Tussenstand

Sinds twee jaar schrijf ik. Ik deel mijn lief en leed met iedereen die het maar lezen wil. Blogs, korte verhalen, langere verhalen en columns. Het kortere werk, meestal in opdracht van een schrijfwedstrijd, gaat me beduidend beter af dan het schrijven aan mijn eigen boek. Nu ik eindelijk tevreden ben over de opzet in mijn hoofd, heb ik onlangs ontdekt dat wat ik had geschreven, niet goed is en herschreven moet worden. Opnieuw beginnen dus en daar zie ik tegenop. Een mooi moment om eens te bezinnen en te kijken of het eigenlijk wel wat heeft opgeleverd, dat schrijven.

In de afgelopen twee jaar heb ik 60 blogs geschreven. Dat zijn zo’n twee a drie blogs per maand en daar ben ik best tevreden over. Ook lieten lezers 15 keer een reactie achter en daar ben ik echt trots op. Voor diverse schrijfwedstrijden schreef ik 16 korte verhalen, variërend van 500 tot 5000 woorden. Er werden natuurlijk ook heel wat halve verhalen geschreven die mijn eigen eindstreep al niet haalden, die tel ik niet mee. Drie van mijn verhalen hebben gewonnen en zijn (of worden) gepubliceerd. In echte, tastbare papieren boeken. Daar ben ik ook heel trots op. Tot slot waren er ook nog zeven columns, waarvan er drie daadwerkelijk gepubliceerd zijn. Een goede score vind ik zelf.

De columns zijn verreweg de kortste varianten en toch begon het daar allemaal mee. Toe ik een van mijn eerste columns schreef over Sophie was dat voor mij een keerpunt. Het diepst van mijn ziel gaf ik bloot en voor het eerst durfde ik uit te spreken wat ik tot dat moment diep had weg gestopt. Alles in mij zei me toen al dat als ik kon schrijven, dit het bewijs zou zijn. Het stukje kwam moeiteloos op papier en verwoordde precies hoe ik me voelde. Ik wist ook dat als ze dit niet zouden plaatsen, ik mijn gevoel niet kon laten zien zoals ik dat wilde. Het was een spannende tijd. Toen ik ineens een mail in mijn inbox vond of ik dit wel echt wilde publiceren omdat het zo persoonlijk was, maakte mijn hart een sprongetje. Het was gelukt, mijn pijn was voelbaar voor een volstrekt onbekende lezer! Erkenning. Ik besloot schrijfwedstrijden te gaan zoeken en durfde verhalen in te sturen. Vlak achter elkaar won ik een wedstrijd met een heel persoonlijk verhaal. Dat zorgde ervoor dat ik ook dat stuk steeds beter kon afsluiten en ik langzaam steeds fictiever kon gaan schrijven. Een verademing. Mijn laatste winnende verhaal is volkomen fictief en een beschrijving van een persoon die ik niet ken. Dat ik met dat verhaal won, betekende weer een mijlpaal. Nu rest me alleen nog dat boek….dat helse boek wat er echt moet komen, want dat ik wat te vertellen heb, dat geloof ik inmiddels wel.

Oude liefde

Met een lege blik in zijn ogen schuifelt hij langzaam achter haar aan. Zijn vrouw, al meer dan 65 jaar hebben ze op de teller staan. Als tieners werden ze verliefd en trouwden, zoals het hoort. Hij koos hun huis, bepaalde waar de kinderen naar school gingen en hoe ze hun tijd invulden. Zij volgde hem gedwee. Ze vond het goed dat hij besliste, hij wist het immers beter. Nu weet hij niet meer beter dan dat hij bij zijn vrouw hoort. Langzaam is hij al het andere vergeten. Alsof er ergens een kraantje in zijn hoofd open staat, druppelt langzaam al zijn kennis weg. Eerst haast onmerkbaar, later choquerend snel en intens. Zij heeft zich er bij neer gelegd en neemt het voortouw. Nu bepaalt zij waar ze wonen, wat ze eten en hoe ze hun tijd invullen. Ze houdt er niet van de leiding te nemen maar ze kan niet anders, hij is haar man, ze weet niet beter.

Geduldig vraagt ze hem weer naast haar te komen staan in de rij bij de kassa, hij weet niet meer dat de vrouw achter hen ook haar spullen op de band wil leggen. Hij vertelt dat hij bij haar hoort en trots als een kind wijst hij naar zijn vrouw. Ze is de schaamte voorbij en de rij achter hem kijkt meewarig naar het stel. Ze legt moe haar portemonnee op de kassa, heel soms wil ze weer gewoon even zijn vrouw zijn. Dat hij weer bepaalt wat ze doen en ze even niet meer zo sterk hoeft te zijn. Maar ze kan niet, ze is zijn vrouw, hij weet niet beter. Resoluut pakt ze de spullen in, betaalt en pakt hem liefdevol vast terwijl ze hem vertelt dat ze naar hun dochter gaan.

Moederliefde

Als moeder twijfel je op dagelijkse basis genoeg. Ben ik streng genoeg? Zeur ik nou niet te veel? Zal ik hierin toegeven, zal ik volharden? Alles om dat ene hoge doel te bereiken; een lieve en goede moeder te zijn. Mijn twijfels zitten diep. Eerst twijfelde ik simpelweg of ik jou wel verdiende. Dat veranderde geleidelijk naar twijfel of ik jou niet genadeloos zou beschadigen met al mijn fouten die ik ongetwijfeld maak. Tenslotte twijfel ik nog steeds vrijwel iedere dag of ik jou wel zo gelukkig kan maken zoals jij verdient. Die twijfel zal misschien wel nooit verdwijnen en heel langzaam begin ik ook te geloven dat het me misschien ook juist een betere moeder zal maken. Door steeds weer te kijken hoe ik het nog beter kan doen, voor jou en niemand anders, zie ik hopelijk mijn fouten en kan ik ze goedmaken.

Vanavond had ik even geen twijfel. Ik wist, ik voelde in elke vezel van mijn lichaam dat ik je zo goed hielp. En dat alleen maar omdat je mijn moederhart brak. Jouw tranen hadden die van mij kunnen zijn. Jouw warme, schokkende lijfje dicht tegen me aan, terwijl ik jouw tranen op mijn borst voelde. Nooit eerder voelde ik zo intens met je mee als vanavond. En ik kon niets doen. Niets anders dan jou vasthouden, je tranen wegvegen en zachtjes je haren uit je gezicht strijken. Nu lig jij te slapen, als een engeltje, zo lief. En ik zit nog steeds op de bank met een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel en ineens voel ik even geen twijfel of ik het goed heb gedaan.

Nu hoef ik alleen maar te proberen het morgen weer zo goed te doen.