Bespieden

Ik heb er altijd al van gehouden, in kroegen, restaurants en zelfs op straat, kijken naar mensen om je heen. Zijn ze familie, collega's, vervreemde geliefden of goede vrienden? Het zal de schrijfster in mij wel zijn die vervolgens hele levensgeschiedenissen en relaties rondom die mensen bedenkt. Ik vind het heerlijk om in te schatten wat die mensen bespreken, wat er tussen hen speelt en wat voor roddels er om hen heen verteld worden. Nu ik tegenwoordig vooral thuis ben, is de straat een bron van inspiratie. Zo hebben wij een stel in de straat die nooit het huis uit kwamen en sinds een paar maanden ineens met regelmaat met zijn tweeën op stap gaan, zonder kinderen. Ook hebben zij ineens het dak vervangen en de tuin opnieuw laten aanleggen. Dan is één en één natuurlijk al snel twee; die hebben een flinke prijs in de staatsloterij gewonnen!

Afgelopen zomer betrapte ik een buurman op vreemdgaan. Hij nam afscheid van een vrouw, een hand werd uitgestrekt en geschud, blikken werden uitgewisseld. Het was overduidelijk toen de opties door mijn hoofd flitsten: zus, nee. Collega, misschien maar te veel spanning. Familie vriendin, nee zeker niet. Alle logische opties werden afgekeurd en een verhouding was de enige laatste logische optie. Zeker gezien zijn enorm schuldige blik toen onze blikken elkaar kruisten.

Rest mij nog die mysterieuze buren, aardige mensen zo op het oog. Hun huis is echter een onneembare vesting met luxaflex die hermetisch gesloten worden zodra een van de buren thuis is. Op hen krijgt mijn fantasie maar geen vat. Ik zou niet weten hoe hun leven er achter die gesloten luxaflex uitziet. Welke tv programma's kijken ze? Waarschijnlijk geen tv, of heel weinig. Gaan ze wel eens uit eten, nee daar betrap ik ze eigenlijk nooit op. Wat zouden ze doen voor de lol? Ik heb geen idee. Ik kan met de beste wil van de wereld maar geen intriges bedenken in hun gesloten leven. Ik baal daar dus goed van. Ik kan me niet voorstellen dat er echt niets in hun leven gebeurt wat de moeite van mijn fantasie waard is. Dus blijf ik kijken, pulken bij elke “hallo” en “tot ziens”, er moet iets zijn!

Overigens is het nog niet gezegd dat ik gelijk heb. Ik heb de cheque van de loterij nog niet kunnen bespeuren bij de buren het plotselinge fortuin. Die mysterieuze buren zijn nog steeds niet doorgrond en vooralsnog is er dus geen bewijs van een complot, geheim of verborgen leven. Die overspelige buurman, dat is dus wel waar. Bevestigd door de buurvrouw zelf, toen zij in tranen uitlegde waarom hun huis ineens ver onder de door hen betaalde prijs verkocht werd. Een enigszins lege overwinning moet ik toegeven toen ik de buurvrouw daar zag staan met klein kind aan haar been, huilend om het feit dat ze het niet aan had zien komen.