elkaar niet heel comfortabel is kan ik je zeggen.

Het punt is echter dat ik echt hele leuke winterschoenen voor mijn dochter heb gekocht! Ik heb ze verstopt want als zij ze ziet, wil zij ze aan, ongeacht de temperatuur buiten. Eigenlijk ben ik ook bang dat als ik ze te vaak zie, ik ze ook gewoon aantrek bij haar terwijl het dan misschien nog echt iets te warm is eigenlijk. Alleen die schoenen lukte nog wel (ik heb ze al een tijdje), mits goed verstopt. Maarja, nu heb ik dus ook een fantastische winterjas voor haar gescoord! Oei! Met hele leuke muts, sjaal en wanten. Ohoh, wat gaat ze er mega cute uitzien straks! Zeker in de sneeuw!

Maarja, daar zit je dus met de complete winteroutfit in het zonnetje.... Sterker nog, de dag dat haar jas bezorgd werd, liep dochterlief bloot door de tuin, zo warm was het die dag! Ik blijf nu maar hoopvol naar buiten kijken en wachten op die verrukkelijke winter. De jas, muts, wanten en schoenen goed verstopt voor dochter en mama.

De grote doorbraak?

14-09-2011 - De grote doorbraak?
Al een tijdje niets geschreven, ik zakte weer wat weg merkte ik. De psycholoog was op vakantie, vandaar. Ik heb een afhankelijke relatie ontwikkeld met mijn psycholoog merk ik. Ach, dat ik ziek was in mijn hoofd was toch al vastgesteld. Nu alleen wel hopen dat ze toekomstige vakantieplannen even bij me voorlegd...

Ik had deze blog eigenlijk ook ‘de gelukkige huisvrouw’ als titel kunnen meegeven maar dat vond ik zo afgezaagd. Maar het klopt wel! Wat haal ik toch ziekelijk veel bevrediging uit het huishouden! Ik vind het langzaam aan steeds fijner om thuis te zijn. Misschien past het bij het genezingsproces –als je dat al zo kunt noemen- maar het voelt als iets blijvends. Ik geniet met volle teugen dat de was niet chronisch achterloopt, de keuken eindelijk die lang verwachte en broodnodige grote beurt heeft gehad die ik me steeds voornam maar waar het nooit van kwam. Er zijn ineens zo veel kleine klusjes gedaan dat ik voldoende tijd overhou op een dag om gerust een uur (ja, een uur!) te gaan zitten en koffie te drinken. Ik weet ineens ook weer welk kapsel-tijdperk voor Oprah is aangebroken. Dat zijn toch wel de belangrijkere dingen in het leven dacht ik zo.

Belangrijker dan auto’s bijvoorbeeld...

Vorige week heb ik trouwens mijn auto en laptop in moeten leveren. Zonder leaseauto zijn wij aangewezen op een oud en piepklein (voor 3 mensen althans) boodschappenautootje. In eerste instantie sloeg de paniek ons dan ook nogal om het hart. Een paar familietripjes verder beseffen wij ons echter dat het eigenlijk wel prima is. En lachen ook. Met zijn 3en in een knalrood minibeestje die max 100 gaat en waarvan de ruitenwissers piepen alsof er een kat onder de motorkap vast zit en aan zijn staart getrokken wordt. Oh en zitten met je knieen tegen het dashboardkastje geeft je vreemd genoeg ook een gevoel van veilig vastzitten. Ook prettig als de audi’s en BMW’s om je heen zoeven. Het heeft stiekem toch veel weg van heel veel charme. En zoals manlief al grinnikend opmerkte; ach we zitten wel hoog in elk geval. In verhouding dan. En lekker dicht bij elkaar. Ook wel zo gezellig.

Wij hebben het ‘downgraden’ genoemd. Klinkt bijna hip toch? En we menen het ook nog ook. Dat is namelijk wel zo, we realiseerden ons wel ineens dat we alleen maar bezig waren met meer, beter en kopen. Terwijl wij daar eigenlijk helemaal niet gelukkig van worden! Eigenlijk willen wij gewoon lekker kneuterig op de kinderboerderij rondlopen en in een knalrood mini autootje rond tuffen. Oke, de auto mag eventueel geupgrade worden. Maar nu nog niet, pas als de charme ervan af is. Downgraden betekent ook dat ik niet perse hoef te werken. Mmmm....

Zou het echt zo zijn dat ik eigenlijk gewoon een heerlijk lekkere ouderwetse huisvrouw wil zijn? Zo een met vers gebakken koekjes, een schone keuken en een lege wasmand. Zonder schort, dat wel, want we leven wel in 2011 he?

Idiote bekentenis.

22-08-2011 - Idiote bekentenis.
Ik moet iets bekennen… Ik ben vandaag lekker druk geweest  met de voorbereidingen van de verjaardag van mijn dochter. Niet zo raar zul je wellicht denken. Maar als ik nou vertel dat ze pas over ruim 2 maanden jarig is? En ik eigenlijk al een maand, oke…twee maanden bezig ben?  Zelfs ik vind het wel een beetje genant. Maar het wordt wel een knal feest (voor een tweejarige dan) met een naamslinger, hoera vaandel, vlaggenlijn, allemaal in dezelfde roze-witte bloemetjes stof. Op tafel ligt van diezelfde stof straks een tafelloper, servetjes en bekers en schaaltjes. Tot dit punt vond ik het allemaal nog net wel kunnen (beetje fanatiek misschien, maar het kon net).

Ik begon vandaag pas echt een beetje aan mijn eigen beoordelingsvermogen te twijfelen toen ik bezig was met het handdoekje voor op de wc. Maarja, die past wel mooi bij het wc-papier met hetzelfde design. Ja, echt waar! Was gewoon te koop! Ook nog in de uitverkoop, heel apart…

Ik weet eigenlijk wel zeker dat mijn dochter zodra ze het doorkrijgt, de rest van haar leven geen roze meer aan wil en wars zal zijn van de matching feestslingers bij haar rokje (oh, had ik die nog overgeslagen?). Ik denk dat ze de rest van haar leven in een boomhut zal blijven zitten, ver weg van alles wat roze en mama is! J

Slecht nieuws en de balans tussen mama versus werk-modus

18-08-2011 - Slecht nieuws en de balans tussen mama versus werk-modus
Ja hoor, dat kon er ook nog wel bij! Vorige week te horen gekregen dat mijn schoonmoeder borstkanker heeft.  Pfffffffff….. de hele film van de ziekte van mijn vader vloog voorbij toen ik het nieuws hoorde. En maar proberen sterk te blijven terwijl ik het van binnen uitgil! Het ziet er gelukkig allemaal heel gunstig uit hoor, gisteren te horen gekregen dat er geen uitzaaiingen zijn gevonden. Goddank. Ik denk dat ik dat echt niet had getrokken.

Het nieuws bevestigde wel nog weer eens mijn gevoel dat ik NU moet leven en niet later. Wie weet is er wel helemaal geen later meer! Dat betekende wel dat ik iets beter kon accepteren dat ik ‘lekker’ thuis zit op het moment. Wat ohohoh wat voel ik me steeds schuldig als ik van iets kleins geniet. Ik ben toch ziek? Dan mag dit thuis zijn niet fijn voelen natuurlijk! Bizar hoe ver gevoel en verstand van elkaar af kunnen liggen. Ik weet namelijk heel goed dat ik hier niet zelf voor heb gekozen en ik voel letterlijk dat ik ziek ben. Sinds vorige week namelijk enorme rugpijn, pure spanning die eruit komt.

Omdat ik ooit wel weer verder zal moeten ben ik nu heel erg bezig met wat ik wil. Wil ik eigenlijk wel werken? Of wil ik liever thuis zijn bij mijn dochter? Eigenlijk weet ik het antwoord wel. Als ik in mijn hart kijk zie ik mezelf zitten aan de keukentafel met thee en koekjes. Gezellig kletsen en huiswerk maken met mijn prinsesje. Ik wil haar traktaties in elkaar knutselen, voorleesmoeder zijn en alle andere kneuterige dingen doen waar ik van droom sinds ik een klein meisje was! En toch is er twijfel…

Want stoppen met werken betekent ook dat ik volledig afhankelijk wordt van mijn man. En dat we het financieel echt veel krapper zullen krijgen en dat we er dus echt ook dingen voor zullen moeten laten. Bovendien zegt echt iedereen om me heen dat ik niet moet stoppen, dat werken zo goed voor je is, dat je wereld anders zo klein wordt etc etc. Maar waarom voelt dat helemaal niet zo? Ik voelde vooral de continue spanning van het achterlaten van mijn dochter, het zoeken naar de balans tussen werk en dochter. Het omzetten van de knop van mama-modus naar werk-modus is me nooit heel goed gelukt. Ik lees altijd over vrouwen die het heerlijk vinden om weer ‘zichzelf’ te zijn op hun werk. Ik had dat gek genoeg bijna nooit. Misschien is mijn zelf wel gewoon de mama die ik ben?

Wat ik me ook realiseer als ik slecht nieuws krijg zoals afgelopen week is dat thuisblijven ook zorgt voor flexibiliteit om dit soort spanning op te vangen. Niet werken neemt namelijk wel een zorg weg. Misschien is dat de ruimte in mijn hoofd die de laatste jaren ontbrak.

Ik ben in elk geval benieuwd of de komende tijd me meer duidelijkheid gaat geven over het antwoord op de vraag waar mijn balans tussen mama-modus en werk-modus ligt…

Depressie en Schotse Hooglanders

05-08-2011 - Depressie en Schotse Hooglanders
 

Ik zit al weer 4 weken thuis en het voelt alsof ik net twee of drie dagen vrij heb gehad. Wat een tranen, wat een verwarring en vooral; wat een paniek!

Het is een heel raar proces, ik herken mezelf echt niet meer. Het lijkt wel of ik de afgelopen weken alleen maar slechter ben gaan functioneren. Ik ben vergeetachtig, ik ben ongelooflijk moe (ik dacht niet dat ik nog moeier zou kunnen voelen dan ik al deed, maar dat gaat dus gemakkelijk!) maar de paniekaanvallen zijn echt bizar! Van 3 dingen ‘moeten’ op een dag raak ik volledig in paniek, zo vreemd om mee te maken. Mijn psycholoog is vol begrip, het past binnen het plaatje. Ze zal wel blij zijn want volgens mij heeft ze aan mij een goede nieuwe klant erbij. Maar ze is er aardig over hoor, ze helpt ook wel echt en moet heel soms ook al wel een beetje om me lachen. Waarschijnlijk doet ze dat achter mijn rug om helemaal en ik waardeer het dan ook wel weer dat ze dat ‘in my face’ weer wat beperkt. Dat is immers ook niet goed voor het zelfvertrouwen.

In dit hele bizarre genezingsproces blijf ik mezelf toch maar weer dingen opleggen. Zo ben ik gaan hardlopen. Ik vond dat altijd iets voor idioten. Ja, echt waar, mijn welgemeende excuses voor al die gedachten over hardlopers van de afgelopen jaren. Maar goed, ik had gehoord hoe goed hardlopen kan helpen tegen depressies en vetrollen -ook zoiets waar ik al jaren chronisch last van heb- dus ik moest er van mezelf maar aan geloven. Zeker nu mijn psycholoog officieel heeft gezegd dat ik in een depressie zit, moet ik me daar misschien ook maar eens naar gaan gedragen dacht ik zo. En dan op een positieve manier natuurlijk, de destructieve zaken heb ik na jaren van oefening allang onder controle. Eigenlijk vind ik dat hardlopen nog steeds iets voor idioten, ik vind mezelf nu alleen ook een idioot. Ik ben benieuwd of ik hier ooit anders over ga denken en de magie van het hardlopen ga ontdekken. Misschien ontdek ik dat ik niet zo gek ben als ik altijd dacht omdat ik het dus nooit leuk ga vinden… Voorlopig hou ik het nog maar vol.

Ik ren volgens een schema, heel praktisch verteld een lieve dame mij in mijn oortje wanneer ik moet joggen en wanneer ik mag lopen. En ik? Ik ben vooral bezig met mijn angst voor de enorme Schotse Hooglanders die vrij rondlopen in het bos waar ik poog te rennen. Ik bedacht me vandaag wel dat mijn training in dat opzicht wel gunstig is, want als ik aangevallen wordt door zo’n beest, kan ik nu tenminste wegrennen (90 seconden dan, want langer achter elkaar heb ik nog niet gerend)! Beetje jammer is wel dat ik dan waarschijnlijk nooit meer het bos uit kom want met mijn richtingsgevoel is het überhaupt een wonder dat ik de afgelopen twee weken de weg terug steeds weer heb gevonden. Als ik in paniek weg moet rennen kan ik me natuurlijk nooit genoeg concentreren op de weg…

Ik ga eerst maar eens op internet opzoeken hoe hard een Schotse Hooglander kan rennen om te bepalen of er een kans op ontsnappen is. Misschien kan ik een boomklimcursus gaan volgen….

Tja, en dan zit je thuis met een burnout...

Tja, en daar zit je dan. 33 jaar, gelukkig gezinnetje met vader, moeder en lieve dochter. Mooi huisje, leuke parttime baan…en dan toch thuis. Een burnout. Hoe is het mogelijk? Je hebt maar 1 kind! Je werkt maar 3 dagen! Hoe in godsnaam kan zelfs dat nog te veel zijn? Het is bizar maar waar en mijn verhaal.
Deze week heb ik mij op mijn werk ziek moeten melden omdat het echt niet meer gaat. Ik schaam me eerlijk gezegd rot dat ik dat heb gedaan want in mijn boekje is dit een zwaktebod eersteklas. En toch moet ik heel eerlijk zeggen dat het ook echt niet meer ging. Het is echt te veel op het moment. Het is voor de meeste mensen als donderslag bij heldere hemel gekomen. Ik ben een type waarvan de meeste mensen zullen zeggen dat ik zo sterk, zo onafhankelijk en vol zelfvertrouwen ben. Niets is echter minder waar. Ik ben enorm onzeker, huil heel gemakkelijk en durf weinig alleen. Door mijn imago naar buiten toe, krijg ik echter zelden spontane hulp aangeboden. Logisch natuurlijk maar wel heel moeilijk.


Naast mama, echtgenote en werkneemster  heb ik namelijk de afgelopen 2 jaar nogal wat te verwerken gekregen. Zo overleed mijn vader vrij plotseling, verloor ik direct daarna mijn baan en begon ik daardoor snel aan mijn nieuwe baan. In de tussentijd gingen mijn schoonvader en zwager failliet en werd de werkdruk op mijn werk steeds groter. Hierdoor ben ik nogal vergeten dat ik ook mezelf moet zijn en dat ik een vrouw ben. Klink suf dat je dat vergeet maar dat kan dus blijkbaar wel en is behoorlijk desastreus.
Nu zit ik dus thuis. Je zou denken dat dit veel stress scheelt…mmmm…. Dus niet. Mijn schouders zitten muurvast, ik voel me de hele tijd opgejaagd en ben zo bang dat het me allemaal niet lukt… En dat ´allemaal´? Dat is dus wat ik mezelf opleg! Hoe dom is dat? Ik zie wat ik doe en ik realiseer me dat het enorm stom is wat ik doe en toch kan ik het niet laten.
Ik ben heel benieuwd hoe ik deze komende tijd doorkom. Zal ik ooit leren dat oke ook goed genoeg is? Dat niet alles perfect hoeft? Dat ik niet alles alleen hoef te doen? En zal ik weer energie krijgen om iets te ondernemen? Maar misschien mijn belangrijkste vraag: zal ik mezelf weer een beetje leuk gaan vinden?
Ik ben benieuwd. Ik zal het in elk geval met jullie delen. Wie jullie dan ook mag zijn