Feest

Ik ben niet zo van de feestjes eigenlijk. Dit is al zo sinds ik ooit als tiener mijn verjaardagsfeestje vierde waar iedereen die ik uitnodigde, zou komen. Uiteindelijk eindigde ik met drie gasten en veel te veel lekkers. Ik was zo teleurgesteld en verdrietig dat ik nooit meer onbekommerd mijn verjaardag heb durven vieren. Altijd ben ik weer bang dat er uiteindelijk nauwelijks mensen komen. Toch heb ik afgelopen maand een hoop te vieren gehad. Ik heb alle gelegenheden uiteraard stilzwijgend aan me voorbij laten gaan. Echt reden tot feest was het ook niet, een jaar bij de psycholoog, een jaar thuis….mijlpalen maar niet van de feestelijke soort.

Waar sta ik nu, een jaar nadat alles begonnen is, vroeg ik me vertwijfeld af. Het gaat beter, dat wel. Maar het blijft een beetje prutsen in de marge. Hoewel ik afgelopen week wel echt een verschil voelde. Voor het eerst kon ik me echt ontspannen. Ik ben niet meer continu bezig met morgen, wat ik dan moet doen, waar ik zeker weer niet aan toe gaan komen of wat ik vandaag weer eens niet of niet goed genoeg heb gedaan. Voor het eerst kon ik genieten van een momentje rust, van Sophie die uitgelaten blij in het zomerse weer speelde. Ik kon gewoon zitten, gewoon zomaar niets doen! Ik was in mijn hoofd niet bezig met morgen en wat ik allemaal nog moest doen. Ik was niet verlamd van angst over wat ik allemaal moest doen. En ik kan je zeggen; het voelde heerlijk!

Het klinkt absurd als ik het zo opschrijf en ik kan me heel goed voorstellen dat menig lezer totaal niet begrijpt wat ik bedoel. Ik hoop ook dat maar weinig mensen de verlammende angst kennen die ik dagelijks voelde. Angst die ervoor zorgde dat ik het gevoel had dat het me allemaal niet zou lukken en ik daardoor zo verlamde dat ik helemaal niets meer kon. Een vicieuze cirkel waar geen ontkomen aan leek.

Afgelopen week werd dat ineens beter. Hoe het komt weet ik ook niet. Ik heb er geen verklaring voor. Ik hoop nu alleen maar dat het gevoel zal blijven. Hoewel…misschien mag er best een tikje stress terug komen als ik zo rond kijk. Het ‘huis’ waar wij in wonen, lijkt op het moment meer op een zwijnenstal dan iets anders, compleet met een laag zand op de grond. Nou is dat op zich ook wel weer best passend bij dat kleine mormeltje wat hier rondloopt en vaak meer weg heeft van een varkentje dan van een prinsesje, maar wij wonen er ook nog! Ik denk dat ik dus maar even de stofzuiger pak….