Nachtmerrie

Ik ben een beetje zenuwachtig. Ik heb namelijk straks weer therapie na een break van een paar weken. Normaliter ben ik niet zenuwachtig voor therapie maar nu ineens wel. Dit heeft alles te maken met de onderbreking van een paar weken. Mijn therapeute en ik zijn niet uit elkaar hoor en er was geen sprake van ruzie, maak je vooral geen zorgen. Mijn therapeute moest geopereerd worden. Nu leek het mij nogal ongepast om te vragen waar ze aan geopereerd moest worden en dus heb ik mijn tong afgebeten toen ze vertelde dat ze onder het mes ging. Ik heb die hele sessie in mijn achterhoofd diverse scenario’s de revue laten passeren. Van een knie operatie tot een oog-laser behandeling gingen door mijn hoofd. Ik vermoed dat mijn therapeute een lastige tijd heeft doorgemaakt. Ze moest natuurlijk aan al haar patiënten hetzelfde verhaal vertellen. Ze zal zich ongetwijfeld hebben gerealiseerd dat ze de rest van het uur nauwlettend in de gaten werd gehouden door de betreffende patiënt in een wanhopige poging een glimp op te vangen van haar verborgen operabele probleem. Of zouden die andere patiënten wel gewoon gevraagd hebben waar ze aan geopereerd moet worden? Zij zijn ook gek in hun hoofd tenslotte.

In elk geval betekende haar operatie een ‘vakantie’ van een paar weken voor mij. Vandaag is het weer zo ver en mag ik weer op haar bank plaatsnemen. Niet dat ze een bank heeft trouwens, niet in haar praktijk althans, maar dat is toch de associatie die je hebt bij een psycholoog en in die waan laat ik jullie graag. Door mijn aankomende afspraak begon bij mij de vraag te herrijzen waar ze toch aan geopereerd zou zijn. Ineens schoot er in mijn hoofd dat ze misschien wel een geslachts-veranderende operatie  heeft ondergaan! Ineens wist ik het zeker, ze had al mijn sessies natuurlijk niet nodig voor haar uitbouw of haar nieuwe keuken, ze was aan het sparen voor een operatie! Nu het steeds iets beter met me gaat voelde ze wellicht druk om snel te handelen voor haar melkkoe haar als wekelijkse therapeute zou ontslaan. Misschien heeft ze daarom wel gekozen voor de goedkopere, Poolse variant. Het beeld bij het resultaat van zo’n operatie doet me rillen eerlijk gezegd. Ik heb steeds een beeld voor me van een wanstaltige mislukte mannelijke versie van haar. Het lijkt me geen pretje om daar op uit te kijken een heel uur lang. Ik vrees ook dat het me ernstig zal afleiden van mijn eigen misère, hoewel dat dan wellicht weer een positief bijproduct is. Ik maak me vooral zorgen over hoe ik daar nou op moet gaan reageren? Ik zie het al voor me; ze doet de deur van haar praktijk open, ik zie direct een five o’clock shadow op haar duidelijk verbrede kaaklijn, vlug laat ik mijn blik enigszins beschaamd naar beneden flitsen om te stuiten op gebobbelde (het blijft een Pools product tenslotte) verbrede heupen. Heupen die ineens niet in haar standaard rokje zitten maar in een corduroy broek (het blijft een psycholoog tenslotte) gehuld zijn. Vervolgens hoor ik haar krakerige, lage stem die me begroet en me binnen vraagt.

Wat zou nu het sociaal wenselijke gedrag zijn? Wegrennen lijkt me sowieso een no-go. Haar ehhh hem complimenteren over zijn nieuwe kapsel dan maar? Of zou hij dat als echte kerel nou ook weer niet willen horen? Maar om nou iets te zeggen over die andere bobbel in zijn broek, tja, dat lijkt me dan toch ook weer enorm ongepast! Misschien moet ik het ijs maar breken door te vragen of hij ‘de wedstrijd’ heeft gezien (er was toch voetbal, heren?)?

Ik hoop stiekem dat mijn psychologe heeft gelogen en helemaal niet geopereerd hoefde te worden. Ik hoop dat ze eigenlijk gewoon thuis moest zijn voor de plaatsing van de nieuwe keuken. In de nieuwe aanbouw uiteraard. Laten we daar maar allemaal even hard om duimen alsjeblieft!