De laatste weken merk ik dat het schrijven me veel energie
kost. Het lijkt wel of het schrijven van mijn verhalen een deur openzet in een
gedeelte in mijn hoofd waar ik eigenlijk liever niet ben. Ik probeer in mijn
verhalen een gevoel neer te zetten maar merk vervolgens dat ditzelfde gevoel me
blijft achtervolgen. Ik kan dit gevoel als een slechte schurk in een B-film een
aantal dagen maar niet van me afschudden.
Ironisch genoeg zorgt hetzelfde schrijven er juist voor dat
ik me beter ga volgen. Ik denk dat dit te maken heeft met controle. Ik heb zelf
de controle of ik de deur wel of niet open zet. Hoewel….het schrijven en die
deur werken ook erg verslavend en als een echte junk zet ik de deur ook open op
momenten als ik weet dat ik dat beter niet kan doen. Maar met elke letter die
ik schrijf hoop ik op een nog betere high, eentje die blijft hangen, die niet
na een poosje weer weg is geëbd alsof hij er nooit is geweest. Een blijvende
indruk. Goh, het lijkt haast wel een cliche…
Voorlopig zit ik dus vast in een vicieuze cirkel van
schrijven met een sociaal isolement, niet schrijven met sociale capaciteiten en
het gemis van het schrijven. Gelukkig is de gemene deler het rare,
onheilspellende gevoel dat ik iets mis, meer zou moeten, iets –fataals- nalaat.
Gelukkig is dit iets wat mijn psycholoog vast niet zal herkennen en heus niets
met mijn immer durende faalangst, prestatiedrang en mijn hang naar bevestiging
te maken heeft. En daar wil ik graag bij laten, ja.
Maar willen jullie in de tussentijd wel graag even voor me
duimen dat ik die schrijfwedstrijd win en dat nieuwe verhaal voor die andere
wedstrijd afkrijg? Als ik die win zal ik wel geloven dat ik kan schrijven en
misschien zit er dan een high in die echt blijft hangen?!....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten