Maar goed, ik wijk af van mijn initiële
verhaal. Mijn boekpresentatie. Nou ja, niet helemaal van mij
natuurlijk, ik moest hem delen met nog negen anderen. Misschien is
mocht een betere term. Ik was maar wat blij dat er nog negen anderen
om me heen stonden want zenuwachtig was ik zeker. Bovendien was het
met alleen mijn aanwezigheid niet zo'n succes geweest. De combinatie
van de locatie van de presentatie (andere kant van het land ivm
vestigingsplaats uitgever), de inhoud van mijn verhaal en mijn eigen
gene om mensen overactief uit te nodigen voor het feest resulteerde
in een dramatische opkomst van mijn fans. Gelukkig ben ik getrouwd en
kon mijn man me moeilijk alleen laten gaan, anders had ik daar mooi
alleen gestaan. Want terwijl ik daar in een rijtje vol mede auteurs
stond te luisteren naar de vriendelijke woorden van onze uitgever,
keek ik de zaal rond. Mijn ogen schoten over de hoofden van de
aanwezigen. In een golvende beweging schoten mijn ogen heen en weer.
Nog een rondje, nog eens turen naar het tafeltje achterin.
Niemand.
Ik had het niet verwacht maar ik voelde
toch een golf van teleurstelling in me opwellen bij het zien van
niemand voor mij. Even voelde ik me meer alleen dan ik me in tijden
heb gevoeld. Ik keek naast me naar de trotse gezichten van de andere
auteurs, stuk voor stuk glimmend van trots knipogend en zwaaiend naar
familie, vrienden en bekenden. Weer een golf van teleurstelling. Ik
keek nogmaals in de zaal en zag hem daar. Hij was nauwelijks te zien,
verborgen achter een omhoog gehouden mobieltje, maar hij stond er
wel. Flits na flits volgde vanaf zijn toestel in zijn hand. Toen het
officiële gedeelte was afgelopen, was hij als eerste bij me. Tranen
van trots in zijn ogen. Gelukkig. Alleen zou ik hier nooit zijn,
want ook al had hij geen keuze, hij had ook niet anders gewild, die
man van mij.
