Mijn hart sloeg over toen ik het las, vol ongeloof las ik
het mailtje wel vier keer voor ik echt een brok in mijn keel voelde. Het voelde
zo surrealistisch en volstrekt onwerkelijk dat ik het echt niet kon geloven. De
rest van de dag bleef het in mijn hoofd onrustig en hoorde ik steeds maar een
bandje spelen dat me zei dat het vast niet echt was, dat het vast niet door zou
gaan, het echt niet zo speciaal was en ga zo maar door. Ik kon er maar niet bij
dat mijn verhaal straks echt in een boek zou staan.
Toen mijn man eindelijk thuis was en ik het hele verhaal nog
tien keer (sorry man) kon herhalen begon het nieuws wat te bezinken en sloeg de
angst toe. Ineens realiseerde ik me dat het verhaal gepubliceerd zou worden!
HET verhaal, het verhaal wat uit het diepste en meest duistere stukje uit mijn
hart komt. Het stukje wat de meeste mensen afsluiten en waar ze de sleutel
bewust van kwijtraken zodat het deurtje maar nooit geopend kan worden. De deur
die bij psychopaten extreem groot is en bovendien wagenwijd open staat. Straks
kan de hele wereld zien wat er bij mij achter die deur schuilt. Nu weet ik wel
dat niet de hele wereld mijn verhaal gaat lezen, goddank wonen we in een klein,
onbeduidend landje en zal het zo’n vaart niet lopen, maar toch… Straks leest de
buurvrouw het, daar gaan de playdates van mijn dochter…. Of leest de bakker op
de hoek mijn verhaal waardoor hij me elke keer als ik een brood kom halen
vreemd aan zal kijken.
Ik schreef al eens eerder over de dualiteit van het
schrijven en dat komt nu dus weer duidelijk naar voren. Aan de ene kant kan ik
niet trotser zijn dan ik nu ben omdat ik gepubliceerd zal worden en aan de
andere kant ben ik doodsbang voor de reacties van anderen zodra ze mijn stuk
lezen. Bijkomend probleem is dat het verhaal een thriller achtig verhaal is en
dat het zich nogal dicht bij huis afspeelt. De kans dat mensen zich erin zullen
gaan herkennen is behoorlijk aanwezig. Hoe die mensen gaan reageren als ze zich
herkennen….daar krijg ik dus nachtmerries van! Gelukkig heb ik nog even en mag
ik eerst ervaren hoe het is om met een redacteur te werken. Misschien weet die
nog wel een goede manier om het verhaal wat te verhullen waardoor de
herkenbaarheid wat verdwijnt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten