Er is hier nog wat discussie waaraan allemaal maar ik kan
met zekerheid zeggen dat ik in elk geval ernstig verslaafd ben aan de aandacht
voor mijn verhalen. Ik heb namelijk op mijn geheime blog een gedeelte van mijn
boek geplaatst. Met het verzoek om daar eens kritisch naar te kijken. Totaal
onbekende mensen lezen nu mijn verhaal en oordelen. Ik was vreselijk bang voor
genadeloze afstraffingen, boze woorden, afschuw en gelach….niets van dat alles.
Roerende reacties, vol lof en aanmoediging. *slik* De meeste reacties lees ik
met tranen in mijn ogen met een buik vol vlinders en vol verbazing dat iemand
mijn verhaal heeft gelezen én het goed vindt! Ik vind het onwaarschijnlijk.
Nu ben ik dus al de hele week gekluisterd aan mijn laptop,
Iphone en alles waar maar internet op te vinden is. Continu check ik de statistieken,
bekijk ik mijn geheime twitter account (waar overigens steeds meer volgers op
verschijnen) en dubbel check ik of er weer nieuwe reacties zijn. Ik word er
helemaal enthousiast van als ik zie dat er weer een nieuwe volger bij is
verschenen of als er weer een aantal pageviews bij zijn gekomen. Ik word er zo
enthousiast van dat het schrijven ook een extra impuls krijgt. Gisteren heb ik
een kort verhaal afgeschreven voor een nieuwe schrijfwedstrijd. Een behoorlijk
zwart verhaal wat me veel energie kostte. Nu vormt zich langzaam een nieuw
verhaal in mijn hoofd voor een nieuwe schrijfwedstrijd. Ondertussen broed ik
ook rustig verder op mijn boek. Het boek wat ik toch echt af wil gaan schrijven
nu. Blijkbaar is er een markt voor, in elk geval onder mijn geheime
twittervrienden.
Nadeel van mijn nieuwe verslaving en schrijfimpuls is wel
mijn aloude en welbekende eigen gemaakte fuik van eisen. Ik bedoel de veel te
hoge eisen die ik vervolgens aan mezelf stel. Hoe kan mijn boek ooit aan mijn
eigen eisen voldoen als ik de lat stiekem steeds een paar centimeter hoger leg…
Voorlopig probeer ik de lat maar op ooghoogte te houden, dat is wel zo
overzichtelijk. Bovendien is mijn psycholoog op vakantie dus het lijkt me niet
het moment voor een zelf gecreëerde mentale instorting. Doorgaan dus maar en
proberen mijn ernstige reactie-verslaving enigszins onder controle te krijgen.
Misschien dat ik straks voor de zekerheid maar eens even het internet eruit
trek. Op een smartphone alleen kun je gelukkig toch niet rekenen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten