Bedankt

Regelmatig ontvang ik van lezers een reactie op mijn blog. Soms zijn het complimenten op mijn schrijfstijl, herkenning van de inhoud en heel vaak zijn het hele lieve reacties met als doel mij een hart onder de riem te steken. Deze reacties lees ik bijna altijd met tranen in mijn ogen. Vol ontzag naar de schrijver, ik weet namelijk niet of ik zelf het lef zou hebben iemand zo’n berichtje te sturen. Dat terwijl ik nu uit eerste hand weet hoe enorm fijn zulke reacties zijn.

Toch werkt het heel vreemd in mijn hoofd. Ik lees zo’n reactie, ik word er helemaal warm van en waardeer ze echt enorm. En toch heb ik geen idee hoe ik erop moet reageren. Raar, want je zou verwachten dat een reactie precies is waar ik op zit te wachten, ik zoek tenslotte zelf de publiciteit met mijn blog. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen als mensen onder de indruk zijn van mijn verhaal. Voor mij voelt het inmiddels allemaal niet meer als iets enorms. Het is ‘gewoon’ geworden geloof ik. Zoiets als; als je midden in de golf zit, bevat je niet hoe groot hij is. Als ik dan een reactie uit het hart van een lezer lees, zie ik soms ineens hoe groot die golf ook alweer was. Uit angst om direct te verdrinken, duik ik maar weer kopje onder en zwem ik stug verder. Ik weet ergens diep van binnen namelijk best dat elke golf uiteindelijk ergens aanspoelt. De vraag is nog even waar dat gaat gebeuren. En wanneer we er eindelijk zijn. -Ik hoop zelf dat ik ergens op een prachtig eiland aanspoel met witte stranden, palmbomen en zon, zon, zon. Een cocktail is er dan gemakkelijk bij gedroomd uiteraard.-

Inmiddels heb ik een heel stapeltje hele lieve reacties liggen, praktisch allemaal onbeantwoord. Want uit pure onwetendheid en onkunde van mijn kant reageer ik meestal maar gewoon niet. Ik weet met mijn grote mond gewoonweg niet wat ik moet zeggen tegen de schrijver. Hoe verwoord ik mijn dankbaarheid als ze niet de tranen in mijn ogen kunnen zien tijdens het lezen? Hoe vertel ik ze hoe fijn het is om eindelijk te laten zien dat ik niet zo sterk ben als ik vaak lijk? Ik kan niet beschrijven hoe fijn het voelt als mensen je schrijfsels lezen, ze waarderen en steeds weer opnieuw je hersenspinsels opzoeken. Er zelfs soms om moeten lachen en heel af en toe zelfs een traan om laten. Mensen raken, dat is geloof ik wel mijn ultieme doel van deze blog en een reactie is een ultieme bevestiging van het feit dat dit soms lukt. Onbeschrijflijk hoe trots je dan kunt zijn.

Toch lukt het me meestal niet om dan een leuke reactie te sturen. Maar ja, wat moet ik dan ook zeggen; bedankt dat jij mijn levensverhaal hebt gelezen? Bedankt dat je met me meeleeft? Dat voelt een beetje als een low-budget-Hallmark-aanbiedingskaart. Dus zeg ik meestal maar niets. Vervolgens lig ik ’s nachts uiteraard te malen om mijn gebrek aan reactie naar de schrijver. Ik ben bang dat ik ze het gevoel geef dat hun reactie me niets deed, dat ik hem misschien wel helemaal niet heb gelezen dat hij nooit werd gewaardeerd. Terwijl ik zo blij ben met hun reactie, met een teken van leven, een bevestiging dat ze er zijn; de lezers!

Bij wijze van enorm laffe oplossing van mijn kant, schrijf ik daarom nu deze blog. Als dank naar iedereen die mijn blog leest, naar iedereen die er om kan lachen of om moet huilen en zeer zeker naar iedereen die de moeite neemt om te reageren op mijn blogs. Uit het diepst van mijn hart wil ik jullie allemaal bedanken.

En voor de duidelijkheid voor iedereen die me ooit nog een reactie wil sturen; alvast sorry als ik niet reageer, ik waardeer je reactie, heb diep respect voor jouw lef om me een bericht te sturen en bedankt voor het meeleven/het hart onder de riem/ wat leuk dat je mijn verhalen herkent (doorhalen wat niet van toepassing is).

En nog één keer voor jullie allemaal: bedankt voor het lezen!

Diva drama's

Vanmiddag vroeg ik me ineens verbeten af wanneer ik het persoonlijke slaafje van mijn dochter ben geworden. Sinds wanneer is zij –zelf uitgeroepen- koningin en ben ik tot haar dienares gepromoveerd? Ik was in de veronderstelling dat ik mijn dochter best wel een beetje streng opvoed. Ik ben behoorlijk consequent en vind het geen probleem om haar nee te verkopen. Genoeg voorbeelden in mijn omgeving waar de kinderen gedaan krijgen wat ze maar willen als ze er maar hard genoeg om zeuren. Dat zou mij nooit gebeuren, zo beloofde ik mezelf toen ik mijn wondertje voor het eerst vast had. Ergens is het radicaal mis gegaan want ik ben nu trotse eigenaar van een heuse mini diva met bijbehorend gedrag.

Onze dame is nu richting de drie jaar aan het gaan en heeft daarom besloten haar opvoeding in eigen hand te nemen en ons even een tandje harder te laten werken. Werkelijk alles is dus inmiddels een discussie. Nee is het standaard antwoord en hoezo, waarom en wat doe je de meest gestelde vragen in ons huis. En ja, daar word je best moe van. Ik begin nu te merken dat opvoeden vooraf best een leuk en vermakelijk idee is, maar dat het een behoorlijke pittige dagtaak is als je er daadwerkelijk mee aan de slag moet.

Eerlijk gezegd vind ik dat hele opvoeden niet echt leuk. Ik word er ook geen leuker mens van merk ik. Met regelmaat zie ik mezelf van een afstandje en als ik mijn ogen dan wat samen knijp zie ik, werkelijk waar, mijn moeder tegen mij tieren. Oei. Dat was niet het plan. Maar er dan maar voor kiezen om mijn dochter te laten gaan en haar opvoeding aan haarzelf over te laten…eh ik geloof het toch maar niet. Ik hou er namelijk weer wel van als ik enige controle heb over mijn leven. Niet met veertien kilo huilende en jengelende massa aan mijn been door het leven hoef te gaan. Bovenal hou ik vooral niet van de afkeurende blikken richting mijn slopende, boerende en gillende dochter.

De vraag is nu hoe ik van mijn bezitterige, commanderende, veeleisende en bij vlagen echt stoute dochter een welgemanierd mensje maak waar mensen over praten in de provincie omdat ze zo welopgevoed is? *Bij voorkeur wens ik dit resultaat te behalen zonder de terreur van een schreeuwende en slaande ouder. Therapie genoeg in dit gezin.* Sinds deze week ben ik daarom maar begonnen met de reverse-psychology tactiek. Wil je niet eten? Prima, vooral niet komen! Slapen, welnee joh, lekker in bed liggen en je ogen open houden (als je maar stil bent). Aankleden, nee hoor, ik help je niet meer, regel het zelf maar. Dat, in combinatie met een enorme dosis omkoping (de beloningsvellen en bijbehorende stickervellen vliegen je hier om de oren) begint hier aardig vrucht af te werpen. De kleine klierige diva is van een onaardig en ontevreden monstertje aan het veranderen in een diva met veel zelfvertrouwen. Daar ben ik met vlagen best behoorlijk trots op. Nu nog even van die slaafjes afkomen, dan ben ik best tevreden….

Nachtmerrie

Ik ben een beetje zenuwachtig. Ik heb namelijk straks weer therapie na een break van een paar weken. Normaliter ben ik niet zenuwachtig voor therapie maar nu ineens wel. Dit heeft alles te maken met de onderbreking van een paar weken. Mijn therapeute en ik zijn niet uit elkaar hoor en er was geen sprake van ruzie, maak je vooral geen zorgen. Mijn therapeute moest geopereerd worden. Nu leek het mij nogal ongepast om te vragen waar ze aan geopereerd moest worden en dus heb ik mijn tong afgebeten toen ze vertelde dat ze onder het mes ging. Ik heb die hele sessie in mijn achterhoofd diverse scenario’s de revue laten passeren. Van een knie operatie tot een oog-laser behandeling gingen door mijn hoofd. Ik vermoed dat mijn therapeute een lastige tijd heeft doorgemaakt. Ze moest natuurlijk aan al haar patiënten hetzelfde verhaal vertellen. Ze zal zich ongetwijfeld hebben gerealiseerd dat ze de rest van het uur nauwlettend in de gaten werd gehouden door de betreffende patiënt in een wanhopige poging een glimp op te vangen van haar verborgen operabele probleem. Of zouden die andere patiënten wel gewoon gevraagd hebben waar ze aan geopereerd moet worden? Zij zijn ook gek in hun hoofd tenslotte.

In elk geval betekende haar operatie een ‘vakantie’ van een paar weken voor mij. Vandaag is het weer zo ver en mag ik weer op haar bank plaatsnemen. Niet dat ze een bank heeft trouwens, niet in haar praktijk althans, maar dat is toch de associatie die je hebt bij een psycholoog en in die waan laat ik jullie graag. Door mijn aankomende afspraak begon bij mij de vraag te herrijzen waar ze toch aan geopereerd zou zijn. Ineens schoot er in mijn hoofd dat ze misschien wel een geslachts-veranderende operatie  heeft ondergaan! Ineens wist ik het zeker, ze had al mijn sessies natuurlijk niet nodig voor haar uitbouw of haar nieuwe keuken, ze was aan het sparen voor een operatie! Nu het steeds iets beter met me gaat voelde ze wellicht druk om snel te handelen voor haar melkkoe haar als wekelijkse therapeute zou ontslaan. Misschien heeft ze daarom wel gekozen voor de goedkopere, Poolse variant. Het beeld bij het resultaat van zo’n operatie doet me rillen eerlijk gezegd. Ik heb steeds een beeld voor me van een wanstaltige mislukte mannelijke versie van haar. Het lijkt me geen pretje om daar op uit te kijken een heel uur lang. Ik vrees ook dat het me ernstig zal afleiden van mijn eigen misère, hoewel dat dan wellicht weer een positief bijproduct is. Ik maak me vooral zorgen over hoe ik daar nou op moet gaan reageren? Ik zie het al voor me; ze doet de deur van haar praktijk open, ik zie direct een five o’clock shadow op haar duidelijk verbrede kaaklijn, vlug laat ik mijn blik enigszins beschaamd naar beneden flitsen om te stuiten op gebobbelde (het blijft een Pools product tenslotte) verbrede heupen. Heupen die ineens niet in haar standaard rokje zitten maar in een corduroy broek (het blijft een psycholoog tenslotte) gehuld zijn. Vervolgens hoor ik haar krakerige, lage stem die me begroet en me binnen vraagt.

Wat zou nu het sociaal wenselijke gedrag zijn? Wegrennen lijkt me sowieso een no-go. Haar ehhh hem complimenteren over zijn nieuwe kapsel dan maar? Of zou hij dat als echte kerel nou ook weer niet willen horen? Maar om nou iets te zeggen over die andere bobbel in zijn broek, tja, dat lijkt me dan toch ook weer enorm ongepast! Misschien moet ik het ijs maar breken door te vragen of hij ‘de wedstrijd’ heeft gezien (er was toch voetbal, heren?)?

Ik hoop stiekem dat mijn psychologe heeft gelogen en helemaal niet geopereerd hoefde te worden. Ik hoop dat ze eigenlijk gewoon thuis moest zijn voor de plaatsing van de nieuwe keuken. In de nieuwe aanbouw uiteraard. Laten we daar maar allemaal even hard om duimen alsjeblieft!