Ik zat vanmorgen heerlijk te knutselen aan een aankleedpopje toen er onverwacht een bezoeker voor de deur stond. Daar zat ik dan, in mijn pyjama, ongewassen in een vies huis, te knutselen. Ik hoor de haar de afkeurende gedachten denken. Ze keek me enigszins jaloers (of was het meer misprijzend?) aan en mompelde; tja, daar heb je nu tenminste lekker de tijd voor. Ik probeerde haar uit te leggen dat ik mezelf tegenwoordig probeer af te vragen waarom ik dingen doe. Doe ik ze omdat ik er gelukkig van word of omdat het van me verwacht word? Ik heb namelijk recentelijk ontdekt dat daar een cruciaal verschil in zit in mijn geval. Tja, sneerde het bezoek, maar er moet ook brood op de plank komen! Ik probeerde tevergeefs nog uit te leggen dat dat ook helemaal waar is. Zolang er maar een balans is tussen dingen die we nou eenmaal móeten en dingen waar we echt volmaakt perfect gelukkig van worden. Die balans is voor iedereen ook anders, sommige mensen worden gelukkig van 5 dagen per week werken, voor anderen ligt die balans bij 1 dag. Iedereen heeft zijn eigen persoonlijke balans die ook te maken heeft met wat iedereen zelf belangrijk vind. Wil je perse skiën omdat je daar gelukkig van wordt, prima natuurlijk, consequentie is dan wel dat die vakantie betaald moet worden. Dat wij ervoor hebben gekozen om heel veel te laten zodat stoppen met werken voor mij eventueel een optie zou kunnen zijn, is onze keuze. Halverwege brak ik mijn betoog maar af, het kwam niet meer aan.
Ik begrijp het ook wel. Van de buitenkant zie je natuurlijk een ‘huisvrouw’ die lekker niets in huis doet en de hele dag op haar luie reet zit te knutselen of tv zit te kijken. Daar zou ik ook jaloers op zijn als ik me de benen onder mijn lijf ren om alles te laten lopen, het huis, de kids, het werk én een relatie…. Wat die argeloze waarnemer echter niet ziet is de immense interne strijd die hier continu geleverd wordt. Weet zij veel dat ik vannacht letterlijk een uur heb wakker gelegen over de vraag of ik aan mijn aankleedpopje kon werken vandaag. Dat omdat er nog zoveel in huis gedaan moet worden. Beiden is geen optie, niet dat het zoveel tijd zou kosten maar ik red dat simpelweg niet. Meer dan 2 tot 3 taken op een dag kan ik gewoon niet aan. Ik verlam nog steeds van angst bij het zien van een te lang to-do lijstje. Als een ware Bambi verstar ik volledig, terwijl ik met grote ogen recht in de koplampen van de naderende auto kijk. Dit levert uiteraard enorme fysieke klachten op want dat verstarren doe ik ook letterlijk. Doordat ik op dit soort momenten dan niets doe, blijft het werk liggen (ik heb hier namelijk geen hordes kaboutertjes die ’s nachts het werk voor mij doen als ik er niet aan toe kom), hierdoor ontstaat een nog langer lijstje voor morgen. Nou ja, je begrijpt het probleem.
Om de mogelijk verwijtende blikken van buurtgenoten te vermijden hou ik de gordijnen al die maanden al angstvallig dicht. Bang om gezien te worden tijdens mijn ‘luierpartijen’. Dat terwijl ik het liefst alle gordijnen en ramen zo wijd mogelijk open zou doen omdat ik het licht zo hard nodig heb nu het zo donker is in mijn hoofd. Ik ben gewoon zo bang voor de afkeur. En ja, ik ben me er volledig van bewust dat die afkeur in mijn eigen hoofd zit. Als andere mensen dat al denken, hebben ze pech want zij leven mijn leven niet en kunnen er dus ook niet over oordelen. Maar weten en voelen, denken en handelen….er zit nogal een kloof tussen helaas.
Vandaag had ik dus besloten dat ik het verdiende om iets voor mezelf te doen. Ik was even volmaakt gelukkig en rustig. Al priegelend zag ik de bende om me heen gelukkig toch niet dus dat scheelde. Tot mijn bezoek dus. Door haar onuitgesproken afkeurende blikken en opmerkingen werd ik weer keihard terug gesmeten naar mijn koude harde fuik. Je verdient geen tijd voor jezelf. Ja, als alles spik en span is en er werkelijk geen klusje meer te bedenken is… Gevolg, het aankleedpoppetje is bruut aan de kant geschoven en met tranen in mijn ogen moet ik hier nu weer concluderen dat het me weer niet gelukt is. Ik kan het niet, het zit er niet in. Ik vind mezelf niet belangrijk genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten