Oude relatie en nieuwe dates

Ik zit dus nog steeds vol in de relaties. Met man en psycholoog. Ik heb het echt geprobeerd uit te maken hoor, met de psycholoog dus, mijn man hou ik -geheel volgens plan- aan. Tijdens het ongemakkelijke ik-wil-eigenlijk-van-je-af-gesprek zag ik mijn psycholoog verschieten. Zichtbaar geschrokken zag ik haar in haar hoofd al het granieten aanrechtblad afbestellen, de massieve vloer vervangen voor een laminaat variant en een luxaflexje ophangen in plaats van de door haar zo gewenste shutters. Ze hield zich goed hoor, ik ken haar gewoon erg goed inmiddels. Ze herstelde zich snel en nam haar immer professionele houding weer aan. Toch zag ik de zweem van teleurstelling in haar ogen blijven. Ik verzwakte. Ik kon haar hart niet zomaar keihard breken. Ik heb te weinig therapie gehad om mijn people pleasing behoefte helemaal uit te schakelen. Gelukkig maar, voor haar dan. Ik zit er voorlopig nog steeds aan vast. Gelukkig was ik wel standvastig genoeg om de frequentie naar beneden te krijgen. Ik hoef haar niet meer wekelijks te zien maar mag om en om een weekje vrij. Het voelt een heel klein beetje als spijbelen maar ik heb besloten dat ik het toch ooit echt op eigen benen moet gaan rooien. Een beetje afbouw is daarin wel fijn. Gelukkig blijft er genoeg om aan te werken en met mijn karakter is het ook nooit goed genoeg dus dat is een fijne vicieuze cirkel waar mijn psycholoog handig gebruik van kan maken.

De vraag voor mij is wel of ik haar wil gaan vervangen en zo ja, hoe. Ik speel de laatste tijd namelijk wel eens met het idee om iets aan sport te gaan doen. Ik moet al bijna kokhalzen als ik het zo opschrijf. Jarenlang ben ik fervent tegenstander geweest van alles waar je zinloos moe en zweterig van wordt. Helaas ban ik al weer enige jaren geleden de 30 gepasseerd en met een kind in the pocket, blijft je lichaam toch wat achter bij je wensen… Inmiddels zijn er echte rollen ontstaan waar dochterlief me heel graag, al prikkend en knijpend, op wijst. Hard lachend roept ze dat ik zo’n dikke buik heb. Nou ben ik wel wat gewend van haar, want ze wijst me er ook heel graag op dat ik een tent op mijn hoofd heb. De eerste keer dat ze dat luid lachend riep, vermoedde ik dat een kappersbezoek wel zou helpen maar helaas. Ze bleek te refereren aan mijn fronsrimpels tussen mijn wenkbrauwen. Een beetje gelijk heeft ze wel, het is inderdaad een mooi driehoekje, in de vorm van een tent. Ik overweeg om haar spaargeld in te zetten voor een flinke botox behandeling, aangezien zij het issue aanhangig heeft gemaakt én bovendien mede de oorzaak is. Ik moet namelijk zeer regelmatig heel boos naar haar kijken en dat komt de tent dus niet ten goede. Die tent, die kan ik dus wel hebben van haar maar het gelach om mijn rollen…nee, dat is een beetje pijnlijk. Vooral omdat ik de rol der rollen zelf ook zo goed zie hangen. Over mijn broek, onder een truitje, of erger nog; als ik naakt voor de spiegel sta! Brrrr…

Ik geloof dus dat ik maar moet gaan sporten. Ik ben me nu aan het oriënteren wat voor sport ik zal gaan doen want zoiets moet je niet overhaasten natuurlijk. Gelukkig las ik laatst een artikel over dat als je heel hard denkt dat je bepaalde spieren gebruikt, ze daadwerkelijk gestimuleerd worden. Ik wil niet verder nadenken over de kans dat dit waar is en val nu standaard elke avond in slaap terwijl ik me rot sport -in mijn hoofd dan-. Je moet dus niet raar opkijken als je me binnenkort super strak rond ziet lopen. Of met een dikke rol én een sporttas. We zien wel.