Vandaag is het precies twee jaar geleden. Twee jaar. Sophie was nog geen half jaar, een echte baby nog. Ik vraag me af of hij weet hoe lief en hoe leuk ze nu is. Hoe ze bijna niet meer huilt nu het wat beter met mij gaat. Vroeger geloofde ik echt heilig in ‘iets na de dood’, dat mensen niet gelijk helemaal weg zouden zijn maar bij je konden blijven. Bij je zouden blijven. Nu niet meer. Ik wil het wel geloven, heel graag zelfs. Geloven is gemakkelijker dan niet geloven. Ik zou het heel fijn vinden als hij mijn kleine meisje zag opgroeien. Ik zou dolgelukkig zijn als hij erbij is op mijn reis. Natuurlijk zou ik het aller gelukkigste zijn als hij mijn nieuwe weg goed zou keuren. Als hij trots op me zou zijn. Maar als dit allemaal zo zou zijn, dan had ik daar toch zeker een keer een teken van gekregen moeten hebben?
Ik zou gevoeld moeten hebben dat hij in me gelooft, dat hij het eens is met mijn keuzes. Maar ik voel het niet. Ik voel vooral de twijfel. Doe ik er goed aan, gaat het lukken, ga ik de weg vinden? Het is nog zo donker. Ik had zo gehoopt dat hij, juist hij, voor een beetje licht zou kunnen zorgen.
Nee, ik moet nu na twee jaar toch echt concluderen dat hij er niet meer is. Dat ik de mooiste, de moeilijkste, de grappigste, de meest starre maar vooral de liefste man ter wereld heb moeten begraven.
Lieve papa, als u me toch per ongeluk kunt horen, kunt zien, met me mee reist; ik mis u. Ik hou van u, ik wou dat ik dat nog een keer had gezegd.
Oh, en als u er dan toch bent en luistert en het niet te veel moeite is enzo, wilt u me dan even laten weten of ik het goed doe?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten