Geheim!

Er moet me even iets van het hart voor ik begin aan het vertellen over mijn grote geheim. Wat leven wij toch anders dan een paar jaar geleden. Het overviel me net ineens. Ik zit nu in een lokaal restaurantje te genieten van een club sandwich terwijl ik via de gratis wifi met mijn laptop op internet zit. Voor t gemak twitter ik even met mijn mobiel dat ik uit lunchen ben om te gaan schrijven. Jee, in wat voor wereld groeit mijn dochter op? Ik hoop maar dat ik het allemaal een beetje zal kunnen bijhouden. Ik geniet er trouwens wel enorm van hoor, geen klachten van mij! De koffie smaakt goed, de sandwich is heerlijk en sinaasappelsap die je niet zelf hoeft te persen is toch echt veel lekkerder!

Maar goed. Ik heb dus een geheim. Een geheim wat ik best met jullie wil delen. Nou ja, een beetje dan. Ik heb namelijk sinds deze week een blog. Een andere dan deze dan ja. Niet dat ik nu gelijk helemaal wil stoppen met deze blog, juist niet. De laatste tijd had ik alleen al steeds vaker het gevoel dat ik niet alles in deze blog kwijt kon wat ik wilde. Dat krijg je er ook van natuurlijk als je onder je eigen naam blogt en je blog ook nog eens promoot via je eigen twitter en linkedin kanaal. Zo heb ik al eens iets geschreven over iemand die daar niet ontzettend blij mee was. Maar toen ik laatst vernam dat één van mijn blogs –anders geïnterpreteerd dan door mij bedoeld-  in iemands verkeerde keelgat was geschoten, wist ik het zeker. Ik moet een nieuwe blog beginnen. Een blog onder een pseudoniem, een geheime blog (en ja, dat moet je even lezen met een mysterieuze toon in je stem, dan is het leuker).

Ik ben nu dus de trotse bezitter van een pseudoniem, een nieuw twitter account onder mijn nieuwe, valse naam en een super eerlijke blog! Afgezien van de naam die erop staat dan, maar dat zeg ik ook weer eerlijk. In die blog kan ik alles bespreken wat ik hier niet kwijt kan of kwijt wil. Want ja, ik heb ook zo mijn geheimen ja! Daarover schrijven blijkt heel fijn te zijn, therapeutisch bijna. Het voelt nog beter nu ik direct na mijn eerste plaatsing al enthousiaste reacties kreeg van lezers. Lezers die ik niet ken, die mij niet kennen. Onbekenden die de moeite nemen mijn relaas te lezen en vervolgens nog meer moeite doen om mij te laten weten dat ze er moesten lachen, het goede stukken vonden! WHOEHAA! De vele hits op deze blog, mijn kansrijke –doch verloren- inzending van een schrijfwedstrijd en reacties van vrienden en bekenden waren al een indicatie dat mijn schrijfwerk wellicht niet heel slecht is. Maar de hits én complimenten op mijn geheime blog, dat is voor mij onbetaalbaar.

Maar wees gerust, voorlopig heb ik echt wel genoeg onzin te melden voor twee blogs hoor. Schrijven voor bekenden heeft ook iets bijzonders en gezien de leuke, lieve, spontane en mooie reacties van die groep is en blijft deze blog ook meer dan de moeite waard! En als je nou heel graag ook mijn geheime blog wilt volgen dan moet je maar even goed zoeken. Of me een berichtje sturen natuurlijk. Wie weet verraad ik mezelf dan wel….op eigen risico natuurlijk! Want eerlijk is eerlijk!

Stom, stom, stom!!!

Waarom trap ik er toch steeds maar weer in? In mijn eigen fuik? Steeds weer doe ik wat ik denk dat anderen denken dat ik zou moeten doen. Volg je me nog? Ik ligt het maar even toe…

Ik zat vanmorgen heerlijk te knutselen aan een aankleedpopje toen er onverwacht een bezoeker voor de deur stond. Daar zat ik dan, in mijn pyjama, ongewassen in een vies huis, te knutselen. Ik hoor de haar de afkeurende gedachten denken. Ze keek me enigszins jaloers (of was het meer misprijzend?) aan en mompelde; tja, daar heb je nu tenminste lekker de tijd voor. Ik probeerde haar uit te leggen dat ik mezelf tegenwoordig probeer af te vragen waarom ik dingen doe. Doe ik ze omdat ik er gelukkig van word of omdat het van me verwacht word? Ik heb namelijk recentelijk ontdekt dat daar een cruciaal verschil in zit in mijn geval. Tja, sneerde het bezoek, maar er moet ook brood op de plank komen! Ik probeerde tevergeefs nog uit te leggen dat dat ook helemaal waar is. Zolang er maar een balans is tussen dingen die we nou eenmaal móeten en dingen waar we echt volmaakt perfect gelukkig van worden. Die balans is voor iedereen ook anders, sommige mensen worden gelukkig van 5 dagen per week werken, voor anderen ligt die balans bij 1 dag. Iedereen heeft zijn eigen persoonlijke balans die ook te maken heeft met wat iedereen zelf belangrijk vind. Wil je perse skiën omdat je daar gelukkig van wordt, prima natuurlijk, consequentie is dan wel dat die vakantie betaald moet worden. Dat wij ervoor hebben gekozen om heel veel te laten zodat stoppen met werken voor mij eventueel een optie zou kunnen zijn, is onze keuze. Halverwege brak ik mijn betoog maar af, het kwam niet meer aan.

Ik begrijp het ook wel. Van de buitenkant zie je natuurlijk een ‘huisvrouw’ die lekker niets in huis doet en de hele dag op haar luie reet zit te knutselen of tv zit te kijken. Daar zou ik ook jaloers op zijn als ik me de benen onder mijn lijf ren om alles te laten lopen, het huis, de kids, het werk én een relatie…. Wat die argeloze waarnemer echter niet ziet is de immense interne strijd die hier continu geleverd wordt. Weet zij veel dat ik vannacht letterlijk een uur heb wakker gelegen over de vraag of ik aan mijn aankleedpopje kon werken vandaag. Dat omdat er nog zoveel in huis gedaan moet worden. Beiden is geen optie, niet dat het zoveel tijd zou kosten maar ik red dat simpelweg niet. Meer dan 2 tot 3 taken op een dag kan ik gewoon niet aan. Ik verlam nog steeds van angst bij het zien van een te lang to-do lijstje. Als een ware Bambi verstar ik volledig, terwijl ik met grote ogen recht in de koplampen van de naderende auto kijk. Dit levert uiteraard enorme fysieke klachten op want dat verstarren doe ik ook letterlijk. Doordat ik op dit soort momenten dan niets doe, blijft het werk liggen (ik heb hier namelijk geen hordes kaboutertjes die ’s nachts het werk voor mij doen als ik er niet aan toe kom), hierdoor ontstaat een nog langer lijstje voor morgen. Nou ja, je begrijpt het probleem.

Om de mogelijk verwijtende blikken van buurtgenoten te vermijden hou ik de gordijnen al die maanden al angstvallig dicht. Bang om gezien te worden tijdens mijn ‘luierpartijen’. Dat terwijl ik het liefst alle gordijnen en ramen zo wijd mogelijk open zou doen omdat ik het licht zo hard nodig heb nu het zo donker is in mijn hoofd. Ik ben gewoon zo bang voor de afkeur. En ja, ik ben me er volledig van bewust dat die afkeur in mijn eigen hoofd zit. Als andere mensen dat al denken, hebben ze pech want zij leven mijn leven niet en kunnen er dus ook niet over oordelen. Maar weten en voelen, denken en handelen….er zit nogal een kloof tussen helaas.

Vandaag had ik dus besloten dat ik het verdiende om iets voor mezelf te doen. Ik was even volmaakt gelukkig en rustig. Al priegelend zag ik de bende om me heen gelukkig toch niet dus dat scheelde. Tot mijn bezoek dus. Door haar onuitgesproken afkeurende blikken en opmerkingen werd ik weer keihard terug gesmeten naar mijn koude harde fuik. Je verdient geen tijd voor jezelf. Ja, als alles spik en span is en er werkelijk geen klusje meer te bedenken is… Gevolg, het aankleedpoppetje is bruut aan de kant geschoven en met tranen in mijn ogen moet ik hier nu weer concluderen dat het me weer niet gelukt is. Ik kan het niet, het zit er niet in. Ik vind mezelf niet belangrijk genoeg.

Mijn nieuwe bril

Ondanks het feit dat het vandaag een zonnige zaterdag is, ben ik toch maar even achter mijn laptopje gekropen. Uit schuldgevoel. Ik heb al zo lang niet geblogd. Dat kan natuurlijk niet! Niet dat ik niet heb geschreven trouwens, ik heb juist heel veel geschreven. Al was het maar omdat ik een nieuwe laptop heb. Die moest ik van manlief kopen, bij wijze van aanmoediging. En of dat werkt! Want mijn lieve, gloednieuwe en prachtige laptopje tikt wel heel fijn natuurlijk. Maar blogs kwamen er op de een of andere manier maar niet uit. Ik heb wel een gastcolumn geschreven op mams at work ( http://www.mamsatwork.nl/home/2012/02/13/gastcolumn-opgeruimd-staat-netjes-niet-bij-mij-door-lisette-van-elk/), ik heb met angst en beven een verhaal ingezonden voor een verhalenwedstrijd waar ik echt mijn hart heb gegeven en ik ben begonnen aan een idee voor een boek. Het is nog even de vraag of het daadwerkelijk een boek gaat worden maar therapeutisch is het welk erg goed voor me.

Langzaam begin ik me iets beter te voelen. Ik durf het nauwelijks te zeggen, bang om direct afgestraft te worden en keihard terug te vallen maar ik ben ook bang dat dit betekent dat ik alles al weer op een rijtje moet hebben. En dat is dus echt niet het geval. Ik ontdek meer en meer dat ik niet weet wie ik ben of wie ik wil zijn. Langzaam begint het me wel te dagen maar de details zijn nog onduidelijk. Ik moet voor mezelf altijd een zo duidelijk mogelijk beeld hebben zodat ik daar naartoe kan werken. En dat duidelijke beeld is dus op het moment een wazige vlek alsof ik ineens met brillenglazen met sterkte -6 naar mezelf moet kijken. Ik krijg er hoofdpijn van! Toch begin ik er langzaam vertrouwen in te krijgen dat het wel goed gaat komen. Ik probeer steeds een andere sterkte aan brillenglazen en ach, dan moet ik toch een keer de juiste sterkte treffen?

Als ik heel eerlijk ben, weet ik best welke sterkte ik nodig heb en weet ik wie ik wil zijn. Ik ben alleen te bang om de juiste glazen te pakken en de weg op te wandelen. Stel je voor dat ik alsnog de weg kwijt raak en alsnog mijn doel niet bereik. Wat als ik niet kan wat ik wil, wat als ik faal? Het duurt nog wel even voor ik zo ver ben dat ik met vertrouwen durf te zeggen wat ik wil en hier ook echt openlijk aan durf te werken. Tot die tijd blijf ik het maar een beetje stiekem doen, net onder de radar. Die paar mensen die weten wat ik wil vertrouw ik wel. Als ik bij hen faal, zal het allemaal wel loslopen hoop ik.