Laatst was ik bijna in de fuik getrapt! Ik had een fijne week achter de rug waarin het huishouden gesmeerd liep en dochterlief erg gezellig was. Ze is ook echt heel leuk en ze kan steeds meer zelf. Ze zit op het moment in de enorme baby-fase. Alles wat klein is, is een baby en is lief. Ze ziet ook overal babay’s, ze is net een 35 jarige kinderloze vrouw met zo’n ouwerwetse wekker, zo een die keihard in haar hoofd rinkelt dat het tijd is. *Baby-tijd!!* Ik was op dat moment zo verliefd op mijn dochter dat het me ineens best leuk leek als er nog zo’n spruitje zou zijn... Ook leuk voor haar, zou ze haar eigen baby hebben...
Gelukkig hebben wij sinds kort nieuwe buren. Dat is best bijzonder want het bejaarde dametje wat er eerst woonde vertrok vlak na onze verhuizing (vier jaar geleden) en sindsdien stond het huis leeg. Na een helse verbouwing van vier maanden wonen ze er nu eindelijk. Een stel van onze leeftijd, mét een pasgeboren baby.
Nog voor ik bij mijn man kon droppen dat ik niet meer helemaal anti-tweede kind was (hij is erg pro, dus het zou een fijne openbaring voor hem zijn), brak de eerste nacht aan met buren. Wat een hel! Wij wonen in een mooi jaren 30 huis. En zoals alles wat mooi is, is dat niet praktisch, of fijn en doet het soms zelfs pijn. Het is bijvoorbeeld best gehorig merken wij nu. Die eerste nacht begon de gloednieuwe baby naast ons te huilen. Kan gebeuren natuurlijk, het is tenslotte een baby. Dat was dus blijkbaar niet helemaal wat onze dochter voor ogen had bij het begrip baby. Ze werd na het eerste snikje van de buurbaby wakker en begon zelf direct te huilen. Keihard heeft ze gebruld! Misschien was het haar idee van een karaoke wedstrijd maar wij waren minder fan.
Nu hoor ik op dagelijkse basis hoeveel een baby ook alweer huilt in het begin. Ik begin uit pure inleving met de buurmama geloof ik al een beetje melkproductie te krijgen, nee, daar zit ik op te wachten (zie ook mijn blog over de theezakjes)! Buurmama loopt overdag als een zombie door het huis. Verwilderd en ver van enige vorm van hygiene strompelt ze in badjas of joggingbroek rond. Ik kijk soms stiekem naar haar. Ik denk dat ze dat best wel weet. Ik denk alleen niet dat zij weet dat ik haar gebruik als uitknop op mijn alarmklok. Krampachtig probeer ik een mental image van haar, van het gehuil van buurbaby en van de paniek in hun stemmen na een half uur onophoudelijk gehuil te maken. Ik hoop dat ik dat beeld op kan roepen als ik weer eens bijna in de fuik van een tweede dreig te stappen, maar voorlopig zijn we gelukkig weer veilig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten