Ik moet het bekennen....er is in dit huis sprake van kindermishandeling. Niet het soort dat we onze dochter slaan. En er is ook geen sprake van psychische mishandeling, zoals bij die kennissen van ons waar de vele ruzies letterlijk over het hoofd van de dochter worden uitgevochten. Het is het soort mishandeling van het kind. Ja, je begrijpt het goed ja, ik word mishandeld door mijn tweejarige dochter!
Het is tragisch om toe te geven maar ik ben al maanden bang voor haar. Zodra ze haar armpje opheft (bij voorkeur met een groot houten speelgoed ding erin), deins ik snel terug omdat ik weet wat er komen gaat. Het armpje zwaait hard en snel heen en weer en zodra ik even knipper met mijn ogen, word ik vol geraakt door de arm en het speelgoed. AUW! Vanmorgen was het alweer raak. We bouwden een huis van duplo toen de muur gesloopt werd en keihard tegen mijn hoofd, losschoot. Een bloedlip is het resultaat.
Ik heb sinds mijn dochter echt goed kan lopen en kan spelen al een blauw oog (houten speelkubus), een gekneusde vinger (houten loopfiets), een gescheurde teennagel (vallend stoeltje), tientalle blauwe plekken op diverse plekken en gekneusde ribben opgelopen. Die laatste verwonding heb ik opgelopen omdat mevrouw het leuk vindt om over me heen te lopen. Letterlijk ja (hoewel ze de figuurlijke vorm ook erg aantrekkelijk vindt). Lopen alleen is dan helaas niet genoeg, springen is nog leuker! En ja, ze kan heel hard springen, lang ook. En vaak.
Mijn man lachtte me vaak uit als ik weer eens schrikachtig wegdook zodra haar armpje weer eens omhoog zwaaide. Hij dacht dat ik me aanstelde en dat het vast mijn eigen onhandigheid was als ik weer eens zuchtend en steunend mijn laatste verwonding liet zien. Tot laatst. Mevrouw speelde met papa met de houten kubus. Ik kende het apparaat inmiddels en wist nog goed hoe hard en pijnlijk het ding was en hield me verstandig afzijdig. Papa lag op de grond, dochterlief lachend ernaast. Het was een schattig plaatje. In één vloeiende en vliegensvulgge beweging greep zij de kubus om die aan papa te laten zien. Zoef.....bang......AU!!!! Papa gilde het uit, de kubus raakte hem vol op zijn neus. Eindelijk begreep hij het. Vanaf dat moment heeft ook papa altijd een kussentje binnen handbereik om eventuele aanslagen af te weren. En schiet hij net als ik weg zodra ze die blik in haar ogen krijgt....
Het is treurig dat je bang moet zijn voor je eigen dochter maar ik ben allang blij dat het toch niet persoonlijk bedoeld is en dat papa net zo goed een slachtoffer is. Stiekem werd ik een beetje bang dat het gerichte aanslagen waren op mij. Het fijne van de mishandelingen is wel dat dochterlief het wel altijd weer uitgebreid goedmaakt naderhand met veel kusjes en knuffeltjes. Ik denk dus dat ik haar toch maar hou J
Geen opmerkingen:
Een reactie posten