Schrijverschap

Daar zit ik dan, kotsmisselijk, verhit en toch koud. Van de zenuwen, echte onvervalste zenuwen. Niet dat ik precies kan uitleggen waar ik zenuwachtig voor ben maar ik voel het wel. In elke cel van mijn lichaam zelfs! Ik ben op weg naar mijn uitgever. Ik kan het nog steeds niet echt bevatten maar ik heb gewoon echt een uitgever. Straks bestaat er een boek waar mijn naam ook op staat en is er een verhaal waar mensen van zullen gruwelen als ze het lezen. Dat is althans mijn huidige idee over mijn verhaal. Ik voel me vandaag een ware, onbegrepen, hysterische, enigszins geflipte kunstenares. Ik loop straks op mijn doem af, mijn toekomst en ik ben daar dus doodsbang voor.

De dualiteit van het schrijverschap is iets waar ik nog geen grip op heb gekregen in de afgelopen maanden. Ik vrees dat het erbij hoort. Voor mij in elk geval wel. Ik las laatst ook dat er een onderzoek is wat heeft aangetoond dat schrijvers 50% vaker zelfmoord plegen. Hmmm. Toch begrijp ik het allemaal wel, je probeert met woorden iets los te maken bij een lezer, om dit voor elkaar te krijgen moet je veel van je hart bloot geven, diep uit je eigen ziel putten. Maar dat blootgeven zorgt automatisch voor een enorme kwetsbaarheid van je hart. Kritiek of commentaar, of dit nu echt geuit wordt of alleen in je eigen hoofd te horen is, komt extra hard binnen.

Misschien genoeg reden om het dan maar niet op te zoeken? Ja, misschien wel. Maar bizar genoeg kan ik toch ook weer niet zonder. Mijn zoektocht naar de ultieme bevestiging van mijn aanwezigheid op deze wereld is groter dan de afkeer tegen de nare bijwerkingen. De behoefte om iets na te laten en mijn grootste wens; iemands leven raken, zijn immens groot en vallen niet te onderdrukken. Dus ik pak de kotszakjes er nog even bij en tik nog maar eens een verhaal...

Mijn droom, mijn nachtmerrie

Het Is zo ver. Mijn droom is uitgekomen. Althans, een gedeelte van mijn droom. Ik zal gepubliceerd worden! Ik heb een verhaal geschreven voor een schrijfwedstrijd en dat is goed genoeg bevonden om gepubliceerd te worden!

Mijn hart sloeg over toen ik het las, vol ongeloof las ik het mailtje wel vier keer voor ik echt een brok in mijn keel voelde. Het voelde zo surrealistisch en volstrekt onwerkelijk dat ik het echt niet kon geloven. De rest van de dag bleef het in mijn hoofd onrustig en hoorde ik steeds maar een bandje spelen dat me zei dat het vast niet echt was, dat het vast niet door zou gaan, het echt niet zo speciaal was en ga zo maar door. Ik kon er maar niet bij dat mijn verhaal straks echt in een boek zou staan.

Toen mijn man eindelijk thuis was en ik het hele verhaal nog tien keer (sorry man) kon herhalen begon het nieuws wat te bezinken en sloeg de angst toe. Ineens realiseerde ik me dat het verhaal gepubliceerd zou worden! HET verhaal, het verhaal wat uit het diepste en meest duistere stukje uit mijn hart komt. Het stukje wat de meeste mensen afsluiten en waar ze de sleutel bewust van kwijtraken zodat het deurtje maar nooit geopend kan worden. De deur die bij psychopaten extreem groot is en bovendien wagenwijd open staat. Straks kan de hele wereld zien wat er bij mij achter die deur schuilt. Nu weet ik wel dat niet de hele wereld mijn verhaal gaat lezen, goddank wonen we in een klein, onbeduidend landje en zal het zo’n vaart niet lopen, maar toch… Straks leest de buurvrouw het, daar gaan de playdates van mijn dochter…. Of leest de bakker op de hoek mijn verhaal waardoor hij me elke keer als ik een brood kom halen vreemd aan zal kijken.

Ik schreef al eens eerder over de dualiteit van het schrijven en dat komt nu dus weer duidelijk naar voren. Aan de ene kant kan ik niet trotser zijn dan ik nu ben omdat ik gepubliceerd zal worden en aan de andere kant ben ik doodsbang voor de reacties van anderen zodra ze mijn stuk lezen. Bijkomend probleem is dat het verhaal een thriller achtig verhaal is en dat het zich nogal dicht bij huis afspeelt. De kans dat mensen zich erin zullen gaan herkennen is behoorlijk aanwezig. Hoe die mensen gaan reageren als ze zich herkennen….daar krijg ik dus nachtmerries van! Gelukkig heb ik nog even en mag ik eerst ervaren hoe het is om met een redacteur te werken. Misschien weet die nog wel een goede manier om het verhaal wat te verhullen waardoor de herkenbaarheid wat verdwijnt.

Het nieuwe leven

Het is zo ver, ik ben officieel thuisblijf moeder. Ik zit 24x7 thuis mét kind. Vooraf maakte ik me enorme zorgen, zorgen over mezelf, zorgen over mijn dochter. Want hoe zou ik het vinden om alleen maar thuis te zitten? De mensen die ik vooraf vertelde over de beslissing reageerden allemaal in meer of mindere mate met groot ongeloof. De meeste ouders spraken direct hun angst uit. Jeetje, elke dag samen met je kind, is dat niet heel pittig? Ik deelde deze angst. Mijn dochter is namelijk geen type van de gemakkelijke, meegaande, relaxte soort. Het is een soort ‘wervelwind ontmoet sloop bal ontmoet ballerina pippi-type’. Dat is dus bijzonder weinig rust voor mama. Toch begon ik me er steeds comfortabeler bij te voelen om alleen nog maar met haar bezig te mogen zijn.

 

Wel bleef ik me zorgen maken over haar. Ze ging iedere keer met heel veel plezier naar het kdv. Ze had het er erg naar haar zin, veel vriendinnen en lieve juffen. Ik vroeg me openlijk af wat ik haar ontnam door haar eraf te halen. Toen de eerste week thuis aanbrak was ik er mentaal klaar voor. Mijn dochter werd zingend wakker en dat humeur bleef de rest van de dag. Halverwege de dag keek ze me verliefd aan en zei: ‘mama, ik ben zoooo blij dat ik nu thuis mag blijven!’ Mijn ogen schoten vol –hoe kan het ook anders- en ik realiseerde me hoe onterecht onze angsten voor haar waren geweest. Naarmate de week vorderde verdwenen mijn angsten voor mezelf ook compleet. Ik blijk namelijk gewoon een hele leuke moeder te zijn! Een leuke moeder van een heel leuk kind!

Ik heb mijn dochter nog nooit zo ontspannen en gezellig meegemaakt als ze nu is. Er is heel veel stress bij haar weg gevallen, zo lijkt het. Mijn geduld is zo ongeveer vertienvoudigd wat het mogelijk maakt voor haar om veel meer zelf te mogen ontdekken en te doen. Omdat ik (samen met manlief natuurlijk) de enige ben die haar opvoed, kan ik een veel duidelijker pad met haar bewandelen. Dat maakt het voor haar ook veel duidelijker. We hebben veel meer tijd om gezellige dingen te doen en ik merk en voel dat onze band nog hechter wordt dan dat die al was.

Het gaat allemaal niet vanzelf hoor, ik moet me wel elke ochtend weer even tot de orde roepen dat ik dus niet gehaast wil zijn, dat ik ontspannen wil kunnen genieten van mijn dochter en de tijd die we samen hebben. Ik vertel mezelf nog weer een keer hoe enorm groot het cadeau is dat ik al die tijd samen met haar mag zijn. Ook mijn dochter moet ik soms even herinneren aan het feit dat ik thuis blijf voor haar, om het met haar gezellig te maken en dat we daar dan wel allebei onze best voor moeten doen. Dat doet ze dan ook wel, voor een bijna driejarige doet ze het zelfs best goed. En als het allemaal even niet zo soepel verloopt tel ik in mijn hoofd even de weken die het nog duurt voor ze naar school gaat. Dat is ook heel kalmerend, kan ik je vertellen!

Doordat het zo goed gaat begin ik me nu wel steeds meer te verbazen over al die reacties van andere ouders. De verbaasde, bijna geschokte reacties over mijn thuis blijven. Eigenlijk is het best vreemd dat we denken dat het eng is om met je eigen kind te zijn. Jarenlang was de norm dat je als vrouw thuis was bij je kinderen. Tegenwoordig lijkt dat een schrikbeeld voor moeders. Alsof je aangevallen door kind en huishouden, gevangen zit in een vreselijke situatie. Er wordt voorbij gegaan aan het feit dat je je eigen tijd helemaal zelf in kunt delen, je alle vrijheid hebt om te bepalen wat je die dag eens zult doen en al die tijd mag je ook nog eens spelen en knuffelen met je liefste bezit!

Ik heb toch het gevoel dat we ergens met zijn allen een beetje zijn doorgeslagen in alle emancipatie. Niet dat ik nu pleit voor een stap terug in de tijd waar alle vrouwen weer fijn thuis zitten bij de kinderen en de piepers om 5 uur op tafel hebben staan, welnee! Ik ben enorm voorstander van vrije keuze en ik kan me heel goed voorstellen dat het voor sommige vrouwen heel belangrijk of fijn of zelfs noodzakelijk is om te werken naast het moeder zijn. Dat moet ieder voor zichzelf bepalen en kiezen. Maar ik vind het dus wel raar dat thuis blijven bij je kroost zo enorm uit de gratie is geraakt dat het blijkbaar zelfs tot een schrikbeeld is gepromoveerd. We zijn met zijn allen vergeten hoe fijn het ook kan zijn om thuis te blijven bij die kleine wezentjes waar de meesten van ons erg ons best op hebben gedaan om ze te maken.

Begrijp me niet verkeerd hoor; ik zal de laatste zijn die zegt dat het een luizenleven is want het huishouden blijf ik een flinke taak vinden en mijn dochter….nou ja, laat ik het zo zeggen; die vervelende zeurende baas, die heb ik ook! Maar het is wel een baas die me knuffelt, heel verliefd aan kan kijken en de mooiste dingen tegen me kan zeggen!