Aftellen tot aan het station

Er hangt sinds kort een aftelkalender bij ons in huis. Een aftelkalender tot dochterlief naar school mag. De kalender is voor haar, iedere dag mag ze een sticker plakken en langzaam komt de dag van haar eerste schooldag dichter en dichter bij. Ze heeft er zin in en kijkt er enorm naar uit. De aftelkalender is ook een beetje voor mij. Het is mijn houvast in deze laatste weken. De afgelopen tijd was heel bijzonder. Ik realiseerde me hoe zeer mijn dochter nu nog echt zichzelf is, zonder allerlei invloeden van buitenaf. Ik koesterde onze momenten samen. Heerlijk aanrommelen en niets hoeven. Maar sinds een week of wat heeft mevrouw het in haar bol. Ze is als een ADHD patiënt zonder medicijnen en op een dieet van louter suiker en kleurstoffen. Ze is altijd al actief maar op het moment stuitert ze werkelijk rond in huis. Ik kijk nu met regelmaat op de kalender en tel de dagen af tot ik in mijn lege huis zal zitten. Ongetwijfeld met een gebroken hart maar wel in rust!

Het is een moment van bezinning ook. Wat een reis hebben we de afgelopen jaren gemaakt. Het begon in een donderstorm waar geen eind aan leek te komen, een uitstapje wat gedoemd leek om te mislukken. Langzaam klaarde het weer op en vonden we elkaar, maakten we vooral plezier. We werden echte vriendinnen en hielden uiteindelijk van elkaar zoals ik altijd had gedroomd. We zijn samen de reis gaan waarderen.

We zijn er nog lang niet gelukkig maar het voelt nu wel alsof we op het punt staan een station binnen te rollen. Ik vraag me nu steeds af of we het gezellige rustige boemeltreintje moeten zullen gaan verlaten en in een flitsende en vooral snelle intercity moeten stappen. Ik vraag me af wat er straks gaat gebeuren als we het station inrollen en de deuren van de trein openen. Zal ze als een dolle de trein uit rennen en de grootste en snelste trein uitzoeken en daar zomaar instappen? Moet ik dan hard achter haar aanrennen in de hoop die trein ook nog te halen? Of zal ze stiekem wat verlegen mijn hand pakken en tegen me fluisteren dat ze nog even wil blijven zitten?

Ik heb geen idee maar ik zet me voor de zekerheid vast schrap, in mijn ene hand onze koffers geklemd en in de andere haar kleine handje, want wat er ook gebeurt ik blijf bij haar in die trein, welke ze ook kiest!