Een nieuwe baan dus een nieuwe garderobe!

Elke vrouw weet het, bij een nieuwe baan hoort een nieuwe outfit, of beter nog; een compleet nieuwe garderobe! Bij die nieuwe baan past dat ene jurkje namelijk perfect of hoort die ene bloes er echt bij. Nu heb ik al jaren een zelfde soort baan. Een baan waarbij ik representatief voor de dag moet komen. Zakelijk en volwassen, zo was altijd mijn beoogde uitstraling. Nu heb ik dus een nieuwe baan. Noem het de household-manager, de hoofd-wasser, de thuis-coördinator of gewoon huisvrouw, dat kan ook natuurlijk. Oh, en ik ben natuurlijk ook parttime schrijfster, zelf uitgeroepen, dat wel maar niet minder ambitieus. En bij die nieuwe banen hoort, je raadt het al; een nieuwe garderobe!

Ik zag mezelf gek genoeg niet in een pak stofzuigen of de ramen lappen in één van mijn ietwat strakke, korte jurkjes de ramen lappen. Bovendien is zo’n outfit niet praktisch als je op de grond een duplo kasteel moet maken of door de zompige modder grond achter een geit aan rent. Genoeg reden dus om eens flink te gaan shoppen. Het lastige was alleen wel dat ik merkte dat ik al jaren vooral had geshopt op werkkleding en niet op casual outfits. Wat is mijn smaak, vroeg ik mij ineens vertwijfeld af. En hoe kan ik er comfortabel bij lopen zonder gelijk een uitgebluste, afgeleefde moeke uitstraling te adopteren? Want laten we wel wezen, wij dames gaan altijd nog liever als hete milf door het leven dan als seksloze moeder. Of beken ik hier nu geheel per ongeluk een persoonlijk geheim? Nou ja..

Na een flinke online zoektocht, talloze wanhopige momenten, veel, heel veel bezoekjes van mijn pakjes postbode heb ik nu een nieuwe garderobe. Mijn kledingkast is uitgemest en op een paar stukken na heb ik nu een volledige casual garderobe. Een mooi startpunt voor mijn nieuwe leven, mijn nieuwe route en missie in het leven. Want de laatste week van het kinderdag verblijf is aangebroken en de paniek slaat soms al aardig toe. Hoe ga ik de dagen vullen? Hoe hou ik dochterlief tevreden en bovenal; hoe hou ik haar in het gareel? Het komt vast goed, dat weet ik ook wel. Dochter heeft er in elk geval heel veel zin in en met haar goede wil komen we al een heel eind. Gelukkig zijn er steeds meer dames in de straat zonder baan en zijn er dus steeds meer kinderen thuis door de week. Ik bespeur bij al die buurvrouwen eenzelfde angst dus iedereen staat te springen om speel afspraakjes.

Ach, ik blijf ook maar tegen mezelf zeggen dat hoe het ook gaat lopen, ik er in elk geval wel mooi uit zie in mijn nieuwe outfits!

Oude relatie en nieuwe dates

Ik zit dus nog steeds vol in de relaties. Met man en psycholoog. Ik heb het echt geprobeerd uit te maken hoor, met de psycholoog dus, mijn man hou ik -geheel volgens plan- aan. Tijdens het ongemakkelijke ik-wil-eigenlijk-van-je-af-gesprek zag ik mijn psycholoog verschieten. Zichtbaar geschrokken zag ik haar in haar hoofd al het granieten aanrechtblad afbestellen, de massieve vloer vervangen voor een laminaat variant en een luxaflexje ophangen in plaats van de door haar zo gewenste shutters. Ze hield zich goed hoor, ik ken haar gewoon erg goed inmiddels. Ze herstelde zich snel en nam haar immer professionele houding weer aan. Toch zag ik de zweem van teleurstelling in haar ogen blijven. Ik verzwakte. Ik kon haar hart niet zomaar keihard breken. Ik heb te weinig therapie gehad om mijn people pleasing behoefte helemaal uit te schakelen. Gelukkig maar, voor haar dan. Ik zit er voorlopig nog steeds aan vast. Gelukkig was ik wel standvastig genoeg om de frequentie naar beneden te krijgen. Ik hoef haar niet meer wekelijks te zien maar mag om en om een weekje vrij. Het voelt een heel klein beetje als spijbelen maar ik heb besloten dat ik het toch ooit echt op eigen benen moet gaan rooien. Een beetje afbouw is daarin wel fijn. Gelukkig blijft er genoeg om aan te werken en met mijn karakter is het ook nooit goed genoeg dus dat is een fijne vicieuze cirkel waar mijn psycholoog handig gebruik van kan maken.

De vraag voor mij is wel of ik haar wil gaan vervangen en zo ja, hoe. Ik speel de laatste tijd namelijk wel eens met het idee om iets aan sport te gaan doen. Ik moet al bijna kokhalzen als ik het zo opschrijf. Jarenlang ben ik fervent tegenstander geweest van alles waar je zinloos moe en zweterig van wordt. Helaas ban ik al weer enige jaren geleden de 30 gepasseerd en met een kind in the pocket, blijft je lichaam toch wat achter bij je wensen… Inmiddels zijn er echte rollen ontstaan waar dochterlief me heel graag, al prikkend en knijpend, op wijst. Hard lachend roept ze dat ik zo’n dikke buik heb. Nou ben ik wel wat gewend van haar, want ze wijst me er ook heel graag op dat ik een tent op mijn hoofd heb. De eerste keer dat ze dat luid lachend riep, vermoedde ik dat een kappersbezoek wel zou helpen maar helaas. Ze bleek te refereren aan mijn fronsrimpels tussen mijn wenkbrauwen. Een beetje gelijk heeft ze wel, het is inderdaad een mooi driehoekje, in de vorm van een tent. Ik overweeg om haar spaargeld in te zetten voor een flinke botox behandeling, aangezien zij het issue aanhangig heeft gemaakt én bovendien mede de oorzaak is. Ik moet namelijk zeer regelmatig heel boos naar haar kijken en dat komt de tent dus niet ten goede. Die tent, die kan ik dus wel hebben van haar maar het gelach om mijn rollen…nee, dat is een beetje pijnlijk. Vooral omdat ik de rol der rollen zelf ook zo goed zie hangen. Over mijn broek, onder een truitje, of erger nog; als ik naakt voor de spiegel sta! Brrrr…

Ik geloof dus dat ik maar moet gaan sporten. Ik ben me nu aan het oriënteren wat voor sport ik zal gaan doen want zoiets moet je niet overhaasten natuurlijk. Gelukkig las ik laatst een artikel over dat als je heel hard denkt dat je bepaalde spieren gebruikt, ze daadwerkelijk gestimuleerd worden. Ik wil niet verder nadenken over de kans dat dit waar is en val nu standaard elke avond in slaap terwijl ik me rot sport -in mijn hoofd dan-. Je moet dus niet raar opkijken als je me binnenkort super strak rond ziet lopen. Of met een dikke rol én een sporttas. We zien wel.

Verbroken relatie

Ik ga het uitmaken. Niet dat er een ander is hoor, mijn hemel, nee. Even geen polonaise meer aan mijn lijf. Ik ga het uitmaken omdat het op is, het gevoel is weg. Dat fijne gevoel van lichte spanning als ik haar weer zou zien. Die gespannen verwachtingen van wat we nu weer zouden gaan doen. Het is een sleur geworden. De spanning eruit, de magie verdwenen. We kennen het allemaal natuurlijk en soms valt zo’n relatie nog wel te redden en ik heb dat ook echt geprobeerd, werkelijk. Maar ja, als het er niet meer is, dan is het er niet meer.

Eigenlijk wilde ik het haar vanmorgen vertellen. Maar het kwam er niet van. Nou ja, vooruit, ik was te laf, durfde niet. Ik denk dat ik volgende week een oldskool briefje meeneem. Zo een met erop: het is uit. Gewoon, recht voor zijn raap, zonder poespas. Maar ja, ze zal wel willen weten waarom. Waar het mis is gegaan, wat ze anders had kunnen doen… Zou ze gaan huilen vraag ik me nu ineens af? Wat dan? Durf ik dan nog steeds keihard tegen haar te zeggen dat ze zich er maar overheen moet zetten en dat ik niet meer kom?

Mijn man weet het inmiddels ook trouwens. Hij vond het wel spannend geloof ik. Ze heeft de afgelopen anderhalf jaar natuurlijk ook wel een groot deel uitgemaakt van ons leven. Ik ben al aan het idee aan het wennen. Hoewel, echt definitief breken, dat vind ik misschien ook wel weer net iets te heftig nu. Er is al zoveel aan het veranderen. Misschien hou ik haar er toch nog even aan maar dan wat minder vaak. Iets meer in balans zodat ik meer tijd heb voor mijn man en kind. Die verdienen ook mijn aandacht natuurlijk.

Ja, dat doe ik. Ik blijf haar zien! Maar dan wat minder vaak. Eén keer per maand of zo. Gewoon, voor de zekerheid. Nu nog even bedenken hoe ik haar ga verkopen dat ze mijn vangnet moet zijn. Dat we haar wensen even terzijde schuiven en die van mij laten heersen. Ze zal haar keuken op moeten geven, de uitbouw moeten laten voor wat hij is. Ze zal opofferingen moeten maken, dat is zeker. Maar ik kan ook niet eeuwig in therapie blijven natuurlijk, of zou zij dat wel hebben gedacht? Nee, mijn psycholoog gaat haar beste en meest trouwe klant toch echt (een beetje) kwijt raken geloof ik.

Als ik het tenminste durf te zeggen volgende week…