Goed, ik moet het toegeven. Ik kan niet meer. Het is afgelopen, uit. Ik heb geen energie meer over. Zie me als een auto die al een hele tijd geleden een rood waarschuwingslampje te zien kreeg omdat de benzine op was. Die vervolgens de reservetank ook maar gewoon bleef doorrijden zonder te tanken. De prut onderin de tank nog gebruikte en vervolgens de laatste meters op de benzinedampen nog doorpruttelde. Piepend, krakend en stomend is de boel (tot mijn grote verbazing) nu echt tot stilstand gekomen. De vraag is dan; laten we de restanten van wat ooit een autootje was gewoon maar naar de schroot afvoeren, total loss verklaard? Of doen we een laatste wanhopige poging om hem nog één keertje op te poetsen, laten we hem opnieuw tot leven komen door er nieuwe olie en vooral nieuwe benzine in te doen? En de grote vraag is ook, is het autootje nog al die moeite waard?
Ik was zelf, als ik heel eerlijk ben, nogal een grote voorstander van de total loss verklaring. De schroot klonk als best een fijne plek. Maarja, mijn dochter en mijn man zijn nogal gehecht aan het autootje... vooruit dan maar, we doen nog één poging.
Het is voor mij een enorme stap en grote beslissing maar ik heb toch maar eens bij de psycholoog geopperd of anti-depressiva niet een idee zouden zijn. Ergens had ik nog een wanhopig gevoel dat ze me wellicht van dit idee zou afpraten omdat het allemaal nog best wel meeviel. Niet dus. Ze reageerde bijna enthousiast. Hmmm. Blijkbaar was ze erg blij met mijn eigen conclusie en zag zij dit al enige tijd geleden aankomen. Wellicht dat de getrainde lezer van mijn blog nu ook handenwrijvend zit te gniffelen dat ik er ook ein-de-lijk eens achter ben dat ik dit echt niet meer zelf op kan lossen. Maar voor mij was het een grote verrassing en dan niet van de fijne soort. Toen ik bij mijn psycholoog verzuchtte dat ik elke keer weer denk dat ik onderaan de put zit maar dan toch nog een stukje verder kan zakken, antwoordde zij droog: nee hoor, je zat nog steeds niet onderaan, je bent gewoon erg goed in wegkijken. Die kun je dan weer fijn in je zak steken. Had ze me dan niet even kunnen waarschuwen? Ja,ja, ik weet ook wel dat dat geen zin had, dat lampje brandde ook al en als ik heel eerlijk ben, heeft de auto ook al meer dan eens een alarmbel (die was niet zo hard), piepend alarm (heel irritant) en een noodklok geluid (die suist nog na in mijn oren) heeft doen afgaan, en ja, die heb ik allemaal genegeerd ja!
Maar goed. Vandaag ben ik bij de huisarts geweest. Na mijn verhaal te hebben aangehoord schreef zij mij gek genoeg direct de pillen voor. Geen discussie over mogelijk concludeerde zij direct, meer dan genoeg indicatie voor de medicijnen. Dat is raar, officiële bevestiging dat het echt niet meer gaat en dat het goed is dat ik hulp heb gevraagd. En ik krijg de hulp ook nog, zonder problemen! Vanmiddag ga ik ze ophalen. Ik ben daar zenuwachtig voor want het schijnt een behoorlijke hel te kunnen zijn die eerste weken.
Ik heb vanmorgen daarom maar mijn hele huis gedaan, als ik dan de komende weken ineens niets meer kan, dan is het startpunt in elk geval acceptabel. Verder heb ik net boodschappen ingeslagen. Als een dolgedraaide eekhoorn die twee minuten voor zijn winterslaap ontdekte dat hij zijn wintervoorraad was vergeten, fietste ik net naar huis met genoeg proviand voor weken. De vriezer ligt vol en er zijn complete uitgedachte maaltijden die manlief voor me kan koken zodat ik dat niet hoef. Mijn beste vriendinnetje weet van mijn onderduik actie en de gordijnen zitten vast hermetisch dicht, kunnen de buren daar ook vast aan wennen. En tenslote; jullie weten nu ook waarom het wellicht even stil zal zijn. En misschien begrijpen jullie straks ook waar eventuele gele duikboten en babies in de lucht vandaan komen in vervolgverhalen. En als over een paar weken mijn blogs ineens overlopen van hilariteit, gezelligheid en vrolijkheid, dan weten jullie als eerste dat de medicijnen werken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten