Tja, en dan zit je thuis met een burnout...

Tja, en daar zit je dan. 33 jaar, gelukkig gezinnetje met vader, moeder en lieve dochter. Mooi huisje, leuke parttime baan…en dan toch thuis. Een burnout. Hoe is het mogelijk? Je hebt maar 1 kind! Je werkt maar 3 dagen! Hoe in godsnaam kan zelfs dat nog te veel zijn? Het is bizar maar waar en mijn verhaal.

Deze week heb ik mij op mijn werk ziek moeten melden omdat het echt niet meer gaat. Ik schaam me eerlijk gezegd rot dat ik dat heb gedaan want in mijn boekje is dit een zwaktebod eersteklas. En toch moet ik heel eerlijk zeggen dat het ook echt niet meer ging. Het is echt te veel op het moment. Het is voor de meeste mensen als donderslag bij heldere hemel gekomen. Ik ben een type waarvan de meeste mensen zullen zeggen dat ik zo sterk, zo onafhankelijk en vol zelfvertrouwen ben. Niets is echter minder waar. Ik ben enorm onzeker, huil heel gemakkelijk en durf weinig alleen. Door mijn imago naar buiten toe, krijg ik echter zelden spontane hulp aangeboden. Logisch natuurlijk maar wel heel moeilijk.

Naast mama, echtgenote en werkneemster  heb ik namelijk de afgelopen 2 jaar nogal wat te verwerken gekregen. Zo overleed mijn vader vrij plotseling, verloor ik direct daarna mijn baan en begon ik daardoor snel aan mijn nieuwe baan. In de tussentijd gingen mijn schoonvader en zwager failliet en werd de werkdruk op mijn werk steeds groter. Hierdoor ben ik nogal vergeten dat ik ook mezelf moet zijn en dat ik een vrouw ben. Klink suf dat je dat vergeet maar dat kan dus blijkbaar wel en is behoorlijk desastreus.

Nu zit ik dus thuis. Je zou denken dat dit veel stress scheelt…mmmm…. Dus niet. Mijn schouders zitten muurvast, ik voel me de hele tijd opgejaagd en ben zo bang dat het me allemaal niet lukt… En dat ´allemaal´? Dat is dus wat ik mezelf opleg! Hoe dom is dat? Ik zie wat ik doe en ik realiseer me dat het enorm stom is wat ik doe en toch kan ik het niet laten.

Ik ben heel benieuwd hoe ik deze komende tijd doorkom. Zal ik ooit leren dat oke ook goed genoeg is? Dat niet alles perfect hoeft? Dat ik niet alles alleen hoef te doen? En zal ik weer energie krijgen om iets te ondernemen? Maar misschien mijn belangrijkste vraag: zal ik mezelf weer een beetje leuk gaan vinden?

Ik ben benieuwd. Ik zal het in elk geval met jullie delen. Wie jullie dan ook mag zijn