Depressie en Schotse Hooglanders

05-08-2011 - Depressie en Schotse Hooglanders

 

Ik zit al weer 4 weken thuis en het voelt alsof ik net twee of drie dagen vrij heb gehad. Wat een tranen, wat een verwarring en vooral; wat een paniek!

Het is een heel raar proces, ik herken mezelf echt niet meer. Het lijkt wel of ik de afgelopen weken alleen maar slechter ben gaan functioneren. Ik ben vergeetachtig, ik ben ongelooflijk moe (ik dacht niet dat ik nog moeier zou kunnen voelen dan ik al deed, maar dat gaat dus gemakkelijk!) maar de paniekaanvallen zijn echt bizar! Van 3 dingen ‘moeten’ op een dag raak ik volledig in paniek, zo vreemd om mee te maken. Mijn psycholoog is vol begrip, het past binnen het plaatje. Ze zal wel blij zijn want volgens mij heeft ze aan mij een goede nieuwe klant erbij. Maar ze is er aardig over hoor, ze helpt ook wel echt en moet heel soms ook al wel een beetje om me lachen. Waarschijnlijk doet ze dat achter mijn rug om helemaal en ik waardeer het dan ook wel weer dat ze dat ‘in my face’ weer wat beperkt. Dat is immers ook niet goed voor het zelfvertrouwen.

In dit hele bizarre genezingsproces blijf ik mezelf toch maar weer dingen opleggen. Zo ben ik gaan hardlopen. Ik vond dat altijd iets voor idioten. Ja, echt waar, mijn welgemeende excuses voor al die gedachten over hardlopers van de afgelopen jaren. Maar goed, ik had gehoord hoe goed hardlopen kan helpen tegen depressies en vetrollen -ook zoiets waar ik al jaren chronisch last van heb- dus ik moest er van mezelf maar aan geloven. Zeker nu mijn psycholoog officieel heeft gezegd dat ik in een depressie zit, moet ik me daar misschien ook maar eens naar gaan gedragen dacht ik zo. En dan op een positieve manier natuurlijk, de destructieve zaken heb ik na jaren van oefening allang onder controle. Eigenlijk vind ik dat hardlopen nog steeds iets voor idioten, ik vind mezelf nu alleen ook een idioot. Ik ben benieuwd of ik hier ooit anders over ga denken en de magie van het hardlopen ga ontdekken. Misschien ontdek ik dat ik niet zo gek ben als ik altijd dacht omdat ik het dus nooit leuk ga vinden… Voorlopig hou ik het nog maar vol.

Ik ren volgens een schema, heel praktisch verteld een lieve dame mij in mijn oortje wanneer ik moet joggen en wanneer ik mag lopen. En ik? Ik ben vooral bezig met mijn angst voor de enorme Schotse Hooglanders die vrij rondlopen in het bos waar ik poog te rennen. Ik bedacht me vandaag wel dat mijn training in dat opzicht wel gunstig is, want als ik aangevallen wordt door zo’n beest, kan ik nu tenminste wegrennen (90 seconden dan, want langer achter elkaar heb ik nog niet gerend)! Beetje jammer is wel dat ik dan waarschijnlijk nooit meer het bos uit kom want met mijn richtingsgevoel is het überhaupt een wonder dat ik de afgelopen twee weken de weg terug steeds weer heb gevonden. Als ik in paniek weg moet rennen kan ik me natuurlijk nooit genoeg concentreren op de weg…

Ik ga eerst maar eens op internet opzoeken hoe hard een Schotse Hooglander kan rennen om te bepalen of er een kans op ontsnappen is. Misschien kan ik een boomklimcursus gaan volgen….