Bedankt en tot ziens

Buiten miezert het. De lente is nog nergens te bekennen ondanks het feit dat het eind maart is. Ze rilt terwijl ze naar het treurige tehuis loopt. De omgeving is mooi, het is een oud bos. Vast een fijne plek om dit voorjaar te wandelen denkt ze bij zichzelf. Een traan loopt over haar wang, ongemerkt was hij in haar oog gegroeid tot hij plotseling naar beneden viel over haar warme wang. Met een snelle beweging veegt ze hem weg. Geen tijd voor tranen nu, ze heeft belangrijk werk te doen. In haar aantekeningenblok staan veel vragen, eisen, wensen genoteerd. Als ze dan toch een hospice voor haar stervende vader moet zoeken, dan maar grondig onderzoek doen. Ze loopt het huis binnen en wordt overvallen door een diepe triestheid. Als ze de afdeling oploopt weet ze al dat dit huis het niet zal worden. Als hij niet al stervende zou zijn, dan zou hij door de triestheid van dit huis wel spontaan dood willen. Ze raffelt het gesprek af en loopt zo snel ze kan terug naar haar auto. In haar aantekeningen zet ze een simpele ‘nee, nooit’. Ze toetst het volgende adres in en gaat weer op pad. Ze doet het graag, eindelijk iets wat ze voor haar vader kan doen, verder is er niets. Maar de dag weegt zwaar, het is vreselijk en het breekt haar hart om de plek waar haar vader zal sterven, uit te moeten zoeken. Alsof ze op de één of andere manier wil dat hij zal sterven door deze keuze te maken. Onzin natuurlijk, het ziekenhuis zal hem volgende week simpelweg ontslaan omdat hij uitbehandeld is. Toch doet het haar pijn op een niveau wat ze vooraf nooit had kunnen bedenken. Het hospice werd niet gekozen. Nog voor de beslissing genomen kan worden, sterft hij in de treurige ziekenhuiskamer waar hij de afgelopen weken had gelegen. Het had zelfs de artsen verbaasd hoe snel het was gegaan.

De dochter regelt veel voor de begrafenis, zoekt de kleding voor haar moeder uit en rijdt af en aan voor allerlei zaken. Haar eigen dochter ziet ze nauwelijks en veel plek voor haar verdriet is er niet. Na de trieste begrafenis neemt ze een week vrij en is blij als ze weer naar het normale leven terug kan keren op haar werk. Een beetje onwennig stapt ze het kantoorpand binnen. In de spiegelende gevel ziet ze haar grauwe gezicht. Ze heeft maar weinig geslapen de afgelopen weken en haar verdriet tekent op haar gezicht. In de auto heeft ze gehuild, halverwege stopte ze om haar gezicht schoon te maken en verder te kunnen rijden. Nu heeft ze haar emoties weer enigszins onder controle. Het voelt prettig weer onder de mensen te zijn en ze voelt veel medeleven van haar collega’s. Haar baas had haar afgelopen week verrast door op de begrafenis te verschijnen, ze had het erg gewaardeerd. De dag verloopt wat rommelig en de hele dag heeft de jonge vrouw een raar gevoel. Het zullen de spanningen van de afgelopen maanden wel zijn denkt ze. Het is ook niet niks, halverwege je zwangerschap horen dat je vader zal sterven en vlak na de bevalling op zijn begrafenis staan.

Om vier uur roept haar baas haar bij zich. De baas die amper een week haar hand schudde, haar betraande wangen zoende en haar condoleerde. Er is geen plaats meer voor haar binnen het bedrijf. De grond zakt onder haar voeten weg. Ze kan niets uitbrengen, misselijkheid vult haar maag, haar handen zijn hard samen geknepen in haar schoot. Ze voelt hoe de nagels in haar huid snijden. De pijn die dat veroorzaakt is fijner dan de pijn die ze in haar hart voelt. In één klap is ze alles kwijt, haar baan, zekerheid, collega’s, het beetje steun dat ze daar vond. Thuis huilt ze harder dan ze de afgelopen weken heeft gedaan. Alle energie die ze had, zou naar het verdriet om haar vader moeten gaan en plotseling heeft ze daar geen energie voor over. Plotseling moest ze een andere baan zoeken, solliciteren, anderen overtuigen van haar capaciteiten. Alles op een moment dat ze zich totaal waardeloos voelt. Verloren en eenzaam moet ze naar vreemde bedrijven gaan, vreemde mensen ontmoeten en hen overtuigen dat ze haar moeten aannemen. Het voelt als een onmogelijke taak.

Ze is een vechter en natuurlijk lukt het haar. Diep van binnen weet ze dat de prijs die ze voor deze nieuwe baan betaalt, hoger is dan ze ooit kan betalen maar ze heeft geen keuze. Haar lieve, begripvolle baas hoeft deze prijs niet te betalen en leeft zijn leven vrolijk verder. De jonge vrouw zal deze baas nooit meer vergeten, hoe graag ze dat ook wil.