Bedankt

Regelmatig ontvang ik van lezers een reactie op mijn blog. Soms zijn het complimenten op mijn schrijfstijl, herkenning van de inhoud en heel vaak zijn het hele lieve reacties met als doel mij een hart onder de riem te steken. Deze reacties lees ik bijna altijd met tranen in mijn ogen. Vol ontzag naar de schrijver, ik weet namelijk niet of ik zelf het lef zou hebben iemand zo’n berichtje te sturen. Dat terwijl ik nu uit eerste hand weet hoe enorm fijn zulke reacties zijn.

Toch werkt het heel vreemd in mijn hoofd. Ik lees zo’n reactie, ik word er helemaal warm van en waardeer ze echt enorm. En toch heb ik geen idee hoe ik erop moet reageren. Raar, want je zou verwachten dat een reactie precies is waar ik op zit te wachten, ik zoek tenslotte zelf de publiciteit met mijn blog. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen als mensen onder de indruk zijn van mijn verhaal. Voor mij voelt het inmiddels allemaal niet meer als iets enorms. Het is ‘gewoon’ geworden geloof ik. Zoiets als; als je midden in de golf zit, bevat je niet hoe groot hij is. Als ik dan een reactie uit het hart van een lezer lees, zie ik soms ineens hoe groot die golf ook alweer was. Uit angst om direct te verdrinken, duik ik maar weer kopje onder en zwem ik stug verder. Ik weet ergens diep van binnen namelijk best dat elke golf uiteindelijk ergens aanspoelt. De vraag is nog even waar dat gaat gebeuren. En wanneer we er eindelijk zijn. -Ik hoop zelf dat ik ergens op een prachtig eiland aanspoel met witte stranden, palmbomen en zon, zon, zon. Een cocktail is er dan gemakkelijk bij gedroomd uiteraard.-

Inmiddels heb ik een heel stapeltje hele lieve reacties liggen, praktisch allemaal onbeantwoord. Want uit pure onwetendheid en onkunde van mijn kant reageer ik meestal maar gewoon niet. Ik weet met mijn grote mond gewoonweg niet wat ik moet zeggen tegen de schrijver. Hoe verwoord ik mijn dankbaarheid als ze niet de tranen in mijn ogen kunnen zien tijdens het lezen? Hoe vertel ik ze hoe fijn het is om eindelijk te laten zien dat ik niet zo sterk ben als ik vaak lijk? Ik kan niet beschrijven hoe fijn het voelt als mensen je schrijfsels lezen, ze waarderen en steeds weer opnieuw je hersenspinsels opzoeken. Er zelfs soms om moeten lachen en heel af en toe zelfs een traan om laten. Mensen raken, dat is geloof ik wel mijn ultieme doel van deze blog en een reactie is een ultieme bevestiging van het feit dat dit soms lukt. Onbeschrijflijk hoe trots je dan kunt zijn.

Toch lukt het me meestal niet om dan een leuke reactie te sturen. Maar ja, wat moet ik dan ook zeggen; bedankt dat jij mijn levensverhaal hebt gelezen? Bedankt dat je met me meeleeft? Dat voelt een beetje als een low-budget-Hallmark-aanbiedingskaart. Dus zeg ik meestal maar niets. Vervolgens lig ik ’s nachts uiteraard te malen om mijn gebrek aan reactie naar de schrijver. Ik ben bang dat ik ze het gevoel geef dat hun reactie me niets deed, dat ik hem misschien wel helemaal niet heb gelezen dat hij nooit werd gewaardeerd. Terwijl ik zo blij ben met hun reactie, met een teken van leven, een bevestiging dat ze er zijn; de lezers!

Bij wijze van enorm laffe oplossing van mijn kant, schrijf ik daarom nu deze blog. Als dank naar iedereen die mijn blog leest, naar iedereen die er om kan lachen of om moet huilen en zeer zeker naar iedereen die de moeite neemt om te reageren op mijn blogs. Uit het diepst van mijn hart wil ik jullie allemaal bedanken.

En voor de duidelijkheid voor iedereen die me ooit nog een reactie wil sturen; alvast sorry als ik niet reageer, ik waardeer je reactie, heb diep respect voor jouw lef om me een bericht te sturen en bedankt voor het meeleven/het hart onder de riem/ wat leuk dat je mijn verhalen herkent (doorhalen wat niet van toepassing is).

En nog één keer voor jullie allemaal: bedankt voor het lezen!