Afgelopen week heeft de dip weer een nieuw dieptepunt bereikt. Misschien moet ik maar eens stoppen met de dip een dip te noemen en daarmee ophouden met de ontkenning. Volgens mijn psycholoog ontken ik namelijk nog steeds hoe slecht het met me gaat. Ik vraag me stiekem nog steeds af of dat geen handige verkooptruc van haar is maar ben toch geneigd haar te geloven. Zeker sinds afgelopen week.
Ik moest een cadeautje kopen voor mijn neefje die 1 jaar werd. Dat is niet zo moeilijk voor een kindervriend zoals ik. Bovendien is het maar amper een jaar geleden dat mijn dochter ook 1 werd. Ik voelde me de bewuste shop-dag erg goed en ging gezellig naar de speelgoedwinkel. Wat een keuze! Ik werd er een beetje nerveus van en begon te schiften; te duur (dat was gemakkelijk), te meisjesachtig (ook simpel), te kinderachtig. Of toch niet? Te moeilijk, of niet? Ehhhhh....
Tevergeefs probeerde ik criteria te bedenken waar het kado aan moest voldoen. Maar steeds als ik iets had bedacht, begon ik ook daar weer aan te twijfelen. Dat proces zorgde ervoor dat ik mijn eigen kuil groef. Met elk criterium verzon ik namelijk weer nieuwe redenen om te twijfelen. Dat is niet handig. Langzaam leken de vrolijk gekleurde plastic attributen voor mij te veranderen in piepkleine maar moordlustige monsters. Als je niet oppast, vallen ze je medogenloos aan! Ze springen van de planken af en weten je altijd op je zwakke plek te raken.Het zweet begon me langzaam uit te breken en nadat ik bijna alles al wel een keer uit het schap had gehaald om het vervolgens vertwijfeld maar weer terug te zetten, moest ik concluderen dat dit me niet zou gaan lukken.
Nu zijn ze bij ons in de lokale speelgoedwinkel best wat gewend. Regelmatig huilen de kleuters dramatisch wanneer de papa’s en mama’s onverbiddelijk het prachtige nieuwe lievelings speelgoed weer terug zetten. Van hysterische stampvoetende kinderen in het gangpad wordt niet opgekeken en een dramaqueen op de grond, ach daar stap je zo overheen. Maar een volwassen vrouw die na ruim een half uur voor een schap spontaan in huilen uitbarst.... De puisterige maar zeer begripvolle kassajongen kwam na vijf minuten gesnik van mij toch maar even vragen of het wel goed met me ging. Sniffend legde ik hem uit dat ik geen keuze kon maken maar dat ik mijn man wel even zou bellen. De jongen keek me nogal verwonderd aan en lichtte voor de zekerheid zijn manager zachtjes maar even in die me vervolgens angstvallig van een afstandje in de gaten bleef houden.
Geheel tegen mijn trots in belde ik mijn man maar op. Na een minuutje internetten gaf hij me 2 opties. Ik somde al mijn eerder bedachte tegenargumenten op. Die werden uiteraard allemaal direct weerlegd. Toen ik uiteindelijk uit de 2 opties nog niet kon kiezen, koos mijn man radicaal het rode stuurtje vol met lampjes en toeters. Zomaar! In 1 keer! Binnen 3 minuten was de klus geklaard. Toen ik een paar dagen later mijn neefje zijn stuurtje gaf begon hij er direct enthousiast op te slaan en alle knopjes uit te proberen, hij vond hem geweldig. Toch jammer dat ik me niet meer in de speelgoedwinkel durf te vertonen want ze hadden er blijkbaar best leuk spul....
Het is al een hele tijd geleden dat je dit stukje geschreven hebt maar ik wil je even laten weten dat ik dit zo heel erg herken!! Zelfs al laat ik mijn kinderen iets uitzoeken kan ik de knoop nog niet doorhakken. En het maakt ook niet uit waarmee, zelfs met de standaard boodschappen kan ik dit hebben.
BeantwoordenVerwijderenEn inderdaad, hoe vaak ik mijn man al niet gebeld heb om hem een keuze te laten maken.... Gelukkig ben ik nog niet in huilen uit gebarsten (wel regelmatig met tranen in mijn ogen). Ik ben blij dat ik dit stukje gelezen heb, ik ga snel de rest ook lezen! Dank je!