Elke week zit ik weer braaf bij mijn therapie sessies mijn best te doen om tot inzichten te komen en mezelf te begrijpen. Ik probeer mijn perfectionisme onder controle te krijgen en te veranderen dat ik altijd maar moet, moet, moet. En passant komt daar dan nog eens een grote dosis oud zeer naar boven. Dat ik niet gelukkig was vroeger, dat wist ik al. Maar hoe dat nou precies kwam, daar begreep ik maar bar weinig van eigenlijk. Toch begint het inzicht in dat laatste steeds meer te groeien. En het goede nieuws daarin? Het blijkt niet mijn schuld te zijn! Manlief beweerde dit overigens al jaren maar strijdde tegen veel meer jaren van de tegenover gestelde boodschap. Nu zijn er meer mensen die me vertellen dat het niet mijn schuld is en begint deze boodschap de overhand te krijgen.
Ik heb wel wat hulptroepen ingeschakeld hoor, anders was het nog niet voldoende. Zo draagt mijn poppenmeisje een flinke steen bij door zichzelf te zijn. Dat is dus een lief, onschuldig meisje wat het verdient om gelukkig te zijn en om beschermd te worden. Maar om even een hele grote dosis therapie in één keer te krijgen ben ik op een therapie weekend geweest. Met een vriendin heb ik een weekend lang cocktails gedronken, geshopt, gepraat, geslapen en gelachen, veel gelachen. Ze is een van de weinigen die me echt begrijpt en dus niet probeert me te ‘maken’. Ze snapt dat ik er zelf uit moet komen en kwam met een flinke dosis goed advies en vooral veel luisterend oor. Het slapen en de cocktails droegen ook bijzonder positief bij aan het geluksgevoel. En het lachen, het gieren, het brullen? Tja, dat was de roze kers op de taart!
Ik voelde me herboren na het weekend en voel me ook anders nu. Ik heb sterk het gevoel dat ik alles anders wil gaan doen. Ik wil mijn leven weer oppakken. Ik moet alleen nog heel even bekijken wat mijn leven zou moeten zijn. De weg waar ik voor dit alles overheen denderde was namelijk niet de richting waar ik heen wilde. Mijn totale gebrek aan richtingsgevoel maakt het ook wel lastig om de juiste route te vinden. Het helpt natuurlijk niet dat ik dan voornamelijk door vrouwen wordt bijgestaan.... Ik zal dus maar af en toe naar manlief met zijn feilloze richtingsgevoel moeten luisteren. Hmmm.... Ik denk dat ik dat maar stiekem ga doen, hij moet niet naast zijn schoenen gaan lopen natuurlijk! J
Alle therapie kost helaas wel veel energie. Meer dan ik heb ook. Na mijn sessie van afgelopen maandag ben ik totaal uitgeput merk ik. Het blijft raar hoe ergens over praten zoveel energie kan kosten. Misschien moet ik ook eens proberen niet zo mijn best te doen tijdens therapie. Ik vraag me zo vaak af hoe raar mijn therapeute me eigenlijk zou vinden. Ik hoor namelijk zelf met zeer grote regelmaat mijn eigen cirkelredernaties en zie de belachelijkheid daarvan echt wel in. Toch blijft ze vriendelijk en geduldig, heel geduldig. Misschien zit ze in haar hoofd te bedenken welke kleur keuken ze gaat uitzoeken met het geld wat ze dankzij mijn hersenspinsels gaat verdienen. Hoewel....ik vraag me af of ze een keuken heeft. Ze is eng dun namelijk dus ik vraag me af of ze wel eet. Ik stel me trouwens regelmatig voor hoe zij in het normale leven is. Misschien hangt zij in de weekenden wel op haar kop vastgesnoerd in haar love swing! Of misschien zijn haar kinderen thuis wel de baas en heeft ze niets te zeggen. Ik zal het waarschijnlijk nooit te weten komen maar deze kleine fantasieen helpen me af en toe stiekem wel door een sessie heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten