Eigenlijk wilde ik het haar vanmorgen vertellen. Maar het
kwam er niet van. Nou ja, vooruit, ik was te laf, durfde niet. Ik denk dat ik
volgende week een oldskool briefje meeneem. Zo een met erop: het is uit.
Gewoon, recht voor zijn raap, zonder poespas. Maar ja, ze zal wel willen weten
waarom. Waar het mis is gegaan, wat ze anders had kunnen doen… Zou ze gaan
huilen vraag ik me nu ineens af? Wat dan? Durf ik dan nog steeds keihard tegen
haar te zeggen dat ze zich er maar overheen moet zetten en dat ik niet meer
kom?
Mijn man weet het inmiddels ook trouwens. Hij vond het wel
spannend geloof ik. Ze heeft de afgelopen anderhalf jaar natuurlijk ook wel een
groot deel uitgemaakt van ons leven. Ik ben al aan het idee aan het wennen.
Hoewel, echt definitief breken, dat vind ik misschien ook wel weer net iets te
heftig nu. Er is al zoveel aan het veranderen. Misschien hou ik haar er toch
nog even aan maar dan wat minder vaak. Iets meer in balans zodat ik meer tijd
heb voor mijn man en kind. Die verdienen ook mijn aandacht natuurlijk.
Ja, dat doe ik. Ik blijf haar zien! Maar dan wat minder
vaak. Eén keer per maand of zo. Gewoon, voor de zekerheid. Nu nog even bedenken
hoe ik haar ga verkopen dat ze mijn vangnet moet zijn. Dat we haar wensen even
terzijde schuiven en die van mij laten heersen. Ze zal haar keuken op moeten geven,
de uitbouw moeten laten voor wat hij is. Ze zal opofferingen moeten maken, dat
is zeker. Maar ik kan ook niet eeuwig in therapie blijven natuurlijk, of zou
zij dat wel hebben gedacht? Nee, mijn psycholoog gaat haar beste en meest
trouwe klant toch echt (een beetje) kwijt raken geloof ik.
Als ik het tenminste durf te zeggen volgende week…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten