Mijn nieuwe bril

Ondanks het feit dat het vandaag een zonnige zaterdag is, ben ik toch maar even achter mijn laptopje gekropen. Uit schuldgevoel. Ik heb al zo lang niet geblogd. Dat kan natuurlijk niet! Niet dat ik niet heb geschreven trouwens, ik heb juist heel veel geschreven. Al was het maar omdat ik een nieuwe laptop heb. Die moest ik van manlief kopen, bij wijze van aanmoediging. En of dat werkt! Want mijn lieve, gloednieuwe en prachtige laptopje tikt wel heel fijn natuurlijk. Maar blogs kwamen er op de een of andere manier maar niet uit. Ik heb wel een gastcolumn geschreven op mams at work ( http://www.mamsatwork.nl/home/2012/02/13/gastcolumn-opgeruimd-staat-netjes-niet-bij-mij-door-lisette-van-elk/), ik heb met angst en beven een verhaal ingezonden voor een verhalenwedstrijd waar ik echt mijn hart heb gegeven en ik ben begonnen aan een idee voor een boek. Het is nog even de vraag of het daadwerkelijk een boek gaat worden maar therapeutisch is het welk erg goed voor me.

Langzaam begin ik me iets beter te voelen. Ik durf het nauwelijks te zeggen, bang om direct afgestraft te worden en keihard terug te vallen maar ik ben ook bang dat dit betekent dat ik alles al weer op een rijtje moet hebben. En dat is dus echt niet het geval. Ik ontdek meer en meer dat ik niet weet wie ik ben of wie ik wil zijn. Langzaam begint het me wel te dagen maar de details zijn nog onduidelijk. Ik moet voor mezelf altijd een zo duidelijk mogelijk beeld hebben zodat ik daar naartoe kan werken. En dat duidelijke beeld is dus op het moment een wazige vlek alsof ik ineens met brillenglazen met sterkte -6 naar mezelf moet kijken. Ik krijg er hoofdpijn van! Toch begin ik er langzaam vertrouwen in te krijgen dat het wel goed gaat komen. Ik probeer steeds een andere sterkte aan brillenglazen en ach, dan moet ik toch een keer de juiste sterkte treffen?

Als ik heel eerlijk ben, weet ik best welke sterkte ik nodig heb en weet ik wie ik wil zijn. Ik ben alleen te bang om de juiste glazen te pakken en de weg op te wandelen. Stel je voor dat ik alsnog de weg kwijt raak en alsnog mijn doel niet bereik. Wat als ik niet kan wat ik wil, wat als ik faal? Het duurt nog wel even voor ik zo ver ben dat ik met vertrouwen durf te zeggen wat ik wil en hier ook echt openlijk aan durf te werken. Tot die tijd blijf ik het maar een beetje stiekem doen, net onder de radar. Die paar mensen die weten wat ik wil vertrouw ik wel. Als ik bij hen faal, zal het allemaal wel loslopen hoop ik.