Afscheid

Veel tijd om te schrijven heb ik niet gehad de laatste tijd. Tijd in mijn hoofd vooral dan, feitelijke tijd valt altijd en overal te vinden natuurlijk. Terwijl ik dit schrijf klinken de toetsen van mijn laptop harder dan normaal. De kamer heeft een echo. In twee hoeken van de kamer staan hoopjes spullen. De ene hoop bestaat uit nette opgestapelde dozen, de andere lijkt een ongeordende berg troep, in werkelijkheid is het ons leven. Papierwerk, paspoorten, eindeloze to-do lijstjes, vermengd met speelgoed. Het is nacht in Nederland en de klok met de tijd in Canada lijkt harder te tikken dan normaal. Symbolisch misschien. Morgen is het eindelijk zo ver en komen de verhuizers. Net schoot ik wakker en voelde aan alles dat slapen er even niet in zat. De eerste keer eigenlijk dat ik niet kan slapen van ons avontuur.

De afgelopen maanden hebben we eindeloos gewerkt en geregeld, gepakt en vooral weggegooid voor volgende week. Dinsdag staat er een vliegtuig voor ons klaar. Goed voor ons en nog een paar honderd anderen, maar volgende week begint ons nieuwe leven aan de andere kant van de wereld. Een mooi moment dat ons niet is komen aanwaaien, we hebben er keihard voor moeten vechten. Een gevecht dat we in stilte hebben gevochten, achter de schermen en veelal in het geheim. Het was een moeilijk proces want uiteindelijk betekent het afscheid nemen.

Besluiten om weg te gaan uit Nederland betekent het afsluiten van veel dingen, het fysiek achterlaten van heel veel spullen en van mensen. Die spullen vielen ons niet zwaar, toen de knop eenmaal omgezet was, werd het steeds heilzamer. Met alles wat werd weg gegooid, weggegeven of verkocht voelde we ons letterlijk lichter worden. De realisatie dat we al die spullen niet nodig hadden maakte ons blij en opgelucht. Soms voelde het wat gek; dingen die je tijden lang had verzameld om je heen en die je niet nodig bleek te hebben.

Het afscheid nemen van mensen is moeilijker. Meestal niet trouwens, het is tenslotte maar de andere kant van de wereld, via skype kunnen we contact houden en zal het voelen alsof we elkaar toch even hebben gezien en veel mensen zullen ons vertrek aangrijpen om die gave reis naar Canada nu eens echt te maken. Bij sommige mensen sneed het door onze ziel en waren er nauwelijks genoeg tranen voor het afscheid. Qua timing bleek ons vertrek niet slechter uit te kunnen komen. Een ongeplande, onverwachte twist in ons leven waar we geen invloed op hebben legde een vreselijke zwarte deken op ons vertrek, haast alsof ons niet zoveel geluk gegund was. Maar misschien moest het zo zijn dat dit zo vlak voor vertrek gebeurde zodat andere opties eigenlijk al vergeven waren. Ik weet het niet, maar het maakt het afscheid van sommigen moeilijker dan alles wat ik ooit heb gedaan.

En toch blijft de overtuiging dat het goed is dat we gaan. Het is een nieuw begin. Een reset voor ons, een kans op nieuw geluk. Hoeveel mensen hun wenkbrauwen ook fronzen, hoe vaak ons ook gevraagd wordt waarom of zelfs hoe boos sommigen ook kunnen zijn; ons besluit om te vertrekken voelt beter dan alles wat we ooit hebben gedaan. Ook om 3 uur ’s nachts in een leeg huis! Straks landen we in Canada en begint het tweede deel van ons leven. Want hoe het ook loopt; er zal een periode voor en een periode na Canada zijn.

Op deze blog zal ik niet veel meer schrijven denk ik. Mijn burnout is voorbij en hoewel ik mama blijf, past deze blog mij nu niet meer. Ik ben gegroeid, samen met dit blog maar nu is het tijd om ook hier afscheid van te nemen en vooruit te gaan. Voorlopig zullen er blogs van mij verschijnen op www.dreamandmore.com Blogs over onze verhuizing, ons nieuwe huis en natuurlijk de liefde van mij leven. Het is geen afscheid voor eeuwig, het is tenslotte maar de andere kant van de wereld en maar een muisklik ver weg. Een beetje missen zal ik jullie zeker maar ook op mijn nieuwe blog hou ik graag contact!