Wel bleef ik me zorgen maken over haar. Ze ging iedere keer
met heel veel plezier naar het kdv. Ze had het er erg naar haar zin, veel
vriendinnen en lieve juffen. Ik vroeg me openlijk af wat ik haar ontnam door
haar eraf te halen. Toen de eerste week thuis aanbrak was ik er mentaal klaar
voor. Mijn dochter werd zingend wakker en dat humeur bleef de rest van de dag.
Halverwege de dag keek ze me verliefd aan en zei: ‘mama, ik ben zoooo blij dat
ik nu thuis mag blijven!’ Mijn ogen schoten vol –hoe kan het ook anders- en ik
realiseerde me hoe onterecht onze angsten voor haar waren geweest. Naarmate de
week vorderde verdwenen mijn angsten voor mezelf ook compleet. Ik blijk
namelijk gewoon een hele leuke moeder te zijn! Een leuke moeder van een heel
leuk kind!
Ik heb mijn dochter nog nooit zo ontspannen en gezellig
meegemaakt als ze nu is. Er is heel veel stress bij haar weg gevallen, zo lijkt
het. Mijn geduld is zo ongeveer vertienvoudigd wat het mogelijk maakt voor haar
om veel meer zelf te mogen ontdekken en te doen. Omdat ik (samen met manlief
natuurlijk) de enige ben die haar opvoed, kan ik een veel duidelijker pad met
haar bewandelen. Dat maakt het voor haar ook veel duidelijker. We hebben veel
meer tijd om gezellige dingen te doen en ik merk en voel dat onze band nog
hechter wordt dan dat die al was.
Het gaat allemaal niet vanzelf hoor, ik moet me wel elke
ochtend weer even tot de orde roepen dat ik dus niet gehaast wil zijn, dat ik
ontspannen wil kunnen genieten van mijn dochter en de tijd die we samen hebben.
Ik vertel mezelf nog weer een keer hoe enorm groot het cadeau is dat ik al die
tijd samen met haar mag zijn. Ook mijn dochter moet ik soms even herinneren aan
het feit dat ik thuis blijf voor haar, om het met haar gezellig te maken en dat
we daar dan wel allebei onze best voor moeten doen. Dat doet ze dan ook wel,
voor een bijna driejarige doet ze het zelfs best goed. En als het allemaal even
niet zo soepel verloopt tel ik in mijn hoofd even de weken die het nog duurt
voor ze naar school gaat. Dat is ook heel kalmerend, kan ik je vertellen!
Doordat het zo goed gaat begin ik me nu wel steeds meer te
verbazen over al die reacties van andere ouders. De verbaasde, bijna geschokte
reacties over mijn thuis blijven. Eigenlijk is het best vreemd dat we denken
dat het eng is om met je eigen kind te zijn. Jarenlang was de norm dat je als
vrouw thuis was bij je kinderen. Tegenwoordig lijkt dat een schrikbeeld voor
moeders. Alsof je aangevallen door kind en huishouden, gevangen zit in een
vreselijke situatie. Er wordt voorbij gegaan aan het feit dat je je eigen tijd
helemaal zelf in kunt delen, je alle vrijheid hebt om te bepalen wat je die dag
eens zult doen en al die tijd mag je ook nog eens spelen en knuffelen met je
liefste bezit!
Ik heb toch het gevoel dat we ergens met zijn allen een
beetje zijn doorgeslagen in alle emancipatie. Niet dat ik nu pleit voor een
stap terug in de tijd waar alle vrouwen weer fijn thuis zitten bij de kinderen
en de piepers om 5 uur op tafel hebben staan, welnee! Ik ben enorm voorstander
van vrije keuze en ik kan me heel goed voorstellen dat het voor sommige vrouwen
heel belangrijk of fijn of zelfs noodzakelijk is om te werken naast het moeder
zijn. Dat moet ieder voor zichzelf bepalen en kiezen. Maar ik vind het dus wel
raar dat thuis blijven bij je kroost zo enorm uit de gratie is geraakt dat het
blijkbaar zelfs tot een schrikbeeld is gepromoveerd. We zijn met zijn allen
vergeten hoe fijn het ook kan zijn om thuis te blijven bij die kleine wezentjes
waar de meesten van ons erg ons best op hebben gedaan om ze te maken.
Begrijp me niet verkeerd hoor; ik zal de laatste zijn die
zegt dat het een luizenleven is want het huishouden blijf ik een flinke taak
vinden en mijn dochter….nou ja, laat ik het zo zeggen; die vervelende zeurende
baas, die heb ik ook! Maar het is wel een baas die me knuffelt, heel verliefd
aan kan kijken en de mooiste dingen tegen me kan zeggen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten