Diva drama's

Vanmiddag vroeg ik me ineens verbeten af wanneer ik het persoonlijke slaafje van mijn dochter ben geworden. Sinds wanneer is zij –zelf uitgeroepen- koningin en ben ik tot haar dienares gepromoveerd? Ik was in de veronderstelling dat ik mijn dochter best wel een beetje streng opvoed. Ik ben behoorlijk consequent en vind het geen probleem om haar nee te verkopen. Genoeg voorbeelden in mijn omgeving waar de kinderen gedaan krijgen wat ze maar willen als ze er maar hard genoeg om zeuren. Dat zou mij nooit gebeuren, zo beloofde ik mezelf toen ik mijn wondertje voor het eerst vast had. Ergens is het radicaal mis gegaan want ik ben nu trotse eigenaar van een heuse mini diva met bijbehorend gedrag.

Onze dame is nu richting de drie jaar aan het gaan en heeft daarom besloten haar opvoeding in eigen hand te nemen en ons even een tandje harder te laten werken. Werkelijk alles is dus inmiddels een discussie. Nee is het standaard antwoord en hoezo, waarom en wat doe je de meest gestelde vragen in ons huis. En ja, daar word je best moe van. Ik begin nu te merken dat opvoeden vooraf best een leuk en vermakelijk idee is, maar dat het een behoorlijke pittige dagtaak is als je er daadwerkelijk mee aan de slag moet.

Eerlijk gezegd vind ik dat hele opvoeden niet echt leuk. Ik word er ook geen leuker mens van merk ik. Met regelmaat zie ik mezelf van een afstandje en als ik mijn ogen dan wat samen knijp zie ik, werkelijk waar, mijn moeder tegen mij tieren. Oei. Dat was niet het plan. Maar er dan maar voor kiezen om mijn dochter te laten gaan en haar opvoeding aan haarzelf over te laten…eh ik geloof het toch maar niet. Ik hou er namelijk weer wel van als ik enige controle heb over mijn leven. Niet met veertien kilo huilende en jengelende massa aan mijn been door het leven hoef te gaan. Bovenal hou ik vooral niet van de afkeurende blikken richting mijn slopende, boerende en gillende dochter.

De vraag is nu hoe ik van mijn bezitterige, commanderende, veeleisende en bij vlagen echt stoute dochter een welgemanierd mensje maak waar mensen over praten in de provincie omdat ze zo welopgevoed is? *Bij voorkeur wens ik dit resultaat te behalen zonder de terreur van een schreeuwende en slaande ouder. Therapie genoeg in dit gezin.* Sinds deze week ben ik daarom maar begonnen met de reverse-psychology tactiek. Wil je niet eten? Prima, vooral niet komen! Slapen, welnee joh, lekker in bed liggen en je ogen open houden (als je maar stil bent). Aankleden, nee hoor, ik help je niet meer, regel het zelf maar. Dat, in combinatie met een enorme dosis omkoping (de beloningsvellen en bijbehorende stickervellen vliegen je hier om de oren) begint hier aardig vrucht af te werpen. De kleine klierige diva is van een onaardig en ontevreden monstertje aan het veranderen in een diva met veel zelfvertrouwen. Daar ben ik met vlagen best behoorlijk trots op. Nu nog even van die slaafjes afkomen, dan ben ik best tevreden….