Ja hoor, dat kon er ook nog wel bij! Vorige week te horen gekregen dat mijn schoonmoeder borstkanker heeft. Pfffffffff….. de hele film van de ziekte van mijn vader vloog voorbij toen ik het nieuws hoorde. En maar proberen sterk te blijven terwijl ik het van binnen uitgil! Het ziet er gelukkig allemaal heel gunstig uit hoor, gisteren te horen gekregen dat er geen uitzaaiingen zijn gevonden. Goddank. Ik denk dat ik dat echt niet had getrokken.
Het nieuws bevestigde wel nog weer eens mijn gevoel dat ik NU moet leven en niet later. Wie weet is er wel helemaal geen later meer! Dat betekende wel dat ik iets beter kon accepteren dat ik ‘lekker’ thuis zit op het moment. Wat ohohoh wat voel ik me steeds schuldig als ik van iets kleins geniet. Ik ben toch ziek? Dan mag dit thuis zijn niet fijn voelen natuurlijk! Bizar hoe ver gevoel en verstand van elkaar af kunnen liggen. Ik weet namelijk heel goed dat ik hier niet zelf voor heb gekozen en ik voel letterlijk dat ik ziek ben. Sinds vorige week namelijk enorme rugpijn, pure spanning die eruit komt.
Omdat ik ooit wel weer verder zal moeten ben ik nu heel erg bezig met wat ik wil. Wil ik eigenlijk wel werken? Of wil ik liever thuis zijn bij mijn dochter? Eigenlijk weet ik het antwoord wel. Als ik in mijn hart kijk zie ik mezelf zitten aan de keukentafel met thee en koekjes. Gezellig kletsen en huiswerk maken met mijn prinsesje. Ik wil haar traktaties in elkaar knutselen, voorleesmoeder zijn en alle andere kneuterige dingen doen waar ik van droom sinds ik een klein meisje was! En toch is er twijfel…
Want stoppen met werken betekent ook dat ik volledig afhankelijk wordt van mijn man. En dat we het financieel echt veel krapper zullen krijgen en dat we er dus echt ook dingen voor zullen moeten laten. Bovendien zegt echt iedereen om me heen dat ik niet moet stoppen, dat werken zo goed voor je is, dat je wereld anders zo klein wordt etc etc. Maar waarom voelt dat helemaal niet zo? Ik voelde vooral de continue spanning van het achterlaten van mijn dochter, het zoeken naar de balans tussen werk en dochter. Het omzetten van de knop van mama-modus naar werk-modus is me nooit heel goed gelukt. Ik lees altijd over vrouwen die het heerlijk vinden om weer ‘zichzelf’ te zijn op hun werk. Ik had dat gek genoeg bijna nooit. Misschien is mijn zelf wel gewoon de mama die ik ben?
Wat ik me ook realiseer als ik slecht nieuws krijg zoals afgelopen week is dat thuisblijven ook zorgt voor flexibiliteit om dit soort spanning op te vangen. Niet werken neemt namelijk wel een zorg weg. Misschien is dat de ruimte in mijn hoofd die de laatste jaren ontbrak.
Ik ben in elk geval benieuwd of de komende tijd me meer duidelijkheid gaat geven over het antwoord op de vraag waar mijn balans tussen mama-modus en werk-modus ligt…
Oh zooooo herkenbaar!!
BeantwoordenVerwijderen