Sophie

Omdat je soms ook gewoon een stukje voor jezelf moet schrijven…

 

Drie jaar geleden kwam je in mijn leven, klein glibberig en heel luidruchtig. Hoewel dat luidruchtige nog even op zich liet wachten, in eerste instantie was je vooral paars en beduusd. Maar met elke fles en elke luier groeide je een beetje, langzaam werd je groter en groter. Je was erbij, bij alle pieken en dalen. Moeiteloos ging jij er doorheen, met een lach op je gezicht zelfs. Het duurde even maar ik begon je te waarderen, jouw optimisme, jouw doorzettingsvermogen en jouw vertrouwen in ons. Ik begon je mooier en mooier te vinden. Je veroverde mijn hart. Ik dacht altijd dat dit gevoel instant had moeten zijn en voelde me schuldig, raar en een slechte moeder omdat dat niet zo was. Ik heb dat eindelijk achter me gelaten. Ik zie nu dat het er om gaat dat het er is, dat ik nu meer van jou hou dan ik ooit van iets of iemand heb gedaan.

Elke dag probeer ik je nu in elk geval één moment echt te zien; jouw goudblonde, dansende haartjes. Jouw lachende wangen met dat pittige mondje met daarin jouw gekke tandjes. Ik zie hoe jij kan genieten van kleine dingen, van de zon, een vogeltje of jouw knuffel. Jouw knuistjes die iets moois kunnen pakken alsof ze het nooit meer los zullen laten. Jouw ogen die kunnen kijken met een rotsvast vertrouwen, vol liefde en oprechtheid. Je kunt de meest prachtige dingen zeggen en echt van ons houden.

Ik ben benieuwd hoe mooi jij later gaat zijn, wat voor prachtige dingen jij gaat doen en wat je zult bereiken. Ik hoop dat ik elke stap bij je mag blijven, stiekem je hand mag vasthouden of over je bol mag aaien als het even moeilijk is.

Lieve Sophie, je bent mijn kleine prinsesje, mijn vriendinnetje en ik wil je bedanken dat je bij me bent!