Het is alweer een maand geleden sinds ik mijn laatste blog schreef. Mijn toch wat dramatische blog, zo bleek. Ik dacht zelf dat ik op hilarische en luchtige wijze had geschreven over mijn ultieme dip. Uit reacties van vrienden en bekenden bleek dit toch iets dramatischer dan gepland. Maar het goede nieuws is dus dat ik gewoon nog leef! De eerste stofwolken na de medicijnen-storm zijn gedaald en heel langzaam begint het weer wat te voelen als ‘normaal’.
Ik heb geen hallucinaties gehad. Ergens toch wat teleurstellend want ik was best benieuwd hoe het zou zijn om te hallucineren dat ik bij een permanente chippendale voorstelling zou zijn. Maar aangezien je het onderwerp van je hallucinatie niet schijnt te kunnen kiezen, heb ik maar besloten er gelukkig mee te zijn dat ze me gespaard zijn gebleven.
Overigens heb ik wel van een hallucinatie gedroomd realiseer ik me nu. Ik droomde dat ik een auto door de muur zag komen. De auto, of eigenlijk het autootje, kwam steeds met zijn neus door de muur heen. Ik wist in mijn droom dat het niet echt was want er ontstond rondom het autootje steeds een perfecte doorgang en zelfs in mijn droom hallucinatie was ik nog wel zo realistisch dat ik wist dat dit nooit echt zo kon gaan. Toen het autootje vervolgens helemaal door de muur kwam, bleek dit zo’n piepklein 45km autootje te zijn! Toen stopte de hallucinatie ook en vertelde ik de aanwezigen in mijn droom dat ik gehallucineerd had. Nu ik het zo opschrijf zie ik wel de hilarische combinatie van de zorgen in mijn hoofd. De piepkleine auto die we toch echt willen gaan vervangen voor een iets groter exemplaar en mijn angst voor een terugval, ondanks de medicijnen. Best een creatieve uiting in deze droom dus.
Maar goed, de medicijnen en de bijwerkingen zijn me dus best meegevallen gelukkig. Langzaam begin ik ook wat verbeteringen te voelen, hoewel dit wel flinterdun is. Na een aantal wat drukkere dagen was ik afgelopen week weer pijlsnel terug bij af en zag ik dezelfde tot op het bot vermoeide heks in de spiegel zoals die er in de ultieme dip-periode steeds was. Gelukkig gaat het na een aan een winterslaap grenzende nacht van 12 uur slaap wel weer wat beter nu. Op naar de kerstdagen zullen we maar zeggen! Ho, ho, ho!
