Afgelopen week weer gezellig bij de psycholoog geweest. Haar onschuldige vraag hoe het nu ging en mijn onschuldige antwoord duurde de hele sessie. Geen verkooptruc van haar volgens mij maar oprechte interesse. Ik vertelde haar namelijk dat het best goed ging maar dat ik nog steeds zo enorm moe ben. Ik word al moe wakker en word dan in de loop van de dag nog moeier en ik ga uiteindelijk uitgeput naar bed. Dat was dus duidelijk niet wat ze wilde horen!
Grappig hoe ik me daar allang bij had neergelegd en zij zich daar toch zorgen over maakt. Ik zou volgens haar allang moeten merken dat mijn energieniveau omhoog gaat maar dat is dus niet zo. Ik voel me als een verlept plantje wat al een paar dagen te lang geen water heeft gehad. Zoals mijn planten er thuis vaak bij staan, zegmaar. (Hmm..zou dat soms een patroon zijn?) Soms lijkt opstaan van de bank al meer energie te kosten dan ik nog in mijn lijf heb. De psycholoog denkt dat ik te weinig tijd voor mezelf neem. Ik zit elke dag (als mijn dochter naar het kdv is) een uur(!) op de bank. Hoezo neem ik geen tijd voor mezelf?? Is een uur niet genoeg dan??
Het schuldgevoel dat ik heb omdat ik thuiszit is zo groot dat ik het mezelf niet toesta om niets te doen. Tegelijkertijd heb ik zo weinig energie dat alles wat ik doe minimaal drie keer zoveel tijd kost als normaal. Aan het einde van de dag heb ik dan dus maar weinig voor elkaar. Daar voel ik me dan weer nutteloos door waardoor ik de vrije dag erop nog minder tijd aan mezelf mag besteden waardoor ik weer minder energie heb.... Enfin, de cirkelredenatie lijkt me duidelijk. Maar hoe doorbreek je zoiets nou eigenlijk?
Ik denk dat ik mezelf deze week maar tot een verplichte taak moet verheffen. Mezelf verplichten aan mezelf te werken, klink ik al als een ware schizofreen die met haar ene persoon tegen de ander praat en orders uitdeelt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten