Al een tijdje niets geschreven, ik zakte weer wat weg merkte ik. De psycholoog was op vakantie, vandaar. Ik heb een afhankelijke relatie ontwikkeld met mijn psycholoog merk ik. Ach, dat ik ziek was in mijn hoofd was toch al vastgesteld. Nu alleen wel hopen dat ze toekomstige vakantieplannen even bij me voorlegd...
Ik had deze blog eigenlijk ook ‘de gelukkige huisvrouw’ als titel kunnen meegeven maar dat vond ik zo afgezaagd. Maar het klopt wel! Wat haal ik toch ziekelijk veel bevrediging uit het huishouden! Ik vind het langzaam aan steeds fijner om thuis te zijn. Misschien past het bij het genezingsproces –als je dat al zo kunt noemen- maar het voelt als iets blijvends. Ik geniet met volle teugen dat de was niet chronisch achterloopt, de keuken eindelijk die lang verwachte en broodnodige grote beurt heeft gehad die ik me steeds voornam maar waar het nooit van kwam. Er zijn ineens zo veel kleine klusjes gedaan dat ik voldoende tijd overhou op een dag om gerust een uur (ja, een uur!) te gaan zitten en koffie te drinken. Ik weet ineens ook weer welk kapsel-tijdperk voor Oprah is aangebroken. Dat zijn toch wel de belangrijkere dingen in het leven dacht ik zo.
Belangrijker dan auto’s bijvoorbeeld...
Vorige week heb ik trouwens mijn auto en laptop in moeten leveren. Zonder leaseauto zijn wij aangewezen op een oud en piepklein (voor 3 mensen althans) boodschappenautootje. In eerste instantie sloeg de paniek ons dan ook nogal om het hart. Een paar familietripjes verder beseffen wij ons echter dat het eigenlijk wel prima is. En lachen ook. Met zijn 3en in een knalrood minibeestje die max 100 gaat en waarvan de ruitenwissers piepen alsof er een kat onder de motorkap vast zit en aan zijn staart getrokken wordt. Oh en zitten met je knieen tegen het dashboardkastje geeft je vreemd genoeg ook een gevoel van veilig vastzitten. Ook prettig als de audi’s en BMW’s om je heen zoeven. Het heeft stiekem toch veel weg van heel veel charme. En zoals manlief al grinnikend opmerkte; ach we zitten wel hoog in elk geval. In verhouding dan. En lekker dicht bij elkaar. Ook wel zo gezellig.
Wij hebben het ‘downgraden’ genoemd. Klinkt bijna hip toch? En we menen het ook nog ook. Dat is namelijk wel zo, we realiseerden ons wel ineens dat we alleen maar bezig waren met meer, beter en kopen. Terwijl wij daar eigenlijk helemaal niet gelukkig van worden! Eigenlijk willen wij gewoon lekker kneuterig op de kinderboerderij rondlopen en in een knalrood mini autootje rond tuffen. Oke, de auto mag eventueel geupgrade worden. Maar nu nog niet, pas als de charme ervan af is. Downgraden betekent ook dat ik niet perse hoef te werken. Mmmm....
Zou het echt zo zijn dat ik eigenlijk gewoon een heerlijk lekkere ouderwetse huisvrouw wil zijn? Zo een met vers gebakken koekjes, een schone keuken en een lege wasmand. Zonder schort, dat wel, want we leven wel in 2011 he?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten