Slechte mama voedt op

Soms voel ik me een slechte moeder. Ik wil namelijk dat mijn dochter me lief vind. Maar ik wil ook een welopgevoed kind. Ik heb namelijk een enorme hekel aan die onopgevoede schreeuwende respectloze kinderen. Van die types die duidelijk de baas zijn en zelf bepalen of ze eten, wat ze eten en of ze gaan slapen en wanneer. Het lijkt me ook als ouder ontzettend onhandig als je de controle over dergelijke processen verliest. Ik heb in mijn omgeving een aantal van deze exemplaren die mij bij iedere ontmoeting weer angst inboezemen. Zo mag mijn engeltje (ahum) dus niet worden. Best lastig want ze is van de vasthoudende soort die bijzonder goed weet wat ze wil. En dat is meestal niet wat ik wil... Opvoeden dus!

Maar hoe doe je dat opvoeden? Als ik terug denk aan mijn eigen jeugd herinner ik me vooral het ijzeren regime vol dreigementen (die nooit loos waren) en daarmee een behoorlijke dosis angst. Als je namelijk ’s ochtends al weet dat je ’s avonds slaag gaat krijgen van je vader voor wat je nú bij je moeder fout hebt gedaan dan is de dag redelijk verpest. Weg zorgeloos genieten van het spelen. Die kant wil ik dus zeker niet op, dat lijkt me duidelijk. Mijn dochter mag best stout zijn en daar mag ik best boos over worden maar ik wil wel dat ze opgroeid in de wetenschap dat ze niets kan doen wat er voor zorgt dat ik niet (of minder) van haar zal houden.

Sinds kort hebben wij dus een gang. Hier is geen verhuizing of verbouwing aan vooraf gegaan, de gang was er al maar bestaat ineens als strafplek voor mijn dochter. Er zit namelijk sinds kort een traphekje onderaan de trap. Niet heel mooi maar wel effectief. Anders kan ik mevrouw wel op de gang zetten maar dan is ze binnen een minuut boven en dan is de straf er ook weer van af. Ik heb de gang nu een aantal keren gebruikt. Dat maakte behoorlijke indruk kan ik wel zeggen. Mijn dochter ontvangt eerst een paar keer een waarschuwing en dan volgt de laatste waarschuwing. Gaat ze dan toch verder, dan mag ze op de gang staan. Als een ware drama queen staat ze dan tegen de deur aan te brullen terwijl ik in de kamer probeer te negeren dat mijn dochter hartverscheurend huilt. Ik probeer zen te blijven en tel tot 30. Dat is nu mijn vrij willekeurige strafmaat. Dan ga ik naar de gang, leg haar nog een keer rustig uit wat er niet goed ging en maak het dan goed met een dikke kus en een knuffel.

Maarja, zo’n straf werkt alleen in huis (want zonder gang kom ik nergens) en als ik voldoende zen ben om haar eerst nog te kunnen waarschuwen dat de gangstraf er wellicht aan zit te komen. Helaas verkeer ik in een onophoudelijke staat van ernstige oververmoeidheid. Die vermoeidheid en de vasthoudendheid van mijn tweejarige gecombineerd, zorgen er helaas ook wel eens voor dat ik volledig uit mijn slof schiet. Laatst werd ik heel boos op haar om iets kleins. Onnozel. Ze schrok, keek me aan en begon met een trillend onderlipje keihard te brullen! Dat gezichtjes is zó zielig, eerlijk waar! Onmogelijk om daar weerstand aan te bieden. Ik maakte het snel goed en hernieuwde onze vriendschap (ik geef toe, hier zijn een aantal doosjes rozijntjes voor gebruikt). Het was weer helemaal goed, dacht ik (nog steeds enigszinds beschaamd) toen mijn man thuis kwam.
 
Ik vertelde hem over onze leuke dag en liet tactisch maar achterwege dat ik zo tegen haar was uitgevallen en haar kleine meisjeshartje zo bruut had gebroken. Ze speelde vrolijk verder maar zei ineens tegen papa; en mama boos niet he? Ze snapt ontkenningen nog niet helemaal maar de strekking van haar verhaal was pijnlijk duidelijk. Geïllustreerd door mijn rode hoofd erbij. De schade aan mijn goede moeder-imago was nog beperkt gebleven als ze niet vervolgens de middag begon na te spelen met haar pop. Toppedori brulde ze naar haar onschuldige pop, afblijven! Niet aankomen! En liep boos weg bij de pop. Toppedori is de variant van een (veel gebruikt, ja) scheldwoord van mij wat ze, gelukkig, niet helemaal correct nazegt. Papa keek mij veelbetekenend aan en schudde lichtjes zijn hoofd. En ik? Ik voelde me de ultieme slechte moeder...