Schrijverschap

Daar zit ik dan, kotsmisselijk, verhit en toch koud. Van de zenuwen, echte onvervalste zenuwen. Niet dat ik precies kan uitleggen waar ik zenuwachtig voor ben maar ik voel het wel. In elke cel van mijn lichaam zelfs! Ik ben op weg naar mijn uitgever. Ik kan het nog steeds niet echt bevatten maar ik heb gewoon echt een uitgever. Straks bestaat er een boek waar mijn naam ook op staat en is er een verhaal waar mensen van zullen gruwelen als ze het lezen. Dat is althans mijn huidige idee over mijn verhaal. Ik voel me vandaag een ware, onbegrepen, hysterische, enigszins geflipte kunstenares. Ik loop straks op mijn doem af, mijn toekomst en ik ben daar dus doodsbang voor.

De dualiteit van het schrijverschap is iets waar ik nog geen grip op heb gekregen in de afgelopen maanden. Ik vrees dat het erbij hoort. Voor mij in elk geval wel. Ik las laatst ook dat er een onderzoek is wat heeft aangetoond dat schrijvers 50% vaker zelfmoord plegen. Hmmm. Toch begrijp ik het allemaal wel, je probeert met woorden iets los te maken bij een lezer, om dit voor elkaar te krijgen moet je veel van je hart bloot geven, diep uit je eigen ziel putten. Maar dat blootgeven zorgt automatisch voor een enorme kwetsbaarheid van je hart. Kritiek of commentaar, of dit nu echt geuit wordt of alleen in je eigen hoofd te horen is, komt extra hard binnen.

Misschien genoeg reden om het dan maar niet op te zoeken? Ja, misschien wel. Maar bizar genoeg kan ik toch ook weer niet zonder. Mijn zoektocht naar de ultieme bevestiging van mijn aanwezigheid op deze wereld is groter dan de afkeer tegen de nare bijwerkingen. De behoefte om iets na te laten en mijn grootste wens; iemands leven raken, zijn immens groot en vallen niet te onderdrukken. Dus ik pak de kotszakjes er nog even bij en tik nog maar eens een verhaal...