2013

Ik heb dus iets met cijfers. Niet in de rainman zin van het woord en ik zal de laatste zijn die beweert dat ik enige wiskundige aanleg bezit, maar ik heb wel een zekere cijfer-obsessie. Dat was best een ding toen ik zwanger was want door de hoeveelheid zwangerschapshormonen die door mijn lijf gierden werd deze obsessie alleen maar versterkt. Dat bracht extra zorgen met zich mee. Want wat te doen als mijn kind op een door mij zelf uitgeroepen 'slechte' datum geboren zou worden? Mijn man begreep er -uiteraard- niets van. Inmiddels heb ik me er bij neergelegd dat mijn dochter niet op een optimale datum geboren is, het had tenslotte slechter kunnen zijn. De 29e bijvoorbeeld, brrrr, ik moet er niet aan denken.

Nu het einde van het jaar 2012 in zicht komt, slaat mijn obsessie weer toe. In mijn hoofd kan 2013 namelijk nooit een succes worden. Dit is immers een zeldzaam slecht getal. Dan ga ik me dus zorgen maken. Wat zal er dit jaar nou weer gebeuren? De afgelopen jaren waren weinig succesvol, waarbij ik moet toegeven dat afgelopen jaar nog het meest succesvolle is geweest. Ondanks menig dieptepunt zijn er afgelopen jaar ook mooie stappen vooruit gemaakt. Het was in elk geval een stuk beter dan bv 2010 (wat volgens de cijfers best een succesvol jaar had moeten worden), er zijn geen vaders dood gegaan en er zijn geen ontslagen gevallen. Toegegeven, papa was al dood en ik was al werkloos, maar toch...het blijft feit dat het niet nóg een keer is gebeurd! Wat dat betreft is ook 2011 afgelopen jaar overtroffen aangezien er geen ernstige depressie is geweest, er geen dramatische operaties hebben plaatsgevonden en -daar komt hij nog een keer- ik niet ontslagen ben. Hoera! Maar 2012 zou volgens mijn eigen numerologie een briljant jaar moeten zijn geweest, zo zou ik het nou ook weer niet omschrijven geloof ik. Ik zou natuurlijk ook kunnen concluderen dat mijn cijferkunde wellicht iets minder waarheidsgetrouw is dan ik zelf heb bedacht maar dat is natuurlijk wel heel gemakkelijk! Nee, we kunnen ons beter wapenen tegen het onheil dat 2013 ongetwijfeld met zich mee zal brengen.

Toch blijf ik hopen op en dromen van een mooi jaar. Ik heb me ernstig voorgenomen om dit jaar mijn boek af te schrijven. Nu ik het concept van het boek helemaal heb uitgedacht en de grote lijnen op papier staan, zou dat moeten lukken. In elk geval ziet het er naar uit dat er ook in 2013 een boek uitgegeven zal gaan worden met een verhaal van mijn hand. Aangezien de deadline van de kinderverhalen-wedstrijd in 2012 valt, mag ik ook best hopen dat die wedstrijd zijn vruchten af zal werpen. En ja, een kinderboek van mijn hand, uitgegeven in 2013 zal er zeker voor zorgen dat ik mijn cijfer obsessie achter me zal laten. Denk ik.

Op naar een prachtig 2013! En ach, je moet maar zo denken: over 365 dagen staat 2014 al weer voor de deur en dat jaar, jongens, let op mijn woorden, dat jaar gaat het worden hoor!

Oud verleden en nieuwe tradities

Vandaag hebben wij onze eerste echte pakjesavond gevierd als gezin. Nou ja, avond, het was eigenlijk meer een vroege matinee…  Vooraf hadden we samen bedacht hoe we de dag wilden invullen. Het werd een pyjama dag (kleding verboden) vol met lekkere hapjes en drankjes. De zak met cadeaus stond lekker vroeg op de stoep, compleet met gebonk op het raam, open gevallen mondje van dochter en verschrikte ogen. Het was een prachtig moment. De zak zat lekker vol want hij was opgevuld met praktische dingen die we toch al moesten hebben.

Nog voor de sint zijn cadeaus had gebracht voelde ik me wat emotioneel worden. Het afgelopen jaar ben ik enorm bezig geweest met mijn leven. Hoe vind ik mezelf terug als ik geen idee heb wanneer ik mezelf ben kwijt geraakt? Afgelopen week besloot ik al dat ik Sophie zou gebruiken om mezelf weer te vinden. Als ik samen met haar probeer weer een beetje kind te zijn, dan kan ik ook weer voelen waar ik echt gelukkig van word en wie ik vroeger ook alweer was. Met haar opgroeien zo ongeveer.

Door de spanning van de dag stond ik ineens weer even stil bij het bijzondere moment. Hoe zeer ik ook bezig kan zijn met vroeger, met hoe anders het had kunnen zijn of wat ik anders had willen hebben, ik moet vooral niet vergeten dat ik nu de kans heb om mijn heden te bepalen. Het zijn zinnen die je vaker hoort of leest maar ineens voelde ik het ook echt zo. Ik voelde de macht die ik heb om nu een leven te maken zoals ik dat als kind graag had gezien. Ik maak het voor mijn eigen kind en moet mezelf gewoon herinneren dat ik het kleine kind in mij ook best kan laten mee genieten van dat leven.

Eindelijk mag ik loslaten wat ik als kind vreselijk vond. Ik mag doen waar ik wel blij van werd en zoeken naar nog veel meer rare dingen om plezier te maken. Ik hoef me niet te houden aan ongeschreven harde regels waar zware straffen aan kleefden bij overtreding. Het klinkt allemaal vreselijk dramatisch als ik het zo opschrijf maar het voelt als een ware bevrijding. Streven naar die lach op het gezicht van Sophie, dat is van nu af aan de regel hier in huis!