vrijdag 27 januari 2012

De burgerwagen

De trouwe lezer van mijn blog herinnert zich misschien nog wel ons familietripje van een aantal maanden geleden. Toen wij met het gezinnetje noodgedwongen in een mini formaat broodtrommelte een verre reis moesten maken. Ik zat opgevouwen met mijn knieen tegen het dasboard aan geperst terwijl mijn dochter mij een grondige rug massage gaf met haar maatje 25. Gezellig was het wel want afstand tussen mij en mijn man was er niet. Wel een beetje onhandig dat ik steeds mijn been moest verschuiven als hij wilde schakelen. En het was ook minder fijn dat we continu met wissertjes en doekjes moesten proberen om de ramen weer vrij van condens te krijgen. Erg veilig voelde we ons er ook niet in trouwens. Want van airbags, kooiconstructies of kreukelzones wist de maker nog niets toen ons blikje van de band afrolde. Maar, zo zei ik toen ook al; hij was wel helemaal van ons! En hij paste helemaal in onze nieuwe levensfilosofie: minder is soms echt wel beter.

Maarja, na een paar maanden in het snikhete barreltje (in de nazomer) het ijskoude (ondanks het feit dat het buiten aangenaam was, was het koekblikje vreemd genoeg ijskoud) barreltje te hebben ontdaan van de condens, wat overigens een eeuwig durend fenomeen bleek, vonden we het welletjes. Op zoek naar een nieuwe tweedehands auto dus. Na wat internet speurwerk ontdekte we al snel een ruime keuze aan prima (Franse) modellen. Optimistisch bedachten we dat we onze top 5 wel even konden gaan bekijken bij de diverse garages. Tot we in een vlaag van verstandverbijstering ook nog maar even bedachten dat we de garages wellicht ook nog even konden googelen. Tja....toen waren er ineens nog maar met moeite 2 opties over. De rest van de garages bleken volgens de gemiddelde internet bezoeker dusdanige boeven dat we er al niet eens meer heen durvden uit angst dat ons koekblikje direct onder onze kont vandaan gejat zou worden om in onderdelen afgevoerd te worden nog voor wij ons hadden kunnen omdraaien om te zien wat er gebeurde.

Met onze nieuw verworven levensfilosofie in het achterhoofd besloten we de 2 opties maar te bekijken. Als snel kwamen we er achter dat prijzen in de autobranche niets zeggen. De prijs op internet is namelijk de prijs zonder stoelen, of iets anders essentieels. Een beetje zoals die fijne vliegtax of statiegeld wat je uiteindelijk om de een of andere vage reden alsnog niet terug krijgt. Desalniettemin waren we best enthousiast en we vertelden vol trots aan de buurman over onze zoektocht naar de familiewagen. Hij snuifde enigszins afkeurend bij het horen van onze voorkeuren. Ehhhh.... De buurman zit dus in de auto schades en, zo stelde hij, je kan die auto’s niet voor niets voor zo weinig kopen. Ehhhh.... Na een uitgebreide uiteenzetting van de diverse mankementen en problemen met de verschillende modellen dropen we teleurgesteld weer af.

Gelukkig kwam dezelfde buurman ons een paar dagen later ook een alternatief aanbieden. Via via wist hij een prima auto te koop staan voor een redelijke prijs. En, deze auto kwam hij nooit met problemen tegen tijdens zijn werk. Optimistisch gingen we op pad, overal spottend naar de nieuwe auto, wij kenden namelijk geen van beiden het type. Her en der kwamen we een verdwaald exemplaar tegen. Allemaal rijdend, zonder rookpluimen of rammelende geluiden. Prima dus. Toen bleek dat de garage ook nog eens ons koekblikje wilde hebben (voor de poolse markt *zucht*) was de deal snel gesloten.

Wij hebben dus nu een nieuwe (tweedehands) auto! Hij is prachtig! Er zitten bekerhouders in en we hoeven niet met wissertjes en doekjes in de weer. Mijn dochter kan mijn hernia niet meer zelf rechtschoppen en manlief en ik kunnen weer zonder lijfelijk contact zitten en schakelen tegelijk. Wij zijn tevreden. En trots trouwens op onze eigen en echte burgerwagen. In onopvallend grijs, in een onopvallend model van een onopvallend merk zoeven wij nu weer met gemak met honderd kilometer per uur als een vliegensvlug grijs muisje door de straten!

vrijdag 20 januari 2012

Wat was het fijn om onwetend te zijn!

Ik weet nog goed hoe ik vroeger, toen ik nog heerlijk onwetend was, dacht dat ik mijn dreumes wel zou kunnen laten slapen. Een tikkeltje minachtend gniffelde ik om die mensen die met een veel te moe kind zeulden of eindeloos onderhandelden over een slaapje. Gewoon een kwestie van consequent zijn en vriendelijk doch dwingend vertellen aan je spruit wat je verwacht. Slapen dus. En dan gewoon even volhouden en doorzetten. Eventueel gewoon even laten brullen. Super simpel.

Nou, niet dus! Want ik was onwetend, zo zei ik al. Ik wist namelijk niet hoe moe je eigenlijk kon zijn. Zo moe dat je met doucheschuim je haren wast en met shampoo je lijf. Zo moe dat je keer op keer ergens in een ruimte in huis staat en je jezelf vertwijfeld afvraagt wat je ook al weer ging doen. Zo moe dat je je sleutels steeds weer kwijt bent en deze pas vindt als je een zompig, lekkend pak diepvries spinazie op het aanrecht vindt en daarom besluit de diepvries maar even open te trekken, waar –hoe kan het ook anders- je sleutels liggen. En hoe het, als je zo moe bent, is om even lekker consequent en streng te zijn.

Ik probeer het desondanks echt hoor. Al was het maar om voor mezelf dat halve uurtje op de bank te krijgen! Maar ik heb –geheel ongepland en per ongeluk- een exemplaar gemaakt wat extreem eigenzinnig en uitermate volhardend is. Even laten brullen zit er bij ons helaas dus niet in. Dat resulteert steevast in een urenlang gebrul. Tenminste, zolang mama het volhoudt. Want mama is ook moe tenslotte. En mama heeft trouwens ook hoofdpijn en dat is geen fijne combinatie met het gebrul van een 2-jarige met hele gezonde longen!

Ik laat mijn dochter nu dus maar af en toe op de bank slapen ’s middags. Geheel tegen mijn (onwetende) voornemens is. Maar soms ben ik er gewoon echt even te moe voor hoor. Om die perfecte en opvoedkundig correcte mama te zijn. Dan zet ik gewoon schaamteloos alles in om maar wat rust voor mezelf te creeeren. Ook als dat betekent dat mijn geliefde bank wordt ingenomen door een snurkend klein monstertje van een centimeter of 95. De stoel zit ook best lekker per slot van rekening. En ach, als ze beneden slaapt hoef ik me ook niet schuldig te voelen over de stofnesten op de grond, stofzuigen kan dan gewoon niet!

maandag 16 januari 2012

Kindermishandeling

Ik moet het bekennen....er is in dit huis sprake van kindermishandeling. Niet het soort dat we onze dochter slaan. En er is ook geen sprake van psychische mishandeling, zoals bij die kennissen van ons waar de vele ruzies letterlijk over het hoofd van de dochter worden uitgevochten. Het is het soort mishandeling van het kind. Ja, je begrijpt het goed ja, ik word mishandeld door mijn tweejarige dochter!

Het is tragisch om toe te geven maar ik ben al maanden bang voor haar. Zodra ze haar armpje opheft (bij voorkeur met een groot houten speelgoed ding erin), deins ik snel terug omdat ik weet wat er komen gaat. Het armpje zwaait hard en snel heen en weer en zodra ik even knipper met mijn ogen, word ik vol geraakt door de arm en het speelgoed. AUW! Vanmorgen was het alweer raak. We bouwden een huis van duplo toen de muur gesloopt werd en keihard tegen mijn hoofd, losschoot. Een bloedlip is het resultaat.

Ik heb sinds mijn dochter echt goed kan lopen en kan spelen al een blauw oog (houten speelkubus), een gekneusde vinger (houten loopfiets), een gescheurde teennagel (vallend stoeltje), tientalle blauwe plekken op diverse plekken en gekneusde ribben opgelopen. Die laatste verwonding heb ik opgelopen omdat mevrouw het leuk vindt om over me heen te lopen. Letterlijk ja (hoewel ze de figuurlijke vorm ook erg aantrekkelijk vindt). Lopen alleen is dan helaas niet genoeg, springen is nog leuker! En ja, ze kan heel hard springen, lang ook. En vaak.

Mijn man lachtte me vaak uit als ik weer eens schrikachtig wegdook zodra haar armpje weer eens omhoog zwaaide. Hij dacht dat ik me aanstelde en dat het vast mijn eigen onhandigheid was als ik weer eens zuchtend en steunend mijn laatste verwonding liet zien. Tot laatst. Mevrouw speelde met papa met de houten kubus. Ik kende het apparaat inmiddels en wist nog goed hoe hard en pijnlijk het ding was en hield me verstandig afzijdig. Papa lag op de grond, dochterlief lachend ernaast. Het was een schattig plaatje. In één vloeiende en vliegensvulgge beweging greep zij de kubus om die aan papa te laten zien. Zoef.....bang......AU!!!! Papa gilde het uit, de kubus raakte hem vol op zijn neus. Eindelijk begreep hij het. Vanaf dat moment heeft ook papa altijd een kussentje binnen handbereik om eventuele aanslagen af te weren. En schiet hij net als ik weg zodra ze die blik in haar ogen krijgt....

Het is treurig dat je bang moet zijn voor je eigen dochter maar ik ben allang blij dat het toch niet persoonlijk bedoeld is en dat papa net zo goed een slachtoffer is. Stiekem werd ik een beetje bang dat het gerichte aanslagen waren op mij. Het fijne van de mishandelingen is wel dat dochterlief het wel altijd weer uitgebreid goedmaakt naderhand met veel kusjes en knuffeltjes. Ik denk dus dat ik haar toch maar hou J

woensdag 11 januari 2012

NU EVEN NIET!

Soms is mama zijn echt enorm fijn. Bijvoorbeeld als jouw niet meer zo kleine meisje jouw babietje wil zijn en heerlijk bij je op schoot komt om te knuffelen. Of als ze ’s ochtends op je buik wil liggen in het grote bed en zeker als ze heerlijk ligt te slapen en lekker snurkt. Er zijn echter ook van die momenten dat je gewoon heel even geen mama wilt zijn....

Wat elke moeder namelijk vast herkent is dat het maar doorgaat. Of je er nou zin in hebt of niet. Als je net even aan het bellen bent met een vriendinnetje moet er altijd geplast of gepoept worden, als je gewoon even de piepers wilt jassen zónder hulp, als je probeert een lintje van de prinsessen accesoire probeert terug te friemelen en tien kleine vingertjes het ding steeds uit je handen rukken als het je net bijna is gelukt en helemaal als je gewoon even naar de WC wilt. Alleen. Zonder gebonk aan de deur, zonder geroep vanuit de kamer of erger nog; zonder een boink, stilte gevolgd door een verontrustende ‘ohoh’.

Van de week probeerde ik even vijf minuten voor mezelf te claimen. Ik had madam van alles voorzien: rozijntjes, nieuw glaasje limonade, lekker genesteld op de bank, tv even aan.... Ik liep vliegensvlug en muisstil naar boven naar de badkamer. De witte pot glimde me uitnodigend toe. Ik liet wel de deur op een kier want je weet maar nooit, een beetje supervisie blijft toch noodzaak bij een tweejarige. Ik ging vol genot zitten, vastbesloten om te genieten van deze minuten van stilte en serene rust om me heen.

Binnen drie seconden hoorde ik: miauw. De poes was erg blij dat de deur open stond. Een open deur is een automatische uitnodiging voor een kat, dat snap ik ook wel. Onze toch wat gezette, niet zo mannelijke rode kater stond al miauwend klaar om op mijn schoot te springen. Daar had ik dus net even geen zin in! Ga weg, siste ik, ik wil gewoon even op de WC zitten. Alleen ja! Een keihard en volhardend miauw concert was het gevolg.

Daar ging de serene rust. Nou vooruit, spring dan maar op schoot gromde ik. Helaas was het concert ook beneden te horen want er klonk ineens luid gebonk op de wc deur beneden. MAMA!!! MAMAAAA!!! Ik wil ook plassen! MAMAAAAAAAA!!! Deur open doen!!!! Zucht. Oncharmant gilde ik naar beneden dat ik boven was en dat dochterlief nog maar even TV moest kijken, ik kwam er zo aan.

Behoorlijk geirriteerd en ietwat gehaast ging ik terug naar het hol van de leeuw. Ik vroeg me vertwijfeld af wanneer ik weer eens een momentje van rust zou krijgen. Hoe oud zou ze dan eigenlijk moeten zijn? Dan moet ik alleen nog steeds niet gezwicht zijn voor een tweede want dan duurt het nog langer. En de kat, wat doe ik daar dan mee? En manlief trouwens ook. Die stoort ook vaak. Hmmmm... Voorlopig zit het er niet in geloof ik. Tot die tijd terroriseer ik maar de vriendelijke dames bij de kassa van de winkels in mijn dorp. Ik reageer steevast niet op hun vriendelijke praatjes en vermijd zoveel mogelijk oogcontact. Sorry dames, ik wil gewoon een beetje rust!

Bij deze dan ook een vriendelijke doch zeer dringende oproep aan die dame van die kledingzaak die altijd, echt altijd, te vrolijk voor woorden is. Alsof ze er iedere morgen mijn complete pillenvoorraad van een maand doorheen jaagt! Niet normaal meer. Wil je me voortaan wat sparen? En gewoon ook even lekker sagerijnig en ongeinteresseerd gaan bellen met je collega’s van het andere filiaal? Zoals normale kassa mevrouwen dat doen? Alsjeblieft? Dan beloof ik dat ik ook niets tegen jou zeg, echt waar!

Trots!

Ik ben erg trots op mezelf deze week, niet alleen is mijn ingezonden column in het februari nummer van mama magazine geplaatst, ook heeft mijn blog meer dan 1000 pageviews gekregen! En gezien de leuke en lieve reacties die ik steeds binnen krijg, wordt hij ook nog gewaardeerd ook!
WOW!

vrijdag 6 januari 2012

Verbazing

Ik heb wat voorbeelden in mijn omgeving van treurige, aan misbruik schurende, chronisch ‘zieken’ in mijn omgeving en door hen een behoorlijke aversie tegen dergelijke types gekregen. En toch werd ik op 1 januari zeer onaangenaam met mijn neus op de feiten gedrukt toen mijn man fijntjes opmerkte: ach je hoeft je in elk geval niet druk te maken over je werk dit jaar. Ik was even vergeten dat ik mijn baan inmiddels ook kwijt ben. Bedankt lief, daar zat ik net op te wachten. Alsof de kater niet al groot genoeg was.

Ik moest hier weer aan denken omdat ik dus net tot mijn enorme verbazing ontdekte dat ik bij mijn apotheek bekend sta als klant met chronische medicatie. Dat is dan weer een groep waarvan ik nooit had gedacht dat ik daar ooit toe zou behoren.

Het is overigens niet het enige waar ik mij over verbaasde vandaag. Want waarom kun je in een willekeurige boekhandel wel kiezen uit 100 verjaardagskaarten, de een nog vrolijker dan de ander, maar kun je niet 1 kaart vinden met ‘lullig dat je gaat scheiden’ tekst erop? Ik wil namelijk toch wel erg graag zo’n kaart sturen naar mijn lieve vriendinnetje want bij je man weg gaan is nooit leuk natuurlijk. Ook niet als je zelf die beslissing neemt. Daarom begin je er niet aan. Maar zo is het leven wordt er dan gezegd. Ik zeg liever: zo klote is het leven nou eenmaal. Maarja ik zit dan ook chronisch aan de medicatie. Niet dat die pillen helpen overigens, zal mij benieuwen of deze nog hogere dosering eindelijk wel effect gaat hebben.

Voorlopig kan ik wel zeggen dat ik er beter aan toe ben dan mijn vriendinnetje. Want ook al is het geen pretje in mijn hoofd en ben ik dan wel een zielige werkloze-maar-eerst-in-de-ziektewet-sloeber, het is wel rustig hier in huis. En dat kan zij niet zeggen. Haar wereld is even ingestort, zeker omdat haar baan ook nog op de tocht staat. Het kan altijd nog slechter zullen we dus maar zeggen. Hoewel ik me bij het opschrijven daarvan afvraag hoe dat eigenlijk een geruststelling zou moeten zijn.

Ach, we gaan maar weer vol (soms vreselijk geveinsde) moed verder.

maandag 2 januari 2012

De gezellige feestdagen

De kerstdagen zitten er weer op, de meeste kerstbomen laten al weer volop treurig hun naalden vallen. Die van ons gelukkig niet. Wij hebben namelijk een bijzonder praktische plastic boom. Heerlijk! Even uitvouwen en hij staat! Bijzonder prettig aangezien wij een kat hebben en die nog fan is van bomen klimmen. Als je dan aan het einde van de kerstdagen weer zo'n kat in de bomen ziet hangen, dan weet je al hoe laat het is. Want het is naald-uitvaltechnisch niet handig om in een boom te klimmen. Vandaar dus onze praktische keuze. Met een kleine dame is het ook heel handig. Mijn dochter houdt namelijk van slopen. Een kerstboom is dus vooral een uitdaging om om te trekken, leeg te halen en om in 1 ruk alle kerstkransjes op te eten. En om ze vervolgens ook weer allemaal uit te spugen uiteraard. Over mama's kerstjurk natuurlijk. Ach, er zat toch al een ladder in mijn panty van de kat die mijn kuit aanzag voor een uit de kluitengewassen muis. En heel eerlijk gezegd had ik er ook al een drupje of twee wijn op geknoeid.
 
Verder zijn de feestdagen rustig verlopen. Het familiecontact was tot een mnimum beperkt en de enige dag dat we wel gezellig samen waren, had mijn zus (voorzienend als ze is) enorm goede cocktails geregeld. Met onze gezamenlijke vijand en het kerstgevoel in het algemeen in het vizier besloten wij onszelf samen op een flinke borreltijd te trakteren. In licht beschonken toestand vallen de passief agressieve opmerkingen best mee en kun je veel gemakkelijker om de bekende pijnlijke opmerkingen heensturen. Zo werd het nog een gezellige avond.
 
Na kerst hadden we natuurlijk nog een oud en nieuw viering op de planning staan. Zonder mijn zus en haar cocktails helaas. Maar ook zonder de vijand, dat scheelt. Wel met schoonfamilie en dat is in mijn geval verbazend gezellig. Na een autorit van drie uur vol noodgedwongen stops om de verse kots weg te poetsen kamen we aan bij het einde van de wereld. Noord Friesland. Gelukkig stond de prosecco al koud en konden we zo aanschuiven bij het gourmet geweld. Zo werd het nog een gezellige oud en nieuw.

Op naar een nieuw, bruisend, prachtig jaar. Mmmmm.... ben er nog niet van overtuigd. We zullen zien.